Υποψήφια για έναν μεγάλο αριθμό κινηματογραφικών βραβείων, ανάμεσα στα οποία και αυτά της Χρυσής Σφαίρας αλλά και του Όσκαρ Kαλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας φέτος, το “Mandariinid” αποτελεί αναμφίβολα μια σπουδαία ταινία, τοποθετημένη σε ένα πολύ ενδιαφέρον ιστορικό πλαίσιο (τον πόλεμο της Αμπχαζίας του 1992), διαθέτοντας ένα εξαιρετικό σενάριο, που αγγίζει και συγκινεί.

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Ο Ivo (Lembit Ulfsak), ένας Εσθονός καλλιεργητής μανταρινιών, ο οποίος αρνείται να εγκαταλείψει το σπίτι του παρά το γεγονός πως βρίσκεται σε πεδίο μάχης, αναλαμβάνει, με την βοήθεια του καλού του φίλου, Margus (Elmo Nüganen), μια πολύ δύσκολη αποστολή: να περιθάλψει δύο βαριά τραυματισμένους και θανάσιμους εχθρούς, έναν Τσετσένο μισθοφόρο (Giorgi Nakashidze) και έναν Γεωργιανό (Mikheil Meskhi), μέσα στο ίδιο σπίτι.”

Η κατάσταση δύσκολη, το μίσος τεράστιο, και οι δύο ασθενείς δεν αλληλοσκοτώνονται μόνο και μόνο από σεβασμό προς τον σωτήρα τους. Ο κεντρικός χαρακτήρας, Ivo, με το μελαγχολικό, καλοσυνάτο πρόσωπο και τον δίκαιο χαρακτήρα, παραδίδει ένα αληθινό μάθημα γενναιοδωρίας και ανθρωπιάς.

Η φωτογραφία της ταινίας εκπέμπει μια μουντή και ψυχρή αίσθηση, παρουσιάζοντας την γειτονιά που διαδραματίζεται η ιστορία μέσα από ένα αφιλόξενο τοπίο, το οποίο μυρίζει πόλεμο, μίσος και εγκατάλειψη. Τα μανταρίνια φαίνονται να είναι τα μόνα τα οποία προσφέρουν ένα χρώμα στο εχθρικό αυτό φόντο, συμβολίζοντας, κατ’ επέκταση, την έννοια της ελπίδας.

Ρεαλιστικό, ανθρωποκεντρικό και ουσιώδες, το κινηματογραφικό αυτό δημιούργημα του Zaza Urushadze αποτελεί ένα (αντι)πολεμικό δράμα, το οποίο με απόλυτη λιτότητα αλλά έντονη ειλικρίνεια, παράγει ένα άρτιο αποτέλεσμα. Αξίζει να σημειωθεί και το επαναλαμβανόμενο όμορφο μουσικό θέμα, το οποίο συμβάλει με επιτυχία στη παρουσίαση του γενικότερου κλίματος της ταινίας.

Μέσα από μια σειρά γεγονότων, οι δύο τραυματισμένοι άντρες θα συνειδητοποιήσουν πόσο ανώφελη είναι η έχθρα μεταξύ τους και κατ’ επέκταση πόσο άνευ ουσίας είναι η ίδια η έννοια του πολέμου. Αυτό είναι και το γενικότερο συμπέρασμα του έργου. Κλισέ, θα μπορούσε να πει κανείς, όμως όχι.

Η ταινία κατορθώνει να μεταδώσει το μήνυμά της, με έναν μοναδικό τρόπο, και να κάνει τον θεατή να αναλογιστεί, κυρίως μέσα από το συγκινητικό της φινάλε, σχετικά με αυτό το μίσος χωρίς τελειωμό, όχι μόνο όσον αφορά τον ίδιο τον πόλεμο, αλλά και μικρές καθημερινές συνθήκες κατά τις οποίες το μίσος καραδοκεί και επικρατεί. Και σίγουρα όλοι μας έχουμε βιώσει ανάλογες προσωπικές συνθήκες.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4/5

Για το Movie Heat,
Κασσάνδρα Γαλάτου

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat