Ακούγοντας καιρό τώρα πάρα πολλά για το “Cake” και την περίφημη ερμηνεία της Jennifer Aniston περίμενα πώς και πώς να κάνω τα σχόλιά μου για αυτήν την ταινία.

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Η πάσχουσα από χρόνιους πόνους και απογοητευμένη από τη ζωή της Claire (Jennifer Aniston) αποφασίζει να μάθει περισσότερα για μια νεαρή αυτόχειρα (Anna Kendrick), μέλος της ομάδας ψυχολογικής υποστήριξης στην οποία η ίδια συμμετέχει.”

Ερευνώντας τις φιλμογραφίες των δημιουργών, μου δημιουργήθηκαν θετικές εντυπώσεις τόσο σχετικά με το σεναριογράφο Patrick Tobin, που κάνει τη δεύτερή του προσπάθεια μέτα το 1996 με την ταινία “No Easy Way”, όσο και για το σκηνοθέτη Daniel Barnz, που αν συγκρίνουμε τη δουλειά του στο “Cake” με τη δουλειά του στο “Beastly” τo 2011, η εξέλιξή του είναι εμφανέστατη.

Τη μεγαλύτερη, όμως, εντύπωση κάνει η Jennifer Aniston, που είχε βυθιστεί σε κωμικούς και ρομαντικούς ρόλους (με κάποιες εξαιρέσεις μόνο όπως το “Marley & Me” το 2008). Δε διστάζει να τσαλακώσει την εικόνα της ωραίας γυναίκας και παρουσιάζει με αρκετά μεγάλη επιτυχία τον εαυτό της ως μια μεσήλικη ταλαιπωρημένη και δυστυχισμένη γυναίκα (κάτι ανάλογο της Charlize Theron στο “Monster” το 2003 σε λίγο πιο ήπια μορφή). Η προσωπική της τραγωδία δε γίνεται ξεκάθαρη γρήγορα, αντ’ αυτού ο θεατής συλλέγει κομμάτια του παζλ μέσα από ατάκες και εικόνες τις οποίες καλείται όσο προχωρά η ταινία να ενώσει και να κατανοήσει, ολοκληρώνοντας έτσι την ιστορία χωρίς ασάφειες και αναπάντητα ερωτήματα.

H ταινία δεν ακολουθεί μια κλασική αισιόδοξη γραμμή. Μιλά για το θυμό που διακατέχει μια γυναίκα με χρόνιο πόνο, την τάση να διώχνει από τη ζωή της όσους την αγαπούν και τις σοβαρές σωματικές και ψυχολογικές παρενέργειες που έχει πάνω της ο εθισμός στα παυσίπονα.

Η ταινία, βέβαια, στο σύνολό της δεν αργεί να έρθει σε αμηχανία, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια «κοιλιά» που την οδηγεί σε επαναλήψεις, με αμέτρητες σκηνές της Claire να πονάει και να βασανίζεται. Ίσως οι δημιουργοί προσπαθούν έντονα να μας πείσουν για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία ζει η πρωταγωνίστρια, σερβίροντας έτσι μεγάλες ποσότητες σωματικού πόνου, προκειμένου να δικαιολογήσουν τις πράξεις της, ξεχνώντας όμως ότι έτσι κουράζουν και απωθούν το θεατή. Μάλλον στην προσπάθεια να ξεφύγουν από αυτό το μοτίβο, δίνουν μία παραπάνω βάση στη σχέση της Claire με την βοηθό της Silvana, ωστόσο αυτή η σχέση βρίσκεται στα μισά της διαδρομής για να αποκτήσει μια βαθύτατη ουσία χωρίς στην πραγματικότητα να το κάνει ποτέ.

Θα βαθμολογούσα υψηλότερα αυτήν την ταινία.. Αλλά μετά αναρωτήθηκα: Θα ήταν ενδιαφέρον αυτό το φιλμ χωρίς την ερμηνεία της Jennifer Aniston? Πιθανότατα όχι… Ωστόσο, για να έχετε γνώμη, μπορείτε να την προτιμήσετε γι’ αυτήν την εβδομάδα!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2.5/5

Για το Movie Heat,
Μαίρη Πουτιού

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat