Σκηνοθεσία: Pierre Morel

Ηθοποιοί: Sean Penn, Jasmine Trinca, Javier Bardem, Ray Winstone, Mark Rylance, Peter Franzén, Billy Billingham, Daniel Adegboyega, Ade Oyefeso, Idris Elba

Κριτική: Άγγελος Νομικός, Movie Heat

«Θέλω να γίνω Χαλίφης Liam Neeson στη θέση του Χαλίφη Liam Neeson» βροντοφωνάζει ο Βεζύρης Sean Penn, και ομολογώ πως από το συγκεκριμένο ηθοποιό δεν περίμενα ποτέ να ακούσω (πόσο μάλλον να δω) κατι τέτοιο. Την τελευταία πενταετία ουκ ολίγοι ηθοποιοί, ηλικίας 50+, έχουν προσπαθήσει, όχι με πολύ μεγάλη επιτυχία είναι η αλήθεια, να ξεκινήσουν τη δική τους “Taken” σειρά (μεσήλικας retired – πάντα! – κατάσκοπος / δολοφόνος μπαίνει για μια «τελευταία» φορά στο παιχνίδι για να σώσει / εκδικηθεί αγαπημένο του πρόσωπο, κατά 90% μέλος της οικογένειάς του ή ερωτικός σύντροφος).

Είναι αυτή η εποχή, λοιπόν, που όπως φαίνεται όλοι θέλουν μιμηθούν τον ταλαντούχο 62χρονο Ιρλανδό (ακόμα και ο ίδιος πάτησε στο δικό του “Taken” franchise, για να δημιουργήσει πετυχημένες ταινίες όπως “Unknown” (2011) και “Non-Stop” (2014) ). Ο Mel Gibson με το “Edge of Darkness” (2010), o Sylvester Stallone με το “Bullet in the Head” (2013), o Αaron Eckhart με το “Erased” (2013), ο Kevin Costner με το “3 Days to Kill” (2014) και μόλις πριν 1 εβδομάδα ο αγαπητός Pierce Brosnan φόρεσε και πάλι τα καλά του για το “The November Man”, είναι μερικά τρανταχτά παραδείγματα.

Κατά πώς φαίνεται όμως, το μόνο κοινό που είχαν αυτές οι ταινίες, ήταν να θέσουν ως ταβάνι τα $30 – $40 εκατομμύρια δολλάρια στο αμερικανικό box office, νούμερα που φαντάζουν νάνος μπροστά σε αυτά της σειράς “Taken” ($374 εκατομμύρια η τριλογία), ή ακόμα και αυτά που έκανε το “Non-Stop” ($92 εκατομμύρια). Ακόμα και ο ίδιος ο Liam Neeson δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα $30 εκατομμύρια δολλάρια με τις 2 πρόσφατες ταινίες του, το “A Walk Among the Tombstones”, που είδαμε τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν, και το “Run All Night”, που θα δούμε στις αίθουσες το Πάσχα που μας έρχεται. Είναι φως φανάρι, λοιπόν, πως το νεαρό ηλικιακά αυτό sub-genre, οδεύει ήδη προς το τέλος του.

Όλος αυτός ο τεράστιος πρόλογος, για να ρωτήσω και εγώ με τη σειρά μου: «Γιατί, λοιπόν, Sean Penn, κάτοχε 2 Όσκαρ και πολλών άλλων βραβείων και διακρίσεων, πας να δείρεις κόσμο στα γεράματα??» (Και θα μου απαντήσει και αυτός με τη σειρά του: «Για τα λεφτά, ηλίθιε!»).

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “ Ένας επαγγελματίας δολοφόνος (Sean Penn) εκτελεί με επιτυχία μια αποστολή του στον Κονγκό, σκοτώνοντας έναν υπουργό της κυβέρνησης. Για καιρό μένει στην αφάνεια, αλλά όταν οκτώ χρόνια αργότερα γίνεται ο ίδιος στόχος δολοφόνων, αποφασίζει να βρει αυτούς οι οποίοι σχεδιάζουν να τον βγάλουν από τη μέση.”

Όπως σοφά παρατηρήσατε, η υπόθεση είναι άκρως πρωτότυπη. Και, όπως επίσης σωστά μαντέψατε, το σενάριο εξελίσσεται επίσης άκρως πρωτότυπα! (sigh). Όπως και να χει το πράγμα, το “The Gunman” είναι ό,τι πιο κοντά θα δούμε ποτέ στο “Taken”, και αυτό για ένα και μοναδικό λόγο: Έχει πίσω από την κάμερα το σκηνοθέτη του πρώτου “Taken”, Pierre Morel. Ο άνθρωπος είναι μάστορας στις σκηνές δράσης, και, κακά τα ψέματα, δε θέλουμε κάτι άλλο.

Ο Sean Penn μπορεί να φούσκωσε, να μπουκετιάζει ανεξαιρέτως και αδιακρίτως ανθρώπους από όλες τις φυλές του Ισραήλ (μαύρους, άσπρους, πορτοκαλί και κίτρινους) και να το παίζει τζόβενο “Jason Bourne” στις σκηνές μάχης σώμα με σώμα (οι οποίες είναι υπέροχα χορογραφημένες είναι η αλήθεια) αλλά έχει αυτή τη φάτσα καθόλη τη διάρκεια του έργου: «Άντε, τελειώνουμε?», λες και βαριέται για 115 λεπτά. Javier Bardem, Ray Winstone και Idris Elba, επίσης αδυνατώ να καταλάβω γιατί υπέγραψαν να παίξουν αυτούς τους ρόλ… «Για τα λεφτά, ηλίθιε!» (Α, ναι, σωστά, σωστά…).

Εν ολίγοις, για pop-corn, coca-cola, κουβεντούλα με τον κολλητό και (οπωσδήποτε!) 2 εισιτήρια στην τιμή του ενός είναι μια χαρά η ταινία, απλά δεν μπορώ να καταλάβω το εξής: Αφού βλέπετε πως το είδος του 50άρη «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» δε βγάζει λεφτά πλέον (οπότε το «Για τα λεφτά, ηλίθιε!» δεν μπορεί να ειπωθεί εδώ) αντί να βγάζετε τις ίδιες ταινίες με διαφορετικούς παππούδες κάθε χρόνο, γιατί δεν κοιτάτε να βγάλετε περισσότερα sequel στους John McClane, James Bond, Jason Bourne και Ethan Hunt? Aλλά τώρα που το σκέφτομαι, και αυτοί όλοι γύρω στα 50 είναι…

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2/5

Για το Movie Heat,
Άγγελος Νομικός

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat

Κριτική: Βαρβάρα Κοντονή, Βαθμολογία 1.5/5

Δυο χρόνια μετά τον μικρό του ρόλο ως περιπετειώδης φωτογράφος του LIFE στο απρόσμενα καλό “The Secret Life of Walter Mitty”, o Sean Penn αποφάσισε πως ήρθε η στιγμή να ξανασυστηθεί στο κοινό ως νέος action hero, βαδίζοντας στα μονοπάτια του Liam Neeson. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως μπορούν όλοι να ακολουθήσουν με την ίδια ευκολία τα απενοχοποιημένα χνάρια ενός μεγαλο-ήρωα που επιστρέφει στο κυνηγητό και το ξυλίκι, υπό το πλαίσιο των πλέον κλισεδιάριων σεναρίων, που όμως υπερκαλύπτονται από το πασιφανές star quality του πρωταγωνιστή (βλ. Neeson). Αν μη τι άλλο ο Sean Penn στο “Gunman” το καθιστά αυτό ξεκάθαρο.

Ο Terrier (Penn) είναι ένας πρώην σκοπευτής που επιστρέφει μετά από χρόνια στο Κονγκό, εκεί όπου με την βοήθεια της μισθοφορικής ομάδας για τον οποία εργαζόταν, είχε δολοφονήσει τον Υπουργό Ορυχείων για χάρη μιας αντίπαλης εταιρείας.

Καταδιωκόμενος μετά την εκτέλεση ο Terrier αναγκάζεται να φύγει από την χώρα προκειμένου να κρυφτεί, μέχρι την στιγμή που η δουλειά του σε μια μη-κυβερνητική οργάνωση, θα τον φέρει και πάλι πίσω στον τόπο του εγκλήματος. Βρίσκοντας τον εαυτό του στο στόχαστρο μια ομάδας που σχετίζεται με την δολοφονία του Υπουργού, ο Terrier θα πρέπει να ανακαλέσει τα εκτελεστικά του καθήκοντα και τις γνωριμίες του, προκειμένου να ξεσκεπάσει αυτούς που κρύβονται πίσω από την «επικήρυξή» του.

Η νέα ταινία του Pierre Morel σκηνοθέτη του “Taken”-φυσικά-και υπεύθυνου φωτογραφίας του “The Transporter”-ακομα φυσικότερα-αποτελεί την καρμπόν-αρισμένη εμφάνιση ενός Sean Penn σε ρόλο Liam Neeson και Jason Statham αντίστοιχα. Διόλου τυχαία το “The Gunman” μοιάζει να αποτελεί απλά μια ακόμα προσθήκη, στο ήδη ταλαίπωρο είδος της α λα Michael Bay περιπέτειας, χωρίς όμως τα transformers και τις εξοργιστικές λήψεις.

Το “The Gunman” είναι μια ταινία που έχουμε, δυστυχώς, δει πολλάκις στις κινηματογραφικές αίθουσες. Χωρίς να προσφέρει τίποτα το καινούργιο στο είδος της δράσης, ούτε φυσικά και στην τριπλέτα των καλών της πρωταγωνιστών-Sean Penn, Javier Bardem, Idris Elba-οι οποίοι παραμένουν απελπιστικά εγκλωβισμένοι σε μια ιστορία γεμάτη προβλέψεις, η τέταρτη σκηνοθετική απόπειρα του Γάλλου δημιουργού μοιάζει καρφωμένη σε ένα ανέμπνευστο, κινηματογραφικό γκάζι, δίχως πραγματικό λόγο ύπαρξης.

Με την νευρώδη παρουσία του Penn να κυριαρχεί σε όλη την ταινία, οι ρόλοι των Bardem και Elba εξυπηρετούν μια καθαρά υποστηρικτική λειτουργία, με τους ηθοποιούς να μην ξεδιπλώνουν καθόλου το υποκριτικό τους ταλέντο, την ίδια στιγμή που ο Penn αναλώνεται σε χολωμένα στραβοκοιτάγματα, σφίξιμο-και ξεσφίξιμο-φλεβάτων μυών και εκφράσεις γεμάτες τρέλα και παράνοια στο Κονγκό.

Όπως είναι αναμενόμενο το “The Gunman” θα συγκεντρώσει στις κινηματογραφικές αίθουσες το δικό του κοινό, ένα κοινό που αρέσκεται στις γρήγορες περιπέτειες και την καθαρόαιμη, ενίοτε διασκέδαση. Παρόλα αυτά αξίζει να σημειώσουμε πως το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του, επίσης Γάλλου Jean-Patrick Manchette, μοιάζει λιγότερο εντυπωσιακό από αυτό που θα περιμέναμε, δεδομένου του πρωταγωνιστικού του cast.

Χωρίς εκπλήξεις και περισσότερο πιστό σε ένα παραδοσιακό αναμάσημα παρόμοιων θεματικών και σκηνοθετικών φορμών, το “The Gunman” ενδεχομένως και να πρσφέρει μια κάποια απόλαυση σε μερικούς, αν και οχι για πολύ, καθώς το όποιο ενδιαφέρον εξανεμίζεται τραγικά γρήγορα.

Βαρβάρα Κοντονή
http://reel.gr/