Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Ηθοποιοί: Colin Farrell, Rachel Weisz, Ben Whishaw, Jessica Barden, John C. Reilly, Ashley Jensen, Léa Seydoux, Ariane Labed, Olivia Colman, Angeliki Papoulia
Κριτική: Παρασκευή Γιουβανάκη,Βαθμολογία 4/5
Σε ένα δυστοπικό, κοντινό μέλλον ο David ένας σύζυγος που μόλις τον παράτησε η γυναίκα του, αναγκάζεται από με τους κανόνες της Πόλης, να ζήσει σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο για 45 μέρες. Σκοπός της διανομής αυτής δεν είναι 45 μέρες ξέγνοιαστων διακοπών, ώστε να ξεφύγει το μυαλό από τον πόνο που προφανώς βιώνει, αλλά το να βρει άλλο ταίρι μέσα σε ούτε καν ένα μήνα. Αν δεν τα καταφέρει, είναι εξίσου αναγκασμένος να μεταμορφωθεί σε ένα ζώο. Ο David επιλέγει, διόλου τυχαία, να μεταμορφωθεί σε αστακό. Τον επιβραβεύει για αυτό η αρχηγός της διοίκησης του ξενοδοχείου. Στο Ξενοδοχείο συναντάει μια εντελώς άκαρδη, που γουστάρει πόνο και θάνατο, γυναίκα, αλλά και μια καλοσυνάτη καμαριέρα. Συναντάει επίσης έναν ψευδό άντρα που δεν περιμένει από άλλο άτομο (του ίδιου ή του αντίθετου φύλου) να τον ευχαριστήσει αλλά το κάνει μόνος του, και έναν νεαρό που κουτσαίνει και κάνει τα αδύνατα δυνατά να αποκτήσει ταίρι μέσα σε αυτήν την περιορισμένη περίοδο. Υπάρχει όμως και το Δάσος. Εκεί ο David θα συναντήσει τη δογματική και σκύλα αρχηγό του, αλλά και μια γυναίκα που θα του τραβήξει τόσο το βλέμμα όσο και την καρδιά.
Αυτοί είναι οι χαρακτήρες και αυτή είναι η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου (“Κυνόδοντας”, “Άλπεις”) η οποία και κέρδισε το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στο φετινό, 68ο Φεστιβάλ Καννών. Η πρωτότυπη, αλληγορική και σαδιστική (πάντα), περίεργα ρομαντική και μαυροχιουμοριστική απόπειρα του σκηνοθέτη να μας εξηγήσει Τι είναι αγάπη, τι αυτοθυσία και αν η ανθρώπινη κοινωνία σέβεται και αγαπά το βασικότερο στοιχείο της, τον άνθρωπο, σηματοδοτεί το αγγλόφωνο ντεμπούτο του.
Το σενάριο (που συνυπογράφει ο σταθερός συνεργάτης του Λάνθιμου, Ευθύμης Φιλίππου) επέλεξε έναν ευφυέστατο τρόπο για να προσεγγίσει το θέμα του που είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Τι μπορεί να κάνει κάποιος για το άτομο που υποστηρίζει πως νοιάζεται?
Οι κανόνες για το ποιον και αν γίνεται να αγαπάμε, πότε και πόσο θα τον αγαπάμε, όλα σε μια ζυγαριά. Και πάνω από όλα η μοναξιά σκοτώνει ή μας μεταμορφώνει σε κάποιο ζώο (προοπτική που μερικούς δεν θα μας ενοχλούσε ιδιαίτερα).
Το “Ξενοδοχείο”, που αυτό τον καιρό αντιμετωπίζει “τεχνικά προβλήματα” για την περίπτωση “bisexual”- ή το ένα θα δηλώσεις ή το άλλο, αλλιώς δεν γίνεται πως να το κάνουμε δηλαδή (ξεκάθαρα ένα από τα εξυπνότερα σημεία της ταινίας), δεν διαφέρει και πολύ από την πραγματικότητα που ζούμε. Ούτε το “Δασός”. Ούτε η “Πόλη”.
Ζούμε και θα ζούμε σε μια κοινωνία που μας σκλαβώνει με ηλίθιους κυρίως κανόνες και στερεότυπα για το πως να χτίσουμε τη ζωή μας, πολλές φορές “για το καλό μας”. Και αυτό μας έχει οδηγήσει στο να είμαστε ολοένα και πιο ατομικιστές, σταρχιδιστές και να δημιουργούμε λυκοφιλίες.
Αυτό, με αλληγορικό τρόπο θέλει να δείξει το φιλμ.
Παράλληλα, παρακολουθώντας το αλλά και μεγαλώνοντας στη ζωή, συνειδητοποιείς πως κάθε μορφή εξουσίας είναι αδύνατον να μην ξεφύγει από την παράνοια και τα όρια που χαρακτηρίζουν τον ανθρώπινο σεβασμό.
Αξεπέραστος ο Colin Farrel σε ρόλο πραγματικά έκπληξη. Διαρκώς με “φλώρικη” έκφραση και περικυκλωμένος από μια αμηχανία που προδίδεται ακόμη και από τις κινήσεις του σώματος του είναι άκρως απολαυστικός και αξίζει μια υποψηφιότητα για κάποιο βραβείο ερμηνείας-ας τον δουν και οι των Oscar που τα τελευταία χρόνια έχουν κολλήσει με τους ίδιους και τους ίδιους (βλ. Bradley Cooper).
Και η γυναίκα στο “Δάσος”, Rachel Weisz ταιριάζει απόλυτα στον κόσμο των “Μοναχικών”-και παραμένει πάντα όμορφη ακόμη και χωρίς make up.
Όλο το καστ που πλαισιώνεται από εξαιρετικούς ηθοποιούς φαίνεται να έχει ρουφηχτεί από το σύμπαν του “Αστακού”. Ένα σύμπαν που έχει χτιστεί αισθητικά περίφημα τόσο από τις σκηνοθετικές οδηγίες όσο και από την πανέμορφη φωτογραφία του Θύμιου Μπακατάκη.
Κριτική: Κασσάνδρα Γαλάτου, Movie Heat
Η νέα πολυαναμενόμενη ταινία του Γιώργου Λάνθιμου κατέφθασε στις κινηματογραφικές αίθουσες και έρχεται να αποδείξει πως ο σκηνοθέτης έχει μπει για τα καλά στο πολυπόθητο και κατά κάποιον τρόπο απλησίαστο για τα ελληνικά δεδομένα Hollywood: από τη μια η υποψηφιότητα στην κατηγορία ξενόγλωσσης ταινίας για τον «Κυνόδοντα» (“Dogtooth”) στα Όσκαρ του 2011 και τώρα η συμμετοχή ενός μεγάλου αριθμού πασίγνωστων και διεθνώς αναγνωρισμένων ηθοποιών στην πρώτη αγγλόφωνη ταινία του, αναμφίβολα αποτελούν στοιχεία αναγνώρισης για τον ηγέτη του κινηματογραφικού Weird Wave στην Ελλάδα.
H υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Σε μια μελλοντική κοινωνία, όποιος ζει μόνος μεταφέρεται σε ένα απομονωμένο ξενοδοχείο, όπου εντός 45 ημερών πρέπει να βρει το ταίρι του. Αν αποτύχει, μετατρέπεται σε ζώο της επιλογής του και ελευθερώνεται στο δάσος, το οποίο όμως κρύβει κι αυτό τα δικά του επικίνδυνα μυστικά.”
Η καλλιτεχνική πορεία του Λάνθιμου μέχρι στιγμής έχει συνηθίσει το κοινό σε ένα συγκεκριμένο είδος ταινιών, που είτε λατρεύεται είτε μισείται. Το “The Lobster” είναι αρκετά διαφορετικό. Διατηρεί πολλά κοινά στοιχεία με προηγούμενες δουλειές του δημιουργού, που δίνουν την χαρακτηριστική του σφραγίδα, προσφέρει όμως παράλληλα και μια νέα, πιο προσιτή πνοή, γεγονός που πιθανότατα θα καταστήσει την ταινία αρεστή ακόμα και στους πιο φανατικούς haters του Λάνθιμου.
Ο «Αστακός» είναι απλά ένα αριστούργημα, δυνατό, ευφυές, αυθεντικό και ειλικρινές. Μπλέκει στοιχεία κωμωδίας, ρομάντζου και ψυχολογικού δράματος μέσα σε μια φανταστική πραγματικότητα, με έναν εκπληκτικό τρόπο. Γίνεται περίτεχνα σαρκαστικό και ειρωνικό σχολιάζοντας μέσω αλληγοριών τις συμβάσεις και τους παράλογους και καταπιεστικούς κανόνες της κοινωνίας, την υποκρισία και τις ανθρώπινες σχέσεις. Εισάγει τον θεατή άμεσα στο φανταστικό πλαίσιο της πλοκής, ο οποίος νιώθει οικεία, ενστερνίζεται την σουρεαλιστική και ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του έργου και γίνεται μέρος της. Ταυτίζεται με τους χαρακτήρες και αντιλαμβάνεται την ιδιόμορφη ρεαλιστική ματιά μέσα στο φαινομενικά αλλόκοτο και αποστασιοποιημένο περιβάλλον της ταινίας.
Σενάριο, σκηνοθεσία, φωτογραφία και υποκριτικές ερμηνείες, όλα σε άριστο επίπεδο. Μια ταινία κόμπος στο στομάχι και παράλληλα άκρως διασκεδαστική, που προτείνεται ανεπιφύλακτα, όντας κάτι γνήσιο, που σίγουρα δεν έχετε ξαναδεί. Αναμένονται με αγωνία επόμενες δουλειές του σκηνοθέτη, ο οποίος φαίνεται πως ήρθε για να μείνει, προκαλώντας ένα αίσθημα περηφάνιας και ελπίδας πως το ελληνικό σινεμά έχει να επιδείξει πολλά.
Λικνιζόμενο μαγικά από το είδος της κωμωδίας στο είδος του ψυχολογικού θρίλερ, ο «Αστακός» δίνει τροφή για σκέψη, διασκεδάζει, συγκινεί και κλείνει με ένα μάλλον γλυκόπικρο και ανοιχτό φινάλε που μας κάνει να αναρωτιόμαστε… «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη? Τι είναι αυτό?»
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4/5
Για το Movie Heat,
Κασσάνδρα Γαλάτου
Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat
Thessaloniki Arts and Culture,
