Σκηνοθεσία: Patrice Leconte
Ηθοποιοί: Rebecca Hall, Richard Madden, Alan Rickman, Maggie Steed, Shannon Tarbet, Jean-Louis Sbille, Toby Murray, Christelle Cornil, Jonathan Sawdon, Sarah Messens, Andrew McIlroy
Κριτική: Χριστίνα Ιωαννίδου, Movie Heat
Ένα ρομαντικό δράμα σε διασκευή του έργου “Journey Into the Past” του σκοτεινού Αυστριακού συγγραφέα Stefan Zweig, από το οποίο παρά τις κάποιες ενδιαφέρουσες πινελιές, λείπουν δυστυχώς βασικά στοιχεία όπως ο ρυθμός, το πάθος και η χημεία ανάμεσα στους δύο κατά τα άλλα πολύ ταλαντούχους πρωταγωνιστές.
Η υπόθεση της ταινίας η εξής: “Ο ταπεινής καταγωγής αλλά εργατικός Friedrich “Fritz” Zeitz (Richard Madden) παίρνει προαγωγή ως κατ’ οίκον γραμματέας του μεγάλου αφεντικού Karl Hoffmeister (Alan Rickman) στην εταιρεία που εργάζεται. Εκεί γνωρίζει την νέα και όμορφη σύζυγο του αφεντικού Charlotte “Lotte” Hoffmeister (Rebecca Hall) με την οποία ερωτεύονται παράφορα. Με τα εμπόδια πρώτα του καθήκοντος και αργότερα του πολέμου να τους χωρίζουν, το ζευγάρι υπόσχεται αιώνια αφοσίωση μέχρις ότου η ζωή να τους επιτρέψει να ζήσουν μαζί”.
Να αυτό το «παράφορα» ήθελα και εγώ να δω βλέποντας την ταινία αλλά πουθενά! Πόσο πολύ μπορεί να σ’ αρέσει ένα ρομαντικό δράμα όταν του λείπει το βασικότερο συστατικό από όλα?? Το πάθος βρε παιδιά! Εντάξει, δραματικά στοιχεία υπήρχαν, ανεκπλήρωτος έρωτας, εμπόδια παντού, το καθήκον πάνω από την επιθυμία, μικρά απαγορευμένα αγγιγματάκια, ένας πόλεμος… Οκ, το βασικό πλαίσιο είναι μια χαρά.
Στο εσωτερικό του πλαισίου όμως τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά. Ο Fritz του Richard Madden είναι λιγάκι φλατ και άκαμπτος και η χημεία του με την Rebecca Hall δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε. Η ίδια η Hall ερμήνευσε πολύ ωραία την καταπιεσμένη Lotte και απέδωσε με πολύ βάθος όλες τις εκφράσεις και τα συναισθήματα μιας «πιστής Πηνελόπης» που περιμένει τον έρωτα της ζωής της. Απλώς όταν οι δύο τους μοιράζονται την οθόνη, σαν θεατής έχεις την αίσθηση ότι αυτά τα κρυφά αγγίγματα και τα βλέμματα δεν είναι αρκετά για να σε πείσουν για τον βαθύ απαγορευμένο έρωτα! Δεν μπορώ να μην πω βέβαια ότι ο Alan Rickman είναι σταθερά εξαιρετικός (οι ταινίες εποχής του πάνε απίστευτα κατά τη γνώμη μου), αφού απέδωσε με βιτριολική εκφραστικότητα τον χαρακτήρα του Karl, μην αφήνοντας τόσο τους χαρακτήρες όσο και εμάς, να καταλάβουμε τι μπορεί να σκέφτεται και να αισθάνεται την οποιαδήποτε στιγμή.
Το πρόβλημα στο ρυθμό και τη ροή της ιστορίας (το οποίο είναι εύκολο να προκύψει όταν προσπαθείς να χωρέσεις μια δεκαετία αναμονής και συναισθημάτων των χαρακτήρων σε 90 λεπτά) βελτιώνεται κάπως στο τρίτο και τελευταίο μέρος της ταινίας. Παρόλο που δεν βλέπουμε κάποια σημαντική αλλαγή στους χαρακτήρες, εκτός από το ότι ο Fritz κουτσαίνει, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να δώσει έστω και τελευταία στιγμή πνοή στο έργο παίζοντας με το πολύ δυναμικό δίδυμο αγάπη – πόλεμος μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όποιο έργο του συγκεκριμένου συγγραφέα και να μεταφερθεί στον κινηματογράφο θα είναι σκοτεινό και κάπως βαρύ (εκτός από το “The Grand Budapest Hotel” αλλά εκεί ανέλαβε ο Wes Anderson τι να λέμε τώρα), όπως το κλασικό “Letter from an Unknown Woman” (1948) σε σκηνοθεσία του Max Ophüls, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις είχαμε ταινίες με ωραίο στυλ, καλή χημεία στο ζευγάρι και ικανοποιητική δομή. Εδώ έχουμε ένα πολύ ωραίο ιστορικό φόντο, δυνατό αφηγηματικό πλαίσιο και καλούς ηθοποιούς αλλά τη στιγμή που μπαίνουν όλα αυτά μαζί στο ίδιο καζάνι με την βεβιασμένη αφήγηση και τη φτωχή αλληλεπίδραση των χαρακτήρων, το αποτέλεσμα μοιάζει στην καλύτερη περίπτωση αδύναμο. Δυστυχώς όταν ένας Γάλλος σκηνοθέτης ταξιδεύει στο Βέλγιο για να γυρίσει μια γερμανική ιστορία στα αγγλικά, αυτά γίνονται…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2/5
Για το Movie Heat,
Χριστίνα Ιωαννίδου
Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat
Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr