Από το αρχείο του αγαπημένου μας περιοδικού “Σινεμά”, η λίστα με τις 50 καλύτερες ταινίες που έγιναν ποτέ, έτσι όπως είχαν επιλεγεί για τη συλλεκτική έξτρα έκδοση του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ (τεύχος 200).
Στη λίστα υπάρχουν η σημαντικότερες ταινίες του στην ιστορία του παγκοσμίου κινηματογράφου, με πιο σύγχρονη ταινία στο 1982.
Ωστόσο, αν θέλεις να μάθεις τον κινηματογράφο είναι σημαντικό να ξεκινήσεις από τα βασικά. Από τα παρακάτω μοναδικά αριστουργήματα.
50. Η ΝΥΦΗ ΤΟΥ ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ (The Bride of Frankenstein / ΗΠΑ, 1935) του Τζέιμς Γουέιλ
Ένα σύμπαν απαράμιλλης γοτθικής αισθητικής, καινοτόμο στον τομέα της σκηνογραφίας και στην άνευ προηγουμένου σύμπραξη τρόμου και κωμωδίας, και μια σπάνια περίπτωση όπου ένα σίκουελ ξεπερνά τον προκάτοχό του.
49. ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ (Rear Window / ΗΠΑ, 1954) του Άλφρεντ Χίτσκοκ
Αιχμάλωτος ενός σπασμένου ποδιού φωτογράφος κατασκοπεύει τους γείτονές του και δίνει αφορμή στον Χίτσκοκ να αναδείξει την ηδονοβλεψία σε ανυπέρβλητο ανθρώπινο ένστικτο και σε θαυμάσια αλληγορία.
48. ΜΠΛΕ ΒΕΛΟΥΔΟ (Blue Velvet / ΗΠΑ, 1986) του Ντέιβιντ Λιντς
Κατάδυση στα σκοταδερά θεμέλια ενός βαθιά ανησυχητικού σύμπαντος και διαστρεβλωμένο νουάρ, η ταινία μεταφράζει την εικόνα μιας κατ’ επίφαση ευτυχισμένης Αμερικής σε έναν ψυχοσωματικό εφιάλτη.
47. ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ (TOuch of Evil / ΗΠΑ, 1958) του Όρσον Γουέλς
Αριστοτεχνικά χορογραφημένα μονοπλάνα, μπαρόκ φωτοσκιάσεις και pulp έκπτωτοι ήρωες, σε ένα μέγιστης βιρτουοζιτέ και αντισυμβατικότητας θρίλερ.
46. ΚΙΝΓΚ ΚΟΝΓΚ (King Kong / ΗΠΑ, 1932) των Μέριαν Κούπερ & Έρνεστ Σόντσακ
Αποστομωτικά για την εποχή εφέ και μεγαλειώδης σύλληψη έντυσαν με εικόνες τη θρυλική αυτή συνάντηση της Πεντάμορφης και του Τέρατος, που άλλαξε ανεπιστρεπτί το σινεμά του φανταστικού.
45. ΒΙΡΙΔΙΑΝΑ (Viridiana / Ισπανία, 1961) του Λουίς Μπουνιουέλ
Χωρίς κανέναν οίκτο, ο Ισπανός αναρχικός ποτίζει το φιλμ με τις σαδιστικές του εμμονές, σερβίρει έναν αξέχαστο Μυστικό Δείπνο – που θα οδηγούσε στον αφορισμό του – και μας αποχαιρετά με υπονοούμενα που στάζουν φαρμάκι.
44. Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ (Sunset Blvd. / ΗΠΑ, 1950) του Μπίλι Γουάιλντερ
Το απόλυτο αντίο στο σιωπηλό Χόλιγουντ κατοικείται από φαντάσματα αλλοτινών εποχών, διηγήσεις από νεκρούς και σκιές από μια παντοτινά χαμένη νεότητα.
43. ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΔΡ.ΚΑΛΙΓΚΑΡΙ (Das Cabinet des Dr. Caligari / Γερμανία, 1920) του Ρόμπερτ Βίνε
Ο τρόμος μετατρέπεται για πρώτη φορά σε ένα έργο τέχνης, καθώς ο Βίνε τοποθετεί τη σκιώδη δράση σε μια εξπρεσιονιστική πόλη ζωγραφισμένη στο χέρι και την περικυκλώνει με γνήσια ονειρική διάσταση.
42. ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ Ο ΜΠΑΛΤΑΖΑΡ (Au Hasard Balthazar / Γαλλία, 1966) του Ρομπέρ Μπρεσόν
Μπορεί η ταινία να πλέκει το πιο αισιόδοξο εγκώμιο της ανθρώπινης κατάστασης και η τελική έκβαση της ιστορίας να σου ραγίζει την καρδιά, αγγίζει εντούτοις το επίπεδο της πιο εξαίσιας τέχνης γιατί ζητά από τον θεατή να ψάξει μέσα του και να αντλήσει μόνο τη συμπόνια και την καλοσύνη.
41. ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ (Don’t Look Now / Μ.Βρετανία – Ιταλία, 1973) του Νίκολας Ρεγκ
Μία οικογενειακή τραγωδία, μια απεγνωσμένη ερωτική σκηνή, μια χειμωνιάτικη Βενετία βουτηγμένη στη σήψη και την απειλή, μια σκηνοθεσία – παγίδα και ένα σοκαριστικό φινάλε που δύκολα ξεπερνιέται.
40. ΧΑΡΑΚΙΡΙ (Seppuku / Ιαπωνία, 1962) του Μασάκι Κομπαγιάσι
Ένα δριμύ κατηγορώ για την υποκρισία των παραδοσιακών θεσμών που διέπουν το συχνά τυπολατρικό καθεστώς μιας χώρας όπως η Ιαπωνία, πλημμυρισμένο από σκηνές ανθολογίας.
39. ΡΑΣΟΜΟΝ (Rashomon / Ιαπωνία, 1950) του Ακίρα Κουροσάβα
Ο Κουροσάβα ανατέμνει ένα έγκλημα, κυνηγώντας την αλήθεια μέσα από τις πολλαπλές και διαρκώς ρευστές εκδοχές, σε ένα φιλμ – υπόδειγμα αφήγησης που εξακολουθεί να κοπιάρεται αδιάντροπα.
38. Η ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ (The Searchers / ΗΠΑ, 1956) του Τζον Φορντ
Η ταινία που έκανε τον Όρσον Γουέλς να απαντά «Φορντ, Φορντ, Φορντ!» όταν τον ρωτούσαν ποιοι ήταν οι τρεις αγαπημενοι του σκηνοθέτες και έδωσε τον πιο πένθιμο ορισμό του φτωχού και μόνου καουμπόη με ένα ανεπανάληπτο τελικό πλάνο.
37. Ο ΛΟΡΕΝΣ ΤΗΣ ΑΡΑΒΙΑΣ (Lawrence of Arabia / Μ.Βρεατανία, 1962) του Ντέιβιντ Λιν
Μεγαλειώδες έπος με ρομαντική εκζήτηση, σημασία στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, εστίαση στο σύνθετο ψυχολογικό πορτρέτο του ήρωά του και bigger than life σκηνοθετική αντίληψη.
36. ΓΛΥΚΙΑ ΖΩΗ (La Dolce Vita / Ιταλία, 1960) του Φεντερίκο Φελίνι
Μια πανοραμικά κυνική ματιά στην άνευ όρων παράδοση στη φήμη, το lifestyle, το χρήμα, τις άγριες νύχτες, τα κενά βλέμματα, τα μοναχικά πρωινά. Εκεί όπου είναι πολύ αργά πια για κάθαρση.
35. ΘΩΡΗΚΤΟ ΠΟΤΕΜΚΙΝ (Bronenosets Potemkin / Σοβιετική Ένωση, 1925) του Σεργκέι Αϊζενστάιν
Ο σταθμός του βωβού σινεμά που δίδαξε τους κανόνες της δραματικής αναπαράστασης γεγονότων και του διαλεκτικού μοντάζ με επαναστατική δεινότητα, δημιουργώντας μια ανεξίτηλη κινηματογραφική κληρονομιά.
34. ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ (The Red Shoes / Μ. Βρετανία, 1948) των Μάικλ Πάουελ και Έμερικ Πρεσμπέργκερ
Μια αισθητική πανδαισία χρωμάτων με ρεαλιστικές δόσεις χορευτικής πειθαρχίας απογειώνεται στη σφαίρα του φανταστικού και του παραμυθένιου.
33. ΑΓΡΙΕΣ ΦΡΑΟΥΛΕΣ (Smultronstallet / Σουηδία, 1957) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
Ανάμεσα στην πραγματικότητα του παρόντος και τη διαβρωμένη από τη φαντασία ανάμνηση του παρελθόντος, ο Μπέργκμαν ανακαλύπτει την ανθρώπινη καρδιά.
32. ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ (Freaks / ΗΠΑ, 1932) του Τοντ Μπράουνινγκ
Με αυτό το ευφυές σχόλιο πάνω στις λεπτές ισορροπίες που ορίζουν τι είναι φυσιολογικό και το τι όχι, ο Μπράουνινγκ αποθέωσε το διαφορετικό σε ένα αποστομωτικό φιλμ που οδήγησε τον δημιουργό του σε καλλιτεχνικό εξοστρακισμό.
31. ΚΛΕΦΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΩΝ (Ladri di Biciclette / Ιταλία, 1948) του Βιτόριο ντε Σίκα
Μία ιστορία δοσμένη με τη δύναμη της σιωπής, των αφοπλιστικών ερασιτεχνικών ερμηνειών και μιας ακατέργαστης τρυφερότητας, ένα φιλμ απαύγασμα του ιταλικού νεορεαλισμού.
30. Η ΕΚΛΕΙΨΗ ( L’ Eclisse / Ιταλία, 1962) του Μικελάντζελο Αντονιόνι
Το τελευταίο μέρος στην τριλογία της αποξένωσης οδηγείται στο πιο συγκλονιστικό ματαιωμένο ραντεβού που έχει καταγραφεί ποτέ σε φιλμ: το love story ως ταινία τρόμου
29. Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΛΓΕΡΙΑΣ (La Battaglia di Algeri / Ιταλία, Αλγερία, 1966) του Τζίλο Ποντεκόρβο
Μετά τη «Μάχη», καμία ταινία δεν κατάφερε να κατανοήσει τόσο βαθιά τους μηχανισμούς τρομοκρατίας πίσω από έναν αντάρτικο πόλεμο. Και καμιά δεν επηρέασε περισσότερο την εξέλιξη του πολιτικού φιλμ όσο αυτή.
28. ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ (Modern Times / ΗΠΑ, 1936) του Τσάρλι Τσάπλιν
Αντιμέτωπος με τα ήθη και τις συνήθειες της βιομηχανικής εποχής και της έλευσης του ομιλούντος κινηματογράφου, ο Τσάπλιν απαντούσε με ένα γλυκόπικρο, βαθιά ανθρώπινο και ασταμάτητα εφευρετικό σε χιούμορ φιλμ.
27. Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΟΥ (The Night of the Hunter/ ΗΠΑ, 1955) του Τσαρλς Λότον
Εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ένας ιεροκήρυκας ποδοπατά τη μία μετά την άλλη τις Δέκα Εντολές και ένας σπουδαίος Βρετανός ηθοποιός πραγματοποιεί με τη μοναδική σκηνοθετική του απόπειρα μία ταινία πλησίον της απόλυτης μαγείας.
26. Η ΑΤΑΛΑΝΤΗ (L’ Atalante / Γαλλία, 1934) του Ζαν Βιγκό
Ένα σαγηνευτικό ποταμίσιο παραμύθι για ένα παντρεμένο ζευγάρι το οποίο μπαρκάρει ακολουθώντας την παλίρροια που θα το οδηγήσει στο Παρίσι, πλήρως εναρμονισμένο με το ποιητικό όραμα που αποτύπωσε ο Βιγκό στη μεγάλη οθόνη.
25. Ο ΤΡΕΛΟΣ ΠΙΕΡΟ (Pierrot le Fou / Γαλλία, 1965) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ
Ο Γκοντάρ αγκαλιάζει το σινεμά του, το σινεμά των άλλων, την ένωση ουρανού και θάλασσας, την ξέφρενη φυγή ενός ζευγαριού, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία, δηλαδή τα πάντα. Και μας χαρίζει μία ταινία ελεύθερη μέχρι θανάτου.
24. Η ΛΑΜΨΗ ( The Shining / ΗΠΑ, 1980) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ
Ο εκπορευόμενος από ό,τι νιώθεις αλλά δεν μπορείς να δεις ή να κατανοήσεις τρόμος είναι το οξυγόνο που αναπνέει ο μινιμαλιστικός εφιάλτης του Κιούμπρικ που στοιχειώνει αμετάκλητα τον θεατή.
23. Ο ΛΟΓΟΣ (Ordete / Δανία, 1955) του Καρλ Ντράγιερ
Ολοκληρωτική βύθιση μέσων, αφήγησης και δράματος σε μία πνευματικότητα που κατοικεί σε ένα σύμπαν όπου η σιωπή και η ακινησία μιλούν πιο σπαρακτικά από κάθε λέξη και κάθε κίνηση.
22. ΜΠΛΕΪΝΤ ΡΑΝΕΡ (Blade Runner / ΗΠΑ, 1982) του Ρίντλεϊ Σκοτ
Το φουτουριστικό κομψοτέχνημα του Σκοτ, βασισμένο σε έναν από τους ζοφερούς οραματισμούς του Φίλιπ Κ. Ντικ, ανιχνεύει την απόλυτη αλλοτρίωση της ανθρώπινης φύσης σε ένα νυχτερινό και απελπισμένο μέλλον που ζωντανεύει επί οθόνης σαν να επρόκειτο για το πιο ρεαλιστικό σκηνικό.
21. ΑΝΤΡΕΪ ΡΟΥΜΠΛΙΟΦ (Andrey Rublev / Σοβιετική Ένωση, 1969) του Αντρέι Ταρκόφσκι
Η δεύτερη ταινία του Ταρκόφσκι ίπταται πάνω από τις συμβατικές έννοιες του ιστορικού δράματος και της βιογραφίας, απογειώνοντας σε απαστράπτον ασπρόμαυρο την προβληματική της πίστης και της δημιουργίας, στο μοναδικό φιλμ του σινεμά που έφτασε ποτέ τόσο κοντά στο «καθ’ομοίωσιν».
20. ΨΥΧΩ (Psycho / ΗΠΑ, 1960) του Αλφρεντ Χίτσκοκ
Μετά το «Ψυχώ», ο κινηματογραφικός φόβος απέκτησε σχεδόν τρισδιάστατη υπόσταση και διαπιστώθηκε ότι κάθε προσωπική ιστορία κρύβει δαιδαλώδεις διακλαδώσεις πέρα από το Καλό και το Κακό.
19. ΟΙ ΕΠΤΑ ΣΑΜΟΥΡΑΙ (Shίchinin Νο Samuraί / Ιαπωνία, 1954) του Ακίρα Κουροσάβα
Αυστηςρή ιαπωνική φόρμα, λιγοστοί διάλογοι, χορογραφημένες σκηνές μάχης που γίνονται ύμνος στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ένα μεγαλούργημα που πατάει γερά στον ουμανισμό της ανατολίτικης φιλοσοφίας, αλλά και στο παραδοσιακό γουέστερν.
18. ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ (Nosferatu, eine Symphonie des Grauens / Γερμανία, 1922) του Φρίντριχ Βίλχεμ Μουρνάου
Η γοτθική συμφωνία τρόμου του Μουρνάου παρουσιάζει έναν κόσμο που χάνει τη μάχη με το σκοτάδι, πείθοντας οποιονδήποτε ότι βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο με τον θάνατο.
17. Ο ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΤΑΣ (ΙΙ Conformista / Ιταλία, 1970) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Μέσω της ανυπέρβλητης φωτογραφίας του Βιτόριο Στοράρο και της οπερατικής σκηνοθεσίας του, ένας νεαρός τότε Μπερτολούτσι πήρε την παρακμή και τη μεταμόρφωσε σε ανείπωτη ομορφιά.
16. ΜΕ ΚΟΜΜΕΝΗ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ (Ά Βουt de Souffle / Γαλλία, 1960) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ
Η λαχανιασμένη αμεσότητα ενός ντοκιμαντέρ έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με το μυθοπλαστικό φιλμ νουάρ, το κινηματογραφικό συντακτικό ξαναγράφεται από την αρχή και το φαινόμενο Γκοντάρ μόλις έχει γεννηθεί.
15. ΟΥΓΚΕΤΣΟΥ ΜΟΝΟΓΚΑΤΑΡΙ (Ugetsu Monοgatarί / Ιαπωνία, 1953) του Κένζι Μιζογκούτσι
Αξεπέραστη παραβολή για τον έρωτα, την τιμή και την οικογένεια, στην οποία το πραγματικό μπλέκει υποδειγματικά με το μεταφυσικό και το μελόδραμα με τα φαντάσματα και τις αντιπολεμικές νύξεις.
14. Μ, Ο ΔΡΑΚΟΣ ΤΟΥ ΝΤΙΣΕΛΝΤΟΡΦ (Μ / Γερμανία, 1931) του Φριτς Λανγκ
Το πρώτο σύνθετο πορτρέτο ενός serial killer, πολύ προτού η ψυχαναλυτική προσέγγιση γίνει κτήμα του κινηματογράφου, παραμένει και το καλύτερο.
13. Ο ΠΟΡΤΟΦΟΛΑΣ (Pίckpocket / Γαλλία, 1959) του Ρομπέρ Μπρεσόν
Η αποθέωση της λιτότητας στη χειρουργική παρατήρηση της ψυχολογίας ενός ήρωα ο οποίος αναζητά την κοινωνική και σεξουαλική του ολοκλήρωση μέσα από τη μοναδική (παράνομη) πράξη που τον κρατά ζωντανό.
12. Η ΑΥΓΗ (Sunrise / ΗΠΑ, 1927) του Φρίντριχ Βίλχεμ Μουρνάου
Κύκνειο άσμα του βωβού κινηματογράφου, η «Αυγή» αποτελεί ταυτόχρονα μία από τις πιο μεγαλειώδεις στιγμές του, ιδανικό πάτημα της εφευρετικότητας του γερμανικού εξπρεσιονισμού και της νέας εποχής που χάραζε το Χόλιγουντ.
11. Ο ΝΟΝΟΣ & Ο ΝΟΝΟΣ 2 (The Godfather / ΗΠΑ, 1972 & The Godfather Part II / ΗΠΑ, 1974) του Φρανσις Φορντ Κόπολα
Απλωμένο σε δύο μέρη, ένα μεγαλοφυές οικογενειακό saga, μια όπερα της βίας, ένα έπος κλειστών χώρων, μία αλληγορία της Αμερικής, ένα αριστοτεχνικό γκανγκστερικό δράμα.
10. ΠΕΡΣΙ ΣΤΟ ΜΑΡΙΕΝΜΠΑΝΤ (L’ Année Dernière à Marienbad / Γαλλία – Ιταλία -Δ. Γερμανία – Αυστρία, 1961) του Αλέν Ρενέ
Πρόκειται για αριστούργημα ή για την απόλυτη κυριαρχία του στιλ έναντι του περιεχομένου; Το ότι η συζήτηση αυτή ακόμη καλά κρατεί αποτελεί από μόνο του την αποστομωτική απάντηση.
09. ΤΟΚΥΟ STORY (Τοkyο Monogatari / Ιαπωνία, 1953) του Γιασουχίρο Οζου
Η μοναξιά και ο ερχομός του θανάτου, μοναδική κοινή μοίρα ολόκληρης της ανθρωπότητας, τρυπώνουν σε ένα ήρεμα σοφό σενάριο και σε ένα από καρδιάς μελαγχολικό κομψοτέχνημα.
08. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ (Les Enfants du Paradis / Γαλλία, 1945) του Μαρσέλ Καρνέ
Το ορόσημο του ποιητικού ρεαλισμού, αποτέλεσμα της συνεργασίας του Καρνέ με τον Ζακ Πρεβέρ, αναδεικνύει ένα ρομάντζο σε οικουμενικό σύμβολο λυρισμού.
07. ΠΕΡΣΟΝΑ (Persona / Σουηδία, 1966) του Ινγκμαρ Μπέργκμαν
Ο Μπέργκμαν εξερευνά την πιο πειραματική πτυχή του, το αφηγηματικό σινεμά φτάνει στα όριά του και οι δύο ηρωίδες της ταινίας καταργούν τα σύνορά τους. Η οθόνη οδηγείται σε ανάφλεξη.
06. Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ (L’ Avventura / Ιταλία, 1960) του Μικελάντζελο Αντονιόνι
Σταθμός στην εξέλιξη της αφήγησης, η εκθαμβωτική αυτή ταινία αντάλλαξε την ανάγκη ύπαρξης μιας σαφούς ιστορίας με την αδιάσειστη εμπιστοσύνη του σκηνοθέτη στην επίτευξη μιας βαθύτερης σημασίας, μέσω των εικόνων.
05. ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ (City Lights / ΗΠΑ, 1931) του Τσάρλι Τσάπλιν
Ως συνετή αλληγορία για τις τεθλιμμένες Ηνωμένες Πολιτείες των προ New Deal ημερών και ως ένα συγκινητικό ερωτικό παραμύθι, τα πανανθρώπινα «Φώτα» του Τσάπλιν φέγγουν ακόμα.
04. 8½ (Ιταλία, 1963) του Φεντερίκο Φελίνι
Αυτοβιογραφική σπουδή στην αφήγηση και στη βιωματική αντιμετώπιση της τέχνης, δοσμένα σε ένα ακούσια ψυχαναλυτικό παιχνίδι χωρίς επιστροφή.
03. Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ (La Règle du Jeu / Γαλλία, 1939) του Ζαν Ρενουάρ
Η ταινία που απέδειξε πως το σινεμά είναι ένα διαρκές παιχνίδι ανάμεσα στην κωμωδία και την τραγωδία, ανάμεσα σε αυτό που συμβαίνει σε πρώτο πλάνο και αυτό που διαδραματίζεται στο φόντο.
02. ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΕΪΝ (Citizen Kane / ΗΠΑ, 1941) του Ορσον Γουέλς
Με την υπογραφή ενός θαυματουργού 26χρονου Γουέλς, το σημαντικότερο ντεμπούτο του σινεμά παραμένει τόσο διαχρονικό όσο οι αρχαίες ελληνικές τραγωδίες και ταυτόχρονα τόσο ριζοσπαστικό ώστε ακόμα και σήμερα να θεωρείται η απόλυτη Βίβλος της μεγάλης οθόνης.
01. ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΤΟΥ ΙΛΙΓΓΟΥ (Vertigo / ΗΠΑ, 1958) του Αλφρεντ Χίτσκοκ
Σε παλλόμενο με φαλλικά κτήρια και γυναικείες σπείρες τεχνικολόρ, βουτώντας στις αβύσσους του συναισθήματος και σκαρφαλώνοντας στα ετοιμόρροπα σκαλοπάτια της λογικής, ο Χίτσκοκ επιχειρεί στην ακμή του να ξεδιαλύνει το μυστήριο της ψυχής και τις αινιγματικές παραμέτρους του ανθρώπινου πόθου.
* Θέλοντας να γιορτάσει τα 200 τεύχη του, το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ συνοδευόταν τότε από μια συλλεκτική έξτρα έκδοση στην οποία επέλεγε τις 200 σημαντικότερες δημιουργίες της μεγάλης οθόνης. Τα κείμενα είχαν γράψει οι Λ. Αδαμίδης, Ορ. Ανδρεαδάκης, Λ. Κατσίκας, Μ. Κρανάκης, Π. Λυκούργου, Ηλ. Νικολαΐδης, Ι. Παπαγεωργίου, Θ. Πατσαβός, Δ. Παυλάκη, Κ. Σαμαράς και Μ. Φράγκος.
