Σκηνοθεσία: Bennett Miller
Ηθοποιοί: Steve Carell, Channing Tatum, Mark Ruffalo, Sienna Miller, Anthony Michael Hall, Guy Boyd, Brett Rice, David “Doc” Bennett, Vanessa Redgrave
Κριτική: Άγγελος Νομικός, Movie Heat
Ένα αληθινό, σκοτεινό, «βίαιο» βιογραφικό δράμα από το σκηνοθέτη των “Capote” (2005) και “Moneyball” (2011) Bennett Miller, o oποίος βραβεύτηκε (ένα από τα πολλά βραβεία που σίγουρα θα ακολουθήσουν) με το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο φετινό Φεστιβάλ Καννών.
Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Ο πρωταθλητής της ελευθέρας πάλης Mark Schultz (Channing Tatum) αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση με τον σπόνσορά του John du Pont (Steve Carell), έναν εκκεντρικό πολυεκατομμυριούχο ο οποίος προσπαθεί να «μπει» ανάμεσα σε εκείνον και στον μεγαλύτερο αδερφό και μέντορά του Dave (Mark Ruffalo), επίσης πρωταθλητή της πάλης.”
H σκηνοθεσία του Miller είναι όντως εκπληκτική αλλά θα ήταν τρομακτικά άδικο αν δεν ξεκινήσω την κριτική αυτή με τις ερμηνείες του πρωταγωνιστικού τρίου. Ένας κυριολεκτικά αγνώριστος Steve Carell πραγματοποιεί με το “Foxcatcher” αυτό που λέμε “career changing role”. Το ίδιο πράγμα ακριβώς που έκανε πέρυσι τέτοια εποχή περίπου ο Matthew McConaughey με το “Dallas Buyers Club”. O Carell (ο οποίος πήρε την πρώτη του υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Α’ Ρόλου – για ταινία – με το “Foxcatcher”) μεταμορφώνεται εξωτερικά και ερμηνευτικά στον John Eleuthère du Pont, αυτόν τον ψυχασθενή εκατομμυριούχο. Από εδώ και στο εξής, είτε συνεχίσει με κωμωδίες (πράγμα αμφίβολο) είτε όχι, σας εγγυώμαι πως θα τον βλέπετε με τελείως διαφορετικό μάτι.
Μεγαλύτερη έκπληξη όμως κάνει ο Channing Tatum στον «πιο δύσκολο ρόλο της καριέρας του», όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο ίδιος σε συνέντευξή του (τονίζω το «μεγαλύτερη», γιατί ο Carell ήταν πάντα ένας σταθερά καλός ηθοποιός, σε κωμωδίες έστω, ενώ ο Tatum είναι περισσότερο γνωστός ως pretty – boy παρά ως ηθοποιός). Μπαίνει για τα καλά στο πετσί του αφελούς (και πιθανά ελαφρώς καθυστερημένου?) Mark Schultz και δίνει, όπως και ο Carell, την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του. Ε, προσθέστε στις αριστουργηματικές αυτές ερμηνείες και αυτή του (σχεδόν πάντα εξαιρετικού) Mark Ruffalo (υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα Β’ Ρόλου) και έχετε το καλύτερο πρωταγωνιστικό τρίο που έχουν δει τα μάτια σας από την εποχή του “The Departed” (2006) με DiCaprio – Damon – Nicholson.
Ο Miller χειρίζεται το ταλαντούχο cast που έχει στα χέρια του με μεγάλη ωριμότητα και ακόμη μεγαλύτερη μαεστρία. Η πανέμορφη φωτογραφία και το μελαγχολικό soundtrack βοηθούν τον Miller να πει την τραγική ιστορία που θέλει, ενός εφήμερου success story. Σκοτεινό με κάθε σημασία της λέξης, το “Foxcatcher” είναι ένα ψυχολογικό/κοινωνικό δράμα, μία σκληρή κριτική στο περίφημο Αμερικανικό Όνειρο που θα κάνετε καιρό να ξεχάσετε. Η ταινία θα είναι σίγουρα υποψήφια στις σημαντικές κατηγορίες των Oscar (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και Ηθοποιών), και εκεί ελπίζω πραγματικά να δω υποψήφιο (και) τον Tatum, ο οποίος ήταν κατά ένα περίεργο τρόπο απών από τις Χρυσές Σφαίρες.
Κυρίες και κύριοι, από τα άπειρα “based on a true story” που το Hollywood έχει συνηθίσει να μας βομβαρδίζει κατά καιρούς, να και ένα που πραγματικά αξίζει την προσοχή μας.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4/5
Για το Movie Heat,
Άγγελος Νομικός
Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat
Kριτική: Παρασκευή Γιουβανάκη, Βαθμολογία 4/5
Yπόθεση: “Ο Ντειβ Σουλτς έχοντας κερδίσει –μαζί με τον αδελφό του Μαρκ- τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στη ελληνορωμαϊκή πάλη, προετοιμάζεται ήδη για τους επόμενους. Στη ζωή του μπαίνει ξαφνικά ένας εκκεντρικός δισεκατομμυριούχος, ο Τζον Ντι Ποντ ο οποίος θα του προσφέρει στέγη και εγκαταστάσεις για την προπόνησή του. Πίσω όμως από αυτή την χειρονομία κρύβεται μια καταπιεσμένη προσωπικότητα που θέλει να δημιουργήσει το δικό του trophy room όπως έκανε και η γηραιά μητέρα με την εκτροφή αλόγων και τους αγώνες. Η σχέση των δύο αντρών θα κλονιστεί μέσα από την καταπίεση του ενός και τις τραυματικές εμπειρίες του άλλου.”
…Έρχεται το Foxcatcher να μας αποδείξει και να υπενθυμίσει πως υπάρχει και το εναλλακτικό Hollywood- και πολύ χαιρόμαστε για αυτό.
Το Foxcatcher αποτελεί ταινία βασισμένη σε μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία και σκηνοθετημένη με “κομμένη την ανάσα” από τον Bennett Miller ( “Μοneyball”, “Capote”- και τα 2 έχουν περάσει από τα Όσκαρ).
Τι το κάνει να ξεχωρίζει λοιπόν? Εκτός από τις υπεράνθρωπες ερμηνείες των 3 πρωταγωνιστών και από το ότι η σκηνοθεσία μας γνωστοποιεί πειστικότατα αυτή την ιστορία, θίγονται από την τελευταία κυρίως, οι έννοιες της (χαμένης) αξιοπρέπειας, της απώλειας της οικογενειακής θαλπωρής και η αρρώστια του χρήματος που τα εξαγοράζει όλα.
Η κάμερα του Bennett Miller παρακολουθεί από κοντά αλλά και με στοργή την κατάσταση των ηρώων, δίχως όμως να τους κατακρίνει που έχουν καταντήσει έρμαια της δόξας και ότι συνεπάγεται με αυτό.Αυτό το αφήνει στους θεατές. Κρίνει όμως έμμεσα την κατάχρηση της εξουσίας του χρήματος, τη νοσηρότητα της εξαγοράς της συνείδησης που φτάνει σε σημείο να πνίξει τους ήρωες. Από αυτήν την κριτική δεν ξεφεύγει ούτε η αντιπαθητική (για εμάς τους θεατές) μητέρα της πάμπλουτης οικογένειας Ντι Ποντ, που είναι η προσωποποίηση της “ανύπαρκτης” και άκαρδης μάνας.
Παράλληλα, η σκηνοθεσία “παίζει” δεξιοτεχνικά με της περίεργη σχέση των 2 αντρών, αυτή του Τζον Ντι Ποντ και του Μαρκ, καθώς τη μια φαίνεται να είναι μια σχέση στοργής και προστασίας: πατέρας- γιος, την άλλη σχέση εκμετάλλευσης: εξουσία/χρήμα- αφοσίωση/κατοικίδιο, και αυτό είναι που ελκύει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον του θεατή.
Με αυτό τον τρόπο κινηματογράφησης της ιστορίας -όλα τα άπλυτα στη φόρα, η σκηνοθεσία κατέχει σίγουρα αυτή τη δίχως σάλτσες αληθοφάνεια που χρειαζόμαστε όταν παρακολουθούμε μια ταινία “based on a true story”.
Φυσικά η ταινία δεν θα έφτανε στα ύψη αν δεν είχε τους αυτούς πρωταγωνιστές, που στην κυριολεξία έχουν μεταμορφωθεί. Πρώτος και μάλλον πιο συγκλονιστικός έρχεται ο Steve Carell (ναι ο γνωστός κωμικός) που με μια πρόσθετη μύτη και παγωμένο βλέμμα μεταμορφώνεται στον ψυχωτικό και μυστήριο ως μορφή Τζον Ντι Ποντ. Με τη βοήθεια του χρόνου που του χαρίζει απλόχερα η σκηνοθεσία (όπως και στους υπόλοιπους χαρακτήρες) πετάει την κάθε ατάκα σαν μαχαίρι που καρφώνεται στον τοίχο. Πετάει ένα σιγανό και παγερό “good” (συχνή ατάκα του) και είναι λες και λέει “Fuck you!”- και νιώθουμε πως αυτό ακριβώς θέλει να ξεστομίσει καθώς γνωρίζουμε σιγα σιγά τον χαρακτήρα του Ντι Ποντ.
Η ερμηνεία του θα περάσει σίγουρα στις κλασικές και θα τον οδηγήσει προς τα βραβεία της Ακαδημίας.
Δίπλα του δύο εξίσου αλλαγμένοι Channing Tatum και Mark Ruffalo. Ειδικά ο πρώτος που μας έχει συνηθίσει σε ταινίες τύπου “Step Up” και “21 jump” έρχεται να μας πει μέσω Μαρκ Σουλτς “Κοιτάξτε! Ξέρω να παίζω!”, δίνοντας μια αληθινή και εσωστρεφής ερμηνεία. Τον Ruffalo από την άλλη τον ξέρουμε σαν έναν από τους πιο καταξιωμένους της γενιάς του, αλλά αυτό δεν φαίνεται να τον καθησυχάζει αφού παρουσιάζεται με καμπούρα και γίνεται ένα με τον ρόλο του.
To Foxcather σε καθηλώνει. Είναι ένα καθαρόαιμο δράμα χαρακτήρων με κοινωνικές ανησυχίες που δεν πρόκειται να περάσει απαρατήρητο από κανενός τα μάτια.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4/5
http://film-c.blogspot.gr/
Κριτική: Ιλόνα Αγγελίδου, Βαθμολογία 3.5/5
Υπόθεση : Tα αδέρφια Mark(Channing Tatum) και David Schultz (Mark Ruffalo) που είναι πρωταθλητές στην Ελληνορωμαϊκή πάλη ενώνουν τις δυνάμεις τους με την ομάδα Foxcatcher υπό την ηγεσία και χρηματοδότηση του πολυεκατομμυριούχου John Du Pont (Steve Carell) και προετοιμάζονται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988. Η κατάληξη όμως αυτής της συνεργασίας φέρει απροσδόκητα αποτελέσματα.
Το Foxcatcher του Bennett Miller (γνωστός για το “Moneyball” και “Capote”) έχει επάξια αποσπάσει το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ των Καννών του 2014.
Καθώς αρχίζει η ταινία σε μαύρο φόντο πέφτουν τίτλοι που μας πληροφορούν/προειδοποιούν ότι η ιστορία που θα παρακολουθήσουμε βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Άμα κάποιος δεν ξέρει την πραγματική ιστορία και πάει να δει την ταινία ,αρχικά θα του δημιουργηθεί η εντύπωση ότι απλώς βλέπει μια ταινία για την πρoετοιμασία και τους αγώνες ενός αθλητή που έχει ψηλά τον πήχη και αθλείται σε επίπεδο πρωταθλητισμού στην πάλη.
Το πραγματικά ιδιαίτερο στοιχείο που έχει η οπτική του σκηνοθέτη είναι η συγκρατημένη, φαινομενικά ήρεμη ματιά που έχει πάνω στην ιστορία. Δεν είναι ούτε πολύ δραματική η προσέγγιση ούτε και αδιάφορη, καταφέρνει να εξισορρωπίσει λοιπόν τις εντάσεις σε τέτοιο βαθμό που η κλιμάκωση που έχει το σενάριο μας φέρνει ακριβώς εκεί που θέλει.
Το σενάριο είναι αρχικά κάπως αργό, αλλά όσο κυλάει η ταινία και ακόμη μετά την προβολή καταλαβαίνουμε το γιατί.
Το θέμα που φαίνεται να πραγματεύεται είναι η πάλη και πιο συγκεκριμένα ο πρωταθλητισμός. Αλλά υπάρχουν πιο βαθιά νοήματα που αριστοτεχνικά σιγά σιγά μας παρουσιάζονται. Τρεις χαρακτήρες που φτιάχνουν ουσιαστικά την ιστορία. Ο Mark Schultz (Channing Tatum) είναι το νεαρό αγόρι που μεγάλωσε χωρίς πατρικό πρότυπο, πάντα υπό την σκιά του μεγαλύτερου αδελφού του, και προσπαθεί απεγνωσμένα να κάνει κάτι μόνος του ,να διακριθεί. Ένας ευαίσθητος “γίγαντας” ευκολόπιστος που παρασύρεται από τις υποσχέσεις ενός αγνώστου πατριώτη που λατρεύει την πάλη. Ο νεαρός Channing Tatum κάνει στροφή στην καριέρα του μ’ αυτόν τον πολύ δυνατό ρόλο τον οποίο ενσαρκώνει θεαματικά.
Ο Dave Schultz (Mark Ruffalo) είναι ο πιο αγαπητός χαρακτήρας, οικογενειάρχης, χαρούμενος σύζυγος, βράχος δίπλα στον μικρό αδελφό του και εξαίρετος πυγμάχος-προπονητής. Ίσως είναι υπερβολικά τέλεια η ζωή του στα μάτια κάποιων κι αυτό μπορεί να του κοστίσει. Η απεικόνιση του χαρακτήρα αυτού γίνεται με περίσσιο ζήλο από τον Mark Ruffalo και πραγματικά δεν κάνει τίποτα λιγότερο από το να μας κερδίσει.
Ο πολυεκατομμυριούχος John E. Du Pont (Steve Carell) είναι ο ορισμός του χαρακτήρα που έχει πιο σκοτεινούς σκοπούς απ’ ότι βλέπει το μάτι του θεατή αρχικά. Τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία κι αυτό είναι το θέμα. Ο κύριος Du Pont πιστεύει πως πρέπει να μπορούν να του χαρίσουν δόξα, φήμη και την αγάπη της ηλικιωμένης μητέρας του που ποτέ δεν έλαβε. Ένας χαρακτήρας με παιδικά τραύματα που αποκαλύπτονται και ξετυλίγονται σαν κουβάρι. Δεν ξες πως να νιώσεις απέναντι του, σε θυμώνουν οι πράξεις αυτού του χαρακτήρα αλλά τελικά μάλλον τον λυπάσαι. Ο Steve Carell με πρόσθετη μύτη εδώ δεν είναι μοναχά εξωτερικά διαφορετικός απ’ ότι τον έχουμε συνηθίσει αλλά δίνει ίσως την πιο αξιόλογη ερμηνεία του μέχρι στιγμής.
Η πλοκή κινείται αρκετά αργά και κάπου στην μέση σαν να κουράζει. Όμως κάτι ανατροπές έρχονται σαν ξεγυρισμένες σφαλιάρες να σε επαναφέρουν στον κόσμο της ταινίας και να σε σοκάρουν. Σοκάρεσαι τόσο που όταν βγαίνεις από την αίθουσα δεν λες πως σου άρεσε η ταινία, δεν ξες κι αν την μίσησες. Είναι από τις ταινίες που πρέπει λίγο να “κάτσουν” πάνω σου για να τις καταλάβεις καλά , αποτελούν μια κινηματογραφική εμπειρία.
Η μελαγχολική ατμόσφαιρα στην φωτογραφία, το αμερικανικό όνειρο gone wrong , όλα είναι βγαλμένα από την ζωή κι ακριβώς αυτό το αίσθημα σου προκαλεί η ταινία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πέτυχε τον σκοπό της.
Ερμηνείες μεγάλων προδιαγραφών που έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν την καριέρα των τριών ηθοποιών, εκλεπτυσμένη σκηνοθεσία και ένα aftermath που θα δημιουργήσει προβληματισμούς. Σίγουρα αξίζει να την παρακολουθήσετε γιατί αναμένεται να συζητηθεί πολύ.
Ιλόνα Αγγελίδου,
Film Critiques
Βαθμολογία :3,5/5
http://film-c.blogspot.gr/
H σελίδα μας στο facebook:https://www.facebook.com/pages/Film-Critiques/1487390718194091
Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr
