Αφιέρωμα Ταινίας: Forrest Gump (1994)

Σκηνοθεσία: Robert Zemeckis

Ηθοποιοί: Tom Hanks, Robin Wright, Gary Sinise, Mykelti Williamson, Sally Field, Haley Joel Osment, Peter Dobson, Sam Anderson, Geoffrey Blake, Siobhan Fallon Hogan, Sonny Shroyer

Της Μαίρης Πουτιού (Movie Heat)

“Run, Forrest, Run!”. Κάθε φορά που ακούω αυτή τη φράση φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα ενός αθώου παιδιού να τρέχει σαν τον άνεμο και απ’ τα πόδια του να φεύγουν ως θρύψαλλα μεταλλικά εξαρτήματα, εμπόδια στην ανάγκη ενός νέου αγοριού για παιχνίδι και αποδοχή από τους συνομίληκους. Η ιστορία αφήνει σιγά σιγά το νεαρό αυτό αγόρι και ακολουθεί τον έφηβο Tom Hanks. Δεν υπάρχει, πιθανότατα, άνθρωπος που στο άκουσμα αυτού του ονόματος δε φέρνει αυτόματα στο μυαλό του μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Aμερικανού ηθοποιού, μια ταινία που μας κάνει να αναπολούμε την κινηματογραφική μαγεία των 90’s, μια ταινία που στιγμάτισε την τέχνη του σινεμά, αποτυπώνοντας έναν από τους πιο όμορφους και λατρεμένους χαρακτήρες που καταφέραμε να γνωρίσουμε μέσα από μια ιστορία. Το “Forrest Gump”, λοιπόν, δεν είναι μόνο μια ταινία που καθιέρωσε και έδωσε χαρακτήρα στην κινηματογραφία των 90’s, είναι μια ταινία που συγκαταλέγεται ακόμα και σήμερα ανάμεσα στις καλύτερες όλων των εποχών. Ο Robert Zemeckis, δημιουργός της θρυλικής σειράς ταινιών “Back to the Future” (1985, 1989 & 1990), με τα οποία εκτίναξε και την καριέρα του στα ύψη, επιδόθηκε με ζήλο στην κατασκευή αυτού του ρομαντικού δράματος, που έθεσε ισχυρά θεμέλια για τη συνεργασία του με τον Tom Hanks. Λίγα χρόνια αργότερα, θα καθιερωθούν ξανά ως επιτυχημένο δίδυμο με τις ταινίες “Cast Away” (2000) και “The Polar Express” (2004).

Ο Forrest κάθεται σε ένα παγκάκι και περιμένει καρτερικά το λεωφορείο του. “Hello, my name is Forrest. Forrest Gump. Do you want some chocolate?”. «Η ζωή είναι σαν κουτί με σοκολατάκια», λέει ο Forrest, ποτέ δεν ξέρεις ποιο θα σου τύχει. Με αφορμή τη σκέψη αυτή, ο Forrest ξετυλίγει το κουβάρι με το ιδιαίτερο παρελθόν του, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι και εκείνη τη στιγμή. Καλούμαστε κι εμείς να γίνουμε μάρτυρες των πιο σημαντικών γεγονότων της ζωής του, αλλά πάνω απ’ όλα, καλούμαστε να νιώσουμε κι εμείς την πηγαία αγάπη του για την Jenny, την παιδική του φίλη και μεγαλύτερη αγάπη του. Ο Forrest, με πολύ λογική σειρά, εμφανίζεται ως πρωταγωνιστής σε μεγάλες ιστορικές στιγμές, ταυτίζεται με σημαντικά και δημοφιλή πρόσωπα και με κάποιο τρόπο η απίστευτη ιστορία του εξηγείται με μια παράξενη λογική. Ίσως είναι η συμπάθεια που εμπνέει και μας γεμίζει με την πιο καλοπροαίρετη στάση απέναντί του. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Forrest διαθέτει έναν ελκυστικό χαρακτήρα. Η αγάπη και η αυθεντική του ταπεινότητα, η παιδική του αφέλεια αλλά και η όρεξη για να προστατεύσει και να θυσιαστεί με κάθε κόστος για τους ανθρώπους που αγαπά, αντηχούν σε κάθε ευαίσθητη ψυχή και μας θυμίζουν πως τίποτα δε μας χαρίζεται χωρίς κόπο και αληθινή επιθυμία.

Ο Tom Hanks μοιάζει σα να γεννήθηκε για να ενσαρκώσει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του Forrest. Οι δύο ταινίες που προηγήθηκαν (“Sleepless in Seattle” (1993) και “Philadelphia”(1993) ) τον καθιέρωσαν στο μυαλό του κοινού και έβαλαν την καλύτερη σφραγίδα που θα μπορούσε να εγγυηθεί η συνέχεια του στο χώρο. Ο τρόπος που μιλά, ο τρόπος που κινείται και που εκφράζεται, προβάλλουν το πορτραίτο ενός ανθρώπου που ξεχειλίζει αγνότητα αλλά και μια αίσθηση μοιραίου λάθους για την αγάπη του προς τον ασταθή χαρακτήρα της Jenny. H Robin Wright έδωσε πραγματική υπόσταση στην ανισορροπία του τρόπου ζωής της Jenny και παράλληλα μας έκανε να διαπιστώσουμε τους λόγους που έχουν εγκλωβίσει τη ρομαντική ψυχή του Forrest. Jodie Foster, Nicole Kidman και Demi Moore απέρριψαν το ρόλο της Jenny, ενώ οι Bill Murray, John Travolta και Chevy Chase αρνήθηκαν να δώσουν μια ευκαιρία στον Forrest. Ίσως τελικά η ταινία να μην ήταν ίδια χωρίς την ελκυστικά αλλόκοτη αίγλη του Tom Hanks και την ιδιαίτερη μορφή της Robin Wright. H σχέση τους στην ταινία μοιάζει ιδιαίτερα ιδανική, και εμπνέει αλήθεια και ευτυχία, παρόλο που σαν ανθρωποι θυμίζουν τη μέρα με τη νύχτα. Ίσως, αν κάποιος το καλοσκεφτεί, δε διαφέρουν και τόσο πολύ! Μεγάλωσαν με παρόμοια πάθη, προσευχήθηκαν μαζί και, παρά τις δυσκολίες, τον πόλεμο του Βιετνάμ, την παρουσία των ναρκωτικών και των τοξικών ανθρώπων, κατάφεραν να κρατήσουν μια σχέση αναλλοίωτη στο χρόνο.

Ο Robert Zemeckis πάτησε πάνω στην ιστορία του Winston Groom (συγγραφέα του βιβλίου “Forrest Gump”), αλλά και στη δημιουργικότητα του Eric Roth (σεναριογράφου της ταινίας), και κατάφερε να φτιάξει την ιστορία ενός ανθρώπου που του χαρίστηκαν πολλά αγαθά και δεν τα εκμμεταλεύτηκε ποτέ. Οι λέξεις συμφέρον, ωφελιμισμός, καυχησιά και ματαιοδοξία δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό του. Αξίες που μοιάζουν ιδανικές, άπιαστες από την ανθρώπινη συμπεριφορά και απροσέγγιστες από τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Αξίες που θα μπορούσαν να περιοριστούν μόνο στο πανί μιας κινηματογραφικής οθόνης και στις λευκές σελίδες ενός καλογραμμένου σεναρίου. Ίσως κάτι τέτοιο να είναι αλήθεια. Ίσως ο Zemeckis να εμπνεύστηκε από την σκέψη ενός ουτοπικού ανθρώπου και να θέλησε να αποτυπώσει όσα μπορεί γι’ αυτόν μέσα σε 142 λεπτά. Η μονογονεϊκή οικογένεια και οι αυθεντικές θυσίες της μητέρας, ο σχολικός εκφοβισμός, η μανία του ανθρώπου να προσπαθεί μονίμως να δειχτεί ως καλύτερος από τους άλλους, οι συνέπειες ενός τρομακτικού πολέμου και οι δυνατές μετατραυματικές εμπειρίες, η ανάγκη για εργασία και η ανάγκη για παρέα, η ανάγκη για φυγή μακριά από κακές συνήθειες και η ανάγκη για αυτοεκτίμηση και εκτόνωση. Ίσως πάνω απ’ όλα η ανάγκη για έρωτα, αληθινή αγάπη και τρυφερότητα που μπορεί να διώξει μακριά κάθε δυσάρεστη εμπειρία και που αποτελεί κινητήριο δύναμη για τη ζωή. Σε αυτές τις αξίες στηρίχτηκε ο Zemeckis και δημιούργησε την πορεία ενός μυθοπλαστικού λατρευτού χαρακτήρα. Μέσα από ένα δραματικό κλίμα, αλλά και ελάχιστα κωμικά στοιχεία που προβάλλονται ανα στιγμές μέσα από τους διαλόγους και τη σκηνοθεσία, κατάφερε να φτάσει την ταινία μέχρι την ετήσια αναμέτρηση των βραβείων Oscar. Το “Forrest Gump” διεκδίκησε 13 βραβεία από τα οποία κατέκτησε τα 6 (Καλύτερης Ταινίας, Α’ Ανδρικού Ρόλου, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου, Μοντάζ και καλύτερων Οπτικών Εφέ). Παράλληλα, έθεσε γερά θεμέλια για την καλλιτεχνική του πορεία που στόλισε τις οθόνες με περισσότερες ακόμα επιτυχίες (“Contact” (1997), “Cast Αway” (2000), “The Polar Express” (2004), “Flight” (2012) καθώς και το πρόσφατο “The Walk” (2015) ).

Το “Forrest Gump” χρωστά ένα σημαντικό κομμάτι της ταυτότητάς του στην πρωτότυπη μουσική του Alan Silvestri αλλά και στις μουσικές επιλογές των δημιουργών του. Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η όμορφη μελωδία που συνοδεύει το ελπιδοφόρο βλέμμα του Forrest στην πρώτη σκηνή της ταινίας. Πρώτη φορά την άκουσα στα παιδικά μου χρόνια, όταν καθηλώθηκα στην τηλεόραση για δω την ιστορία του και η μέρα αυτή φαίνεται τώρα σα να ήταν χθες. Είναι παράξενο, ωστόσο, πως μια τόσο ιδιαίτερη μελωδία ενσωματώθηκε σε μια ιστορία που βασίστηκε σε γνωστά και δυνατά μουσικά κομμάτια (Simon & Garfunkel – “Mrs. Robinson”, Lynyrd Skynyrd – “Sweet Home Alabama”), που έδωσαν κυριολεκτικά την αίσθηση πως γράφτηκαν αποκλειστικά γι’ αυτό το φιλμ, αλλά αποδεικνύοντας περίτρανα τόσο τότε, αλλά μέχρι και σήμερα, την αναλλοίωτη διαχρονικότητά τους. Ίσως η ποικιλία αυτή, που συνδέεται με τόση μαεστρία, να συνάδει με την ποικιλία εμπειριών του Forrest. Δεν είναι τυχαίο που όταν τελειώνει η ταινία νιώθουμε σα να τον ξέρουμε. Σαν να είναι ο αγαπημένος μας αδερφός ή ο καλύτερός μας φίλος. Η τουλάχιστον αυτό θα ελπίζαμε. Δε γνωρίζω αν είμαι η μόνη, αλλά αν μπορούσα να κάνω μια ευχή, θα ζητούσα να έχω γύρω μου ανθρώπους σαν τον Forrest, ανθρώπους που θα γεμίζουν τη ζωή μας με χαμόγελα, ανθρώπους που θα διακατέχονταν από απόλυτη ειλικρίνεια, και ας είχαν IQ 50, και ας μπέρδευαν το σήμα της Apple με μια εταιρεία που πουλάει φρούτα, θα είχαν τουλάχιστον τα κατάλληλα ερεθίσματα για να ξέρουν τι σημαίνει φροντίδα και τρυφερότητα, πάνω απ’ όλα τι σημαίνει αφοσίωση και ακόμα και αν περνούσαν επιτυχίες και εκατομμύρια από τα χέρια τους, αυτοί θα έβρισκαν την ευτυχία μέσα στην αγκαλιά του ανθρώπου που αγαπούν όσο τίποτα άλλο στη ζωή αλλά και στο ζεστό χαμόγελο του παιδιού τους. Αυτό αντιπροσωπεύει μάλλον ο Forrest Gump και αυτό θα μπορούσαμε να επιδιώξουμε να γίνουμε όλοι μας.

So don’t run, Forest, don’t run! Ο μόνος τρόπος για να πλησιάσουμε έστω και λίγο σ’ αυτό το στόχο, είναι μόνο αν μείνεις και μας δείξεις μέσα από τις απίστευτες ιστορίες σου τον δικό σου μοναδικό τρόπο…