Σκηνοθεσία: Angelina Jolie
Ηθοποιοί: Jack O’Connell, Miyavi, Domhnall Gleeson, Garrett Hedlund, Jai Courtney, Finn Wittrock, Luke Treadaway, Travis Jeffery, Jordan Patrick Smith, John Magaro, C.J. Valleroy
Κριτική: Μαίρη Πουτιού, Movie Heat
H Angelina Jolie επιχειρεί για δεύτερη φορά να σκηνοθετήσει μια ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους μετά το “In the Land of Blood and Honey” το 2011. Αυτή τη φορά στο επίκεντρο βρίσκεται ο Louis Zamperini, πρωταθλητής στα 1500 και 5000m, που κατατάχθηκε στις δυνάμεις της αεροπορίας κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ιστορία αποτελεί μεταφορά από το βιβλίο της Laura Hillenbrand. Στη γραφή του σεναρίου συναντάμε σπουδαία ονόματα όπως Joel και Ethan Coen, καθώς και τον William Nicholson μαζί με τον Richard LaGravenese.
H υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Όταν το αεροπλάνο του πέφτει στον Ειρηνικό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Αμερικανός αεροπόρος και πρώην Ολυμπιονίκης Louis “Louie” Zamperini (Jack O’Connell) θα περιπλανηθεί για μέρες στον ωκεανό, προτού συλληφθεί από τους Γιαπωνέζους και σταλεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.”
Η ταινία αφήνει μια αρκετά ευχάριστη αίσθηση με μπόλικη συγκίνηση και θαυμασμό προς το πρόσωπο του νεαρού αθλητή και πολεμιστή στον οποίο επικεντρώνεται. Μετά από λίγη σκέψη όμως τα αδύναμα σημεία της ταινίας βγαίνουν με ισχυρή δύναμη στην επιφάνεια. Ξεκινώντας από τους διαλόγους, δεν αργεί κάποιος να παρατηρήσει τις τυχαίες και αραιές φιλοσοφίες, οι οποίες ειπώνονται από άλλους χαρακτήρες που πλαισιώνουν τον πρωταγωνιστή, και δεν έχουν κάποιο κίνητρο ή πάτημα, παρα μόνο το γεγονός πως θα θεωρηθούν πραγματικά χρήσιμες για την εξέλιξη της ιστορίας.
Ωστόσο αυτό που πραγματικά δημιουργεί το μεγαλύτερο πλήγμα, είναι το γεγονός πως ο πρωταγωνιστής θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε άλλο όνομα εκτός από το “Louis Zamperini”. Η ταινία δεν αποκτά χαρακτήρα ούτε επικεντρώνεται πραγματικά στο συγκεκριμένο πρόσωπο. Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος? Η ταινία μας λέει πως είναι ευρέως γνωστός αλλά αν δεν γνωρίζαμε και την πραγματικότητα εκτός ταινίας αυτό δε φαίνεται πουθενά! Ποιά ήταν η πορεία του ως αθλητής? Τι τον ώθησε να καταταχθεί στην αεροπορία? Τι απέγινε μετά τον πόλεμο και πώς αντιμετώπισε το ισχυρό μετατραυματικό σοκ που υπέστη? Φαίνεται πως η ταινία επικεντρώθηκε σε ένα κομμάτι της ζωής του αφαιρώντας τα άλλα εξίσου σημαντικά. Και αν δεχτούμε πως η συνέχεια παραλείπεται (κυρίως για λόγους οικονομίας) θα ήταν αδύνατο να δεχτούμε το ελλιπέστατο backstory της κεντρικής ιστορίας που παρουσιάζεται.
Για να μη γινόμαστε, ωστόσο, τόσο άδικοι, θα ήταν σωστό να αναφερθούν κάποια στοιχεία που κάνουν την ταινία αξιοπρόσεκτη. Η Angelina Jolie αδικήθηκε στο γενικό σχολιασμό. Παρουσιάζει ίσως αρκετά καλές και δημιουργικές σκηνοθετικές ιδέες που επέτρεψαν στο θεατή να παρακολουθήσει μια ταινία με όμορφη και καλοστημένη ροή. Οι αδελφοί Coen, αν και εξαφάνισαν το σπουδαίο προσωπικό τους στοιχείο που παρακολουθούσαμε συνήθως στις ιστορίες τους, κατάφεραν να εντάξουν κάποια κωμικά στοιχεία όμορφα κατανεμειμένα και δομημένα μέσα στην ιστορία. Κατόρθωσαν έτσι να ελαφρύνουν το κλίμα χωρίς να μειώνουν τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Παρόλα αυτά, αυτό που πραγματικά κάνει την ταινία αξιομνημόνευτη είναι η σπουδαία ερμηνεία του Jack O’Connell, που μετά το “Starred Up” και το ” ’71”, καταφέρνει ξανά να κερδίσει τις εντυπώσεις. Ενσαρκώνει τον Louis Zamperini με τέτοιο τρόπο που από την αρχή μέχρι και το τέλος της ταινίας πραγματικά θα πιστέψετε πως είναι… αλύγιστος! Αν δεν τη δείτε αυτή την εβδομάδα στο σινεμά, καλό θα ήταν να την αναζητήσετε στο μέλλον σε Βlu-Ray/DVD!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3/5
Για το Movie Heat,
Μαίρη Πουτιού
Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο:
facebook.com/movieheatKριτική: Iλόνα Αγγελίδου, Film Critiques, Βαθμολογία 2/5 Υπόθεση :Ο Ιταλοαμερικανός Louis Zamperini (Jack O’Connell) παρά την ταραχώδη εφηβεία του , βρίσκει τον σκοπό του στον στίβο. Τον θρίαμβο του όμως στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 έρχεται να επισκιάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ύστερα από ένα σχεδόν μοιραίο αεροπορικό δυστύχημα , ο Zamperini βρίσκεται για 47 μέρες αγνοούμενος πάνω σε μια σχεδία στην μέση του ωκεανού μαζί με άλλα δυο μέλη του πληρώματος του αεροσκάφους του. Η τύχη όμως δεν είναι με το μέρος τους, όταν “διασώζονται” από το Ιαπωνικό ναυτικό για να αιχμαλωτιστούν σε ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων του πολέμου.
Μια ταινία βασισμένη στην πραγματική, σκληρή και ηρωική ιστορία ζωής του Ιταλοαμερικανού Ολυμπιονίκη Louis Zamperini. ( Ο οποίος έφυγε από την ζωή στα 97 τον Ιούλιο του 2014.) Διασκευασμένο από το ομότιτλο βιβλίο της Laura Hillenbrand με την αγαπητή Angelina Jolie στο τιμόνι της σκηνοθεσίας και 65 εκατομμύρια δολάρια προϋπολογισμό , το αποτέλεσμα είναι σίγουρα αμφιλεγόμενο.
“Ο Αλύγιστος” αποτελεί την δεύτερη σκηνοθετική δουλειά της Angelina Jolie μετά το ” In the Land of Blood and Honey” του 2011. Το πάθος και η επιμονή της να πετύχει ένα καλό αποτέλεσμα είναι εμφανή. Η ταινία είναι υπερπαραγωγή από κάθε άποψη και έχει όντως κάποιες θεαματικές σκηνές καθιστώντας την αξιοπρεπή. Το τελικό αποτέλεσμα όμως δεν είναι αντάξιο μιας τόσο δυνατής ιστορίας. Κι αυτό οφείλεται κυρίως στην- ναι μεν προσεγμένη σκηνοθεσία- που όμως της λείπει η πρωτοτυπία και η έμπνευση. Η σκηνοθεσία αν και άρτια τεχνικά χάνει τον σκοπό της , να κάνει τον θεατή μέρος της ταινίας, ένα με τον πρωταγωνιστή , ώστε να δημιουργηθεί μια σχέση εμπάθειας. Κάτι τέτοιο δεν κατορθώνεται δυστυχώς εδώ.
Η Jolie ενδιαφέρεται και εστιάζει κυρίως στις σκηνές όπου υπάρχει βία μεταξύ του Zamperini και του Ιάπωνα δεκανέα Mutsuhiro “The Bird” Watanabe (Miyavi) εκεί που αναπτύσσεται μια σαδομαζοχιστική σχέση που μας κάνει να ανακαλούμε μνήμες από το ” Merry Christmas Mr Lawrence” σε μια πιο αδύνατη προσπάθεια φυσικά και η άστοχη ατάκα του Watanabe στον Zamperini “You are like me” φαντάζει βεβιασμένη χωρίς να εξυπηρετεί κάποιον στόχο.
Υπάρχουν ορισμένες σκηνές, όπως αυτή όπου ο Zamperini μαζί με δύο μέλη του πληρώματος του βρίσκονται στην μέση του Ειρηνικού παλεύοντας να επιβιώσουν επί 47 μέρες, που είναι όντως εξαιρετικές.Κι άλλες όπως η σκηνή που μόλις έχουν αιχμαλωτιστεί ο Louis ο Fin στο στρατόπεδο και ο Louis είναι μέσα σε ένα κλειστοφοβικό κελί ,ένα επί ένα, όπου η υποκριτική του O’Connell φτάνει στα όρια του υπερβολικού (κι αυτό όχι με την καλή έννοια). Κάτι που όμως δεν αποτελεί κατ’ αποκλειστικότητα δικό του λάθος.
Υποκριτικά ο Jack O’Connell δίνει για άλλη μια φορά μια δυνατή ερμηνεία βασισμένη στο δικό του υποκριτικό άστρο και όχι τόσο στην σκηνοθεσία. (σίγουρα έχει κάνει καλύτερη δουλειά στο “71” και το “Γροθιές στους τοίχους”). Στο πλευρό του O’Connell o επίσης εξαιρετικός Domhnall Gleeson φανερώνει για άλλη μια φορά το ταλέντο του. Ο Ιάπωνας γνωστός ως Miyavi στον ρόλο του Watanabe είναι εξίσου καλός και βγάζει αυτό το αίσθημα του προβληματικού ψυχισμού κι ενός χαρακτήρα που σε προβληματίζει.
Το κομμάτι με τα flashback στην παιδική ηλικία του Zamperini θυμίζουν κάτι από “Forest Gump” με τον μεγαλύτερο αδερφό του σε ρόλο προπονητή λέγοντας του πως μπορεί να καταφέρει τα πάντα με ατάκες συνηθισμένες στο να φέρνουν ευκολία στην εξέλιξη της ιστορίας. Κάποιες ατάκες βέβαια που στο βιβλίο της Laura Hillenbrand είχαν κεντρικό ρόλο εδώ στο σενάριο τις αναποδογυρίσανε οι αδερφοί Cohen. Όπως π.χ. “A moment of pain is worth a lifetime of glory” που λέει ο αδερφός του Zamperini στον ίδιο, που στο βιβλίο ήταν “A lifetime of glory is worth a moment of pain.”
Επίσης, στο βιβλίο της η Hillenbrand ήθελε στο τελευταίο κεφάλαιο ο Zamperini να αποζητάει εκδίκηση στον βασανιστή του κάτι που όπως φαίνεται δεν ήταν σε καμιά περίπτωση σκοπός της ταινίας αυτής που θέλει τον Zamperini καλοκάγαθο ήρωα που πιστεύει στον εαυτό του, θριαμβεύει και επιβιώνει. Κάτι που αφαιρεί την δυνατότητα παρουσίασης ενός πολυδιάστατου χαρακτήρα που ταιριάζει περισσότερο στην πραγματικότητα. Αυτό ίσως είναι και το μεγάλο αγκάθι της όλης ταινίας, το happy ending.
“Έχει ρόλο ένα happy ending σε μια πραγματική ιστορία;” Αυτό είναι το ερώτημα που μας δημιουργείται. Η Jolie κατόρθωσε να κάνει μια ταινία 137′ θεαματικότατη αλλά το σημαντικό είναι πως της λείπει η συγκινησιακή / συναισθηματική σύνδεση του κοινού με τον κεντρικό ήρωα.
Ιλόνα Αγγελίδου.
Film Critiques
Thessaloniki Arts and Culture,
