Είμαι σινεφίλ από κούνια και μου αρέσει το καλό φαγητό και τούτο ανάγεται-και μη γελάτε-στη στιγμή που αποφάσισα να γεννηθώ.
Η μάνα μου έβλεπε μια ταινία κι έτρωγε. Την έπιασαν οι πόνοι κι όταν την πήγαν στην κλινική εκείνη φώναζε πεινάω, δεν μπορώ να γεννήσω, και μου ‘μεινε η πείνα αμανάτι. Αχόρταγο πλάσμα!
Κατάφερα κι έκανα τους γιους μου σαν τα μούτρα μου, για να τυραννιούνται στο διηνεκές.
Εχθές λοιπόν βρεθήκαμε με τον μεγάλο στον κινηματογράφο για να δούμε το Joker, μην και τυχόν μας πάρει κανείς την πρωτιά …
Ω, τι ομορφιά, τι φως της γειτονιάς μας ο τρελός!!!
Ναι, γιατί μονάχα οι στίχοι της Σώτιας Τσώτου θα μπορούσαν να περιγράψουν αυτό που είδαμε χθες.
«Συνήθιζα να πιστεύω πως η ζωή μου ήταν μία τραγωδία. Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι είναι κωμωδία” με αυτά τα λόγια ο Joker καταλήγει κι είναι ένα από τα πολλά χαστούκια που τρως στη διάρκεια της ταινίας. Σαφώς και δεν περίμενα τον σκηνοθέτη Τοντ Φίλιπς να μου τρίψει στη μούρη την τραγικότητα της καθημερινότητας, την άγρια εποχή που ζούμε, τους ανθρώπους που χάνονται, τα παιδιά που πνίγονται.
Είναι που όλα αυτά στοιβάχτηκαν στο πρόσωπο του Joker, και στο φρικτό γέλιο των ανθρώπων. Είναι μια κοινωνικοπολιτική κραυγή, είναι η ίδια η ανισότητα και κοινωνική αδικία που περιφέρονται στους βρώμικους δρόμους, είναι ο Joker αυτό το ξέφτι της ανθρώπινης υπόστασης και αξιοπρέπειας, ενάντια σε ένα σύστημα που δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για ανθρώπους όπως αυτός.
Σε μια αίθουσα κατάμεστη, επί δύο ώρες, δεν ακουγόταν το παραμικρό. Κανείς και τίποτα δεν μπορούσαν να σταματήσουν το κρεσέντο του Χοακίν Φίνιξ, το δικό του ροκεντρολ στους δρόμους της κάθε Γκόθαμ Σίτυ αυτού του πλανήτη που δημιουργεί Joker.
Γιατί ο Joker δεν γεννιέται ψυχωτικός, είναι επίκτητο όλο αυτό. Πυροδοτείται στην πορεία της ζωής του.
Αυτό το κόκκινο κουμπάκι που κουβαλάμε όλοι μέσα μας και το διατηρούμε ανενεργό. Είναι το αυτοκαταστροφικό ξέσπασμα ενός ανθρώπου που ανδρώθηκε μέσα στη θλίψη, την απογοήτευση και τον πόνο. Όσο οι λιγότερο προνομιούχοι ούρλιαζαν έξω από το κινηματοθέατρο, οι λεφτάδες της βρωμόπολης παρακολουθούσαν στο δικό τους πλέσεντβιλ, ταινία με τον Τσάρλι Τσάπλιν και γελούσαν με τα καμώματά του. Και μη μου πει κάνεις ότι δεν έχει ακούσει το αμίμητο που ξεστομίζει ο βαθύπλουτος Τόμας Γουέιν «αυτοί εκεί έξω είναι οι τεμπέληδες και οι άχρηστοι που κρύβονται πίσω από μάσκες, γιατί ζηλεύουν εμάς που δουλέψαμε στη ζωή μας και τα καταφέραμε και βγάλαμε φράγκα και θέλουν να μας καταστρέψουν!
Ο Joker είναι ένα μανιφέστο, είναι η στιγμή του καθενός που πολύ θα ήθελε να ξαναμοίραζε τον κόσμο από την αρχή. Το ίδιο μερίδιο για όλους. Ισότιμα και δίκαια. Για τον Χοακίν Φίνιξ τα λόγια είναι περιττά. Χάθηκα στο μέτρημα, στο να ταιριάξω τι από τον ήρωα που υποδύεται είναι ρόλος και τι από την δική του προσωπική αντάρα. Όλη η ταινία βασίζεται σε αυτή την αποστεωμένη καρικατούρα ανθρώπου. Δικά του όλα τα βραβεία της έβδομης τέχνης.
Απλώς δείτε την!
