Σκηνοθεσία: John Crowley
Ηθοποιοί: Saoirse Ronan, Emory Cohen, Domhnall Gleeson, Bríd Brennan, Jane Brennan, Fiona Glascott, Jessica Paré, Eileen O’Higgins, Emily Bett Rickards, Jenn Murray, Jim Broadbent, Julie Walters
Κριτική: Χριστίνα Ιωαννίδου, Movie Heat
Ένα όμορφο, καλοφτιαγμένο ρομαντικό δράμα ενηλικίωσης, που φαίνεται να αγγίζει προσωπικά και την εξαιρετική νεαρή πρωταγωνίστρια Saoirse Ronan, η οποία ωριμάζει υποκριτικά όπως ακριβώς ωριμάζει συναισθηματικά και η ηρωίδα την οποία υποδύεται.
Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Η Eilis Lacey (Saoirse Ronan) μεταναστεύει από την Ιρλανδία στο Brooklyn της Αμερικής τη δεκαετία του ’50 για ένα καλύτερο μέλλον. Αρχικά τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά καθώς η νεαρή Eilis νιώθει νοσταλγία για την πατρίδα και την οικογένειά της. Σύντομα όμως θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί τον Tony (Emory Cohen), θα προσαρμοστεί και θα αρχίσει να χτίζει μια καλή ζωή. Όταν όμως το παρελθόν της την καλεί πίσω στην Ιρλανδία, θα αναγκαστεί να ξανασκεφτεί τι είναι αυτό που πραγματικά θέλει και να επιλέξει ανάμεσα σε δυο χώρες και δυο πιθανές ζωές.”
Where is really our “home”? Τις παραμέτρους αυτής της γλυκόπικρης ερώτησης επιχειρούν να εξερευνήσουν η σκηνοθεσία του John Crowley και το σενάριο του Nick Hornby. Προκειμένου να το καταφέρουν αυτό, έστησαν μια όμορφη ιστορία για μια χαμηλών τόνων νεαρή Ιρλανδή που προσπαθεί να αποκαλέσει σπίτι της το Brooklyn. Οι δυσκολίες και οι ευκολίες εναλλάσσονται διαρκώς και μέσα από αυτές η Eilis μεταμορφώνεται από πλάνο σε πλάνο. Από συνεσταλμένη και ντροπαλή επαρχιωτοπούλα, μετατρέπεται σε μια δυναμική Αμερικανίδα! Τα πάντα επάνω της μαρτυρούν την εντυπωσιακή αλλαγή. Η εμφάνισή της, οι κινήσεις της, ακόμα και ο τρόπος που μιλάει και ο αέρας που αποπνέει. Σε όλα αυτά βέβαια το credit πάει σε τεράστιο βαθμό και στην ερμηνεία της ανερχόμενης Saoirse Ronan, η οποία φαίνεται πως έχει ωριμάσει υποκριτικά και στην πορεία θα διεκδικήσει πολλά βραβεία.
Να προσθέσω επίσης ότι τα σκηνικά και τα κοστούμια που επιστράτευσαν οι δημιουργοί της ταινίας έχουν μια μυρωδιά από 50’s και οι χαρακτήρες περιδιαβαίνουν μέσα σ’ αυτά σαν να μην γεννήθηκαν στην πραγματικότητα σχεδόν μισό αιώνα μετά. Μεγάλο προσόν αυτό σε μια ταινία εποχής.
Αυτά που θα καταλογίσω ως αρνητικά σε αυτή την κατά τα άλλα αξιέπαινη ταινία είναι αφενός ο ελαφρά αργός ρυθμός που σε ορισμένα σημεία σε κάνει να επιζητάς ένα πιο έντονο excitement για το ρομάντζο της πλοκής, και αφετέρου το γεγονός ότι παρόλο το απίστευτο και αρτιότατο character development της κεντρικής ηρωίδας, οι υπόλοιποι χαρακτήρες (παρόλο που ερμηνευτικά ήταν όλοι άψογοι) φαίνονται κάπως υποφωτισμένοι και περιθωριοποιημένοι.
Τελικά, η απάντηση του “Brooklyn” είναι: “Home is where you decide to build your life”. Και όσα μέσα χρησιμοποιεί στην πορεία για να ενισχύσει αυτό το μήνυμα (σενάριο, σκηνοθεσία, σκηνογραφία-κοστούμια, ερμηνείες, φωτογραφία) είναι τελικά τα συστατικά για ένα νοσταλγικό, όμορφο και καλοστημένο κινηματογραφικό πιάτο που μοσχοβολάει με το άρωμα των 50’s. Καλή σας διασκέδαση!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3.5/5
Για το Movie Heat,
Χριστίνα Ιωαννίδου
Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat
Κριτική: Παναγιώτης Μήτσικας, Βαθμολογία 3.5/5 Τη δεκαετία του ’50, η μετανάστευση προς τη «χώρα των ευκαιριών», τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, συνεχιζόταν απρόσκοπτα. Ειδικά στην περίπτωση της Ιρλανδίας, περίπου το 16% του γηγενούς πληθυσμού άφησε την πατρίδα του για να αναζητήσει μία καλύτερη τύχη στις ΗΠΑ, απόρροια της κάκιστης οικονομικής κατάστασης και της μαστίζουσας ανεργίας –ειδικά στους νέους. Όταν μιλάμε για Ιρλανδούς όμως, συνυπολογίζουμε πάντα την άνευ όρων αγάπη και νοσταλγία για τη χώρα τους, οπότε, τι γίνεται όταν ξαφνικά βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο κόσμους όπου σε αμφότερους βρίσκεις κάτι να σε κρατά;
Σε αυτό το ερώτημα θέλει να απαντήσει ο John Crowley, στο νέο του φιλμ, “Brooklyn”. Η αλήθεια είναι πως μετά το εξαιρετικό “Boy A” του 2007, ο Ιρλανδός σκηνοθέτης δεν είχε «χτίσει» πάνω στις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν, αλλά αυτή τη φορά, συνεργαζόμενος με τον Nick Hornby στο σενάριο καταφέρνει να μας παραδώσει μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Η Eilis (Saoirse Ronan) είναι μία νεαρή κοπέλα που ζει στην Ιρλανδία, δουλεύοντας στο φούρνο της κυρίας McAdam, μιας στρυφνής και σκληρής γυναίκας. Μαζί με την αδερφή της, η οποία έχει μια θεωρούμενη «καλή» δουλειά ως γραμματέας, δουλεύουν για να ζήσουν τη μητέρα τους που είναι μόνη της στο σπίτι. Όταν η αδερφή της κανονίζει για την Eilis να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ για μια καλύτερη ζωή, η νεαρή θα περάσει δύσκολα τον πρώτο καιρό, αλλά η γνωριμία της με έναν Ιταλό υδραυλικό (Emory Cohen) θα αλλάξει την καθημερινότητα της προς το καλύτερο. Εχουν όμως εξαλειφθεί όλοι οι δεσμοί που τη συνδέουν με την πατρίδα της;
Βασισμένοι στο ομότιτλο βιβλίο του Colm Toibin, o Nick Hornby (σεναριακά) κι ο John Crowley (σκηνοθετικά), μας κοινωνούν σε μία ιστορία που μπορεί να αγγίξει σχεδόν τον καθένα μας. Αυτό οφείλεται ως επι το πλείστον στο σοβαρό, χωρίς υπέρογκους μελοδραματισμούς σενάριο, που ασχολείται αποκλειστικά με τα πανανθρώπινα συναισθήματα και την ψυχοσύνθεση ενός μετανάστη της εποχής στις ΗΠΑ. Η αίσθηση πως η πατρίδα σου δε μπορεί πλέον να σου προσφέρει τίποτα, η επώδυνη περίοδος που προσπαθείς να εγκλιματιστείς στο νέο σου τόπο, η συνειδητοποίηση πως πλέον έχεις μια καινούρια ζωή και, όσο κι αν η επιστροφή επί καλύτερων όρων μοιάζει θελκτική, η θύμηση των παθογενειών που σ’έκαναν να φύγεις εξ’αρχής.
Όλα τα παραπάνω, υπό την ‘50s φωτογραφική αισθητική του Yves Belanger (Dallas Buyers Club, Laurence Anyways) και με αδιαφιλονίκητη νικήτρια όλων των πλάνων τη Saoirse Ronan στην καλύτερη ερμηνείας της καριέρας της –με διαφορά. Είναι μοναδική η ωριμότητα και η σοβαρότητα με την οποία προσεγγίζει το ρόλο της, καταφέρνοντας να ισορροπήσει περίφημα τα αντικρουόμενα συναισθήματα μέσα της. Ενδεχόμενη υποψηφιότητα της για Όσκαρ, θα κρινόταν ως απόλυτα επιβεβλημένη. Σπουδαία η χημεία της και με τον συμπρωταγωνιστή της, Emory Cohen (The Place Beyond the Pines), παρότι ο τελευταίος μοιάζει υπερβολικά αμήχανος ανά στιγμές. Όσον αφορά τη μικρή παρουσία του Domnhall Gleeson, έχουμε πολλάκις αναφερθεί στον Ιρλανδό, πως πρόκειται για ίσως τον πιο ενδιαφέροντα ηθοποιό της γενιάς του. Στους υπόλοιπους ρόλους, θα ξεχωρίσουμε δύο «βετεράνους» δυσθεώρητης ποιότητας, στα πρόσωπα των Jim Broadbent και Julie Walters.
Μαζί με την εκπληκτική μουσική του Michael Brook (The Perks of Being a Wallflower), το “Brooklyn” δίνει νέα πνοή στο μεταναστευτικό δράμα εποχής.
Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr
