Deadpool, κριτική ταινίας

Deadpool, κριτική ταινίας

 

Σκηνοθεσία: Tim Miller

Ηθοποιοί: Ryan Reynolds, Morena Baccarin, Ed Skrein, Gina Carano, T. J. Miller, Stefan Kapičić, Andre Tricoteux, Brianna Hildebrand, Leslie Uggams, Jed Rees, Karan Soni, Rob Hayter

 

 
Κριτική: Άγγελος Νομικός, Movie Heat
 

Πόσο πολύ χαίρομαι που μετά το απαίσιο “Fifty Shades of Black”, το οποίο –ελπίζω να μην – είδατε 2 εβδομάδες πριν, η επόμενη κριτική μου είναι μια πραγματικά απολαυστική κωμωδία / παρωδία που ακούει στο όνομα “Deadpool”. Ναι, ο γνωστός – άγνωστος χαρακτήρας από το σύμπαν της Marvel, τα δικαιώματα του οποίου έχει ακόμη η Fox, μαζί με αυτά των “X-Men” και (sigh…) των “Fantastic Four”. Και ενώ η προσπάθεια αναγέννησης του franchise των «4 Φανταστικών» τον περασμένο Αύγουστο απέτυχε παταγωδώς, ένα νέο, φρέσκο και άκρως πρωτότυπο franchise γεννιέται με πρωταγωνίστη τον “Merc with a Mouth”, όπως είναι γνωστός στα comics.

 

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “ Ένας βετεράνος των Ειδικών Δυνάμεων (Ryan Reynolds) γίνεται αντικείμενο ενός δόλιου πειράματος, παραμορφώνεται, αλλά αποκτά υπερδυνάμεις και υιοθετεί την περσόνα του μασκοφόρου εκδικητή Deadpool.”

Ο Ryan Reynolds αποδεικνύει περίτρανα πως με πολλή υπομονή και ακόμα περισσότερη επιμονή, τα studios του Hollywood δίνουν το πράσινο φω… ε, τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα ήθελα να πω. Ξεχάστε τον άθλιο Deadpool του απογοητευτικού “X-Men Origins: Wolverine” (2009). Αυτός ο Deadpool συνουσιάζει και ραπίζει και, το κυριότερο, μιλάει. Πολύ.

 

Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Tim Miller (visual effects artist σε αρκετές ταινίες και video games) αποδεικνύεται ικανότατος πίσω από την κάμερα, χωρίς να χάνει στιγμή τα σκηνοθετικά ηνία (κάτι που δεν μπορούμε να πούμε για τον Gavin Hood του “X-Men Origins: Wolverine” ή για τον Josh Trank του περσινού “Fantastic Four”), ενώ το σενάριο των Rhett Reese & Paul Wernick είναι άκρως απολαυστικό. Πραγματικά, προσπαθώ να θυμηθώ αν πέρασε πάνω από 3λεπτο – 4λεπτο χωρίς να σειστεί η αίθουσα με τρανταχτά γέλια, και ειλικρινά δε νομίζω να συνέβη αυτό. Και, πιστέψτε με όταν σας το λέω, να γεμίσεις σχεδόν 2 ώρες (108’) με άκρως πετυχημένα gags, τα οποία να μην είναι κλεμμένα ή να μην επαναλαμβάνονται συνεχώς είναι πολύ, πολύ, πολύ δύσκολο. Από τα opening credits αρχίζεις και λιώνεις στα γέλια (you will see why!).

 

Ο Ryan Reynolds γεννημένος για αυτό το ρόλο τι να λέμε τώρα (και, σε αντίθεση με ό,τι πιστεύετε ή έχετε ακούσει, όχι δεν ευθύνεται αυτός για το box office bomb που ακούει στο όνομα “Green Lantern” (2011), η οποία ταινία σατιρίζεται ακόμα κι αυτή – στο Θεό τους! – μέσα στο “Deadpool”). Ο Reynolds, όπως ακριβώς και ο Deadpool στα comics, σπάει το λεγόμενο Fourth Wall και μιλάει απευθείας στο κοινό, γεγονός που, ενώ περιμένουμε να μας ξενίσει, κάνει ακριβώς την αντίθετη δουλειά. Ψυχαγωγεί και με το παραπάνω. Δίπλα στον Reynolds έχουμε απολαυστικές ερμηνείες από γνωστούς και άγνωστους ηθοποιούς (Morena Baccarin, Ed Skrein, Gina Carano, T. J. Miller, Stefan Kapičić, Andre Tricoteux, Brianna Hildebrand & Karan Soni), ενώ η 72χρονη Leslie Uggams έυκολα κλέβει την παράσταση στο ρόλο της τυφλής συγκάτοικου του Deadpool, Al.

 

Οk, για να πω και του στραβού το δίκιο, μην περιμένετε τίποτα το ιδιαίτερο από άποψη υπόθεσης. Ακόμα και για superhero movie, το plot είναι τέρμα generic (πρωταγωνιστής γίνεται υπερήρωας από ατύχημα, υπερήρωας συνουσιάζει και ραπίζει όποιον βρει στο διάβα του μέχρι να εκδικηθεί τους υπαίτιους για το λεγόμενο ατύχημα, η πρώην κοπέλα του υπερήρωα μπλέκει με τους κακούς, και ο πρωταγωνιστής μας / υπερήρωας πλέον πάει να την σώσει και να την ξανακάνει νυν). Απλά πράγματα, διανθισμένα όμως με πλέον άφθονο γέλιο, και με αυτόν τον τρόπο ο “Deadpool” μπαίνει στην κατηγορία των νέων, πετυχημένων superhero ταινιών (βλέπε “Guardians of the Galaxy” (2014) & “Ant-Man” (2015) ), σίγουρη αρχή ενός νέου, πετυχημένου superhero franchise. Καλή προβολή στους άνω των 18! (λέμε τώρα…)

 

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3/5

 

Για το Movie Heat,
Άγγελος Νομικός

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat

Κριτική: Παναγιώτης Μήτσικας, Baθμολογία 3.5/5
 
Μετά τη φρικτή περυσινή εμπειρία του reboot των «Fantastic Four» (και του franchise γενικότερα), η 20th Century Fox ανέλαβε ένα στοίχημα που ενείχε μεγάλη δόση ρίσκου: τη κινηματογραφική μεταφορά του Deadpool. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Tim Miller, η ενσάρκωση του ήρωα από τον Ryan Reynolds (πως να μη σκεφτείς το Green Lantern;), το γεγονός πως η ταινία είναι R-rated (φαινομενικά, εξαιρετικά περιοριστικό για τα κέρδη στο box-office), όλα συνηγορούσαν σε ένα πολύ δύσκολο έργο που είχε να φέρει εις πέρας το διάσημο στούντιο. Χάρη σε μία ιδιοφυή διαφημιστική καμπάνια που έβαλε στην «προθήκη» όλα τα χαρακτηριστικά του διάσημου ήρωα που έχουν αγαπηθεί από το κοινό, την απίστευτη αφοσίωση και πάθος του Reynolds για το ρόλο, αλλά και το φιλμ αυτό καθεαυτό, το “Deadpool” κατάφερε να διαλύσει κάθε μας αμφιβολία, αποτελώντας μία από τις καλύτερες superhero movies που έχουμε παρακολουθήσει.
 
Ο Wade Wilson είναι ένας μισθοφόρος που εκτελεί μικρο-συμβόλαια στη Νέα Υόρκη. Μια μέρα θα γνωρίσει την escort girl, Vanessa, θα «κολλήσουν» αμέσως μεταξύ τους και θα φτάσουν στο σημείο να μένουν μαζί. Αμέσως μετά τη στιγμή που θα της κάνει πρόταση γάμου όμως, έρχεται το μοιραίο: ο Wade θα διαγνωστεί με καρκίνο. Παρότι η Vanessa στέκεται στο πλάι του, ο Wade φοβούμενος πως θα τη χάσει, θα δεχτεί την προσφορά ενός μυστηριώδη άνδρα που του υπόσχεται ίαση του καρκίνου και μερικές εξωπραγματικές ικανότητες. Φτάνοντας στο εργαστήριο για το απόρρητο αυτό πρόγραμμα, θα δεχτεί απίστευτα βασανιστήρια και το τίμημα για τις δυνάμεις που εν τέλει θα αποκτήσει, θα είναι ένα φρικτά παραμορφωμένο σώμα. Πλέον, είναι ο Deadpool και θα κάνει τα πάντα για να εκδικηθεί αυτούς που τον έφεραν σε αυτή την κατάσταση.
 
Ο Deadpool δεν είναι ένας ήρωας με πολλά χρόνια ιστορίας. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο κόμικ New Mutants το 1991, ενώ απέκτησε το δικό του κόμικ το 1997, το οποίο διήρκεσε για 69 τεύχη. Παρ’όλα αυτά, το «γκελ» του με το κοινό ήταν εξαιρετικά έντονο, απόρροια του διαφορετικού χιούμορ του (με άπειρα pop culture references), της αμοραλιστικής του φύσης και της συνήθειας του να σπάει τον «τέταρτο τοίχο», ήτοι του κωμικού τεχνάσματος της ομιλίας του χαρακτήρα με το κοινό. Ο Deadpool, αντίθετα με άλλους υπερήρωες που έχουμε γνωρίσει, έχει επίγνωση πως πρόκειται για έναν χαρακτήρα κόμικ. Η ικανότητα του σώματος του να θεραπεύεται από οποιοδήποτε τραύμα, μας φέρνει στο μυαλό τον Wolverine.
 
Στα της ταινίας, το σενάριο των Rheet Reese και Paul Wernick είναι από τα στοιχεία που διαμορφώνουν την επιτυχία της. Πετυχαίνοντας μία θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στο «ρομαντικό» subplot και τη γενικότερη ακραία συμπεριφορά του ήρωα μας, μέσα από flashbacks, καταφέρνουν να μη βαλτώσει η ταινία σε κανένα σημείο. Τα αστεία κι οι ατάκες είναι αρκετά τολμηρά, η δράση τεχνικά κινηματογραφημένη από τον Tim Miller (με κάποιες ιδιαίτερα εντυπωσιακές σεκάνς), ενώ ο Ryan Reynolds ξαφνικά είναι ένας ικανότατος performer, «σάρκα και οστά» με τον χαρακτήρα που ερμηνεύει.
 
Πέρα από τον Reynolds, η χημεία του με τη Morena Baccarin ξεπερνά κάθε προσδοκία, χαρίζοντας μας ένα ανεπιτήδευτα ταιριαστό ζευγάρι. Καλή η συνεισφορά του Ed Skrein ως Ajax, σε έναν κάπως typecast ρόλο βρετανού macho «κακού», ενώ η «σκληρή» Gina Carano δε χρειάζεται να κάνει και πολλά παραπάνω από τα απολύτως απαραίτητα. Αυτή που λάμπει είναι η πρωτοεμφανιζόμενη Brianna Hildenbrand ως Negasonic Teenage Warhead, σε έναν χαρακτήρα πολύ «μαρκετίστικο», σχεδόν βγαλμένο από τη νεανική γενιά του Tumblr.
 
Ποιο είναι η ειδοποιός διαφορά, όμως, του φιλμ; Αναμφίβολα η φρεσκάδα του R-rated, που δίνει μία αναγκαία αλλαγή στο αποστειρωμένο περιβάλλον των Disney-κών franchises που έχουμε συνηθίσει. To μη πολιτικά ορθό χιούμορ, που μας φαίνεται σωστή «ανάσα» σε σχέση με το αντίστοιχο ασφαλές family-friendly που έχουμε συνηθίσει. Φυσικά, το «Deadpool» δεν είναι η πρώτη ταινία με υπερήρωες, που λαμβάνει τον χαρακτηρισμό ως «ακατάλληλη». Το ίδιο έχουμε δει και στο –αδίκως ξεχασμένο-“Blade”, στο πρωτότυπο pure fun του “Kick-Ass” και στο εξαιρετικά διασκεδαστικό “Super” του James Gunn. Τη δεδομένη στιγμή ωστόσο, είναι μία κίνηση που αλλάζει το παιχνίδι στο superhero τοπίο, με τη Fox να εξετάζει το γεγονός να πράξει το ίδιο και με το επερχόμενο “Wolverine”. Είναι μια αλλαγή, επίσης, που μπορεί κάλλιστα να μην εκμεταλλευτεί όπως πρέπει. Είναι μια λύση το να μετατρέψουμε όλα τα υπερ-ηρωικά franchises σε R-rated; Σίγουρα όχι. Το ενδεδειγμένο θα ήταν να αρχίσουμε να μεταφέρουμε τους ήρωες των κόμικ στον κινηματογράφο, με σεβασμό στο πρωτογενές υλικό κι όχι με τεχνάσματα για να γίνουν απλά box-office friendly.
 
Παναγιώτης Μήτσικας,
   

 

 

Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr

 

 

Διαβάστε επίσης

Close