Σταύρος Τσιώλης: «Γιατί οι άνθρωποι δε συγχωρούν ... αυτούς που από έρωτα εκπέσανε»

Σταύρος Τσιώλης: «Γιατί οι άνθρωποι δε συγχωρούν … αυτούς που από έρωτα εκπέσανε»

Με ένα μήνυμα στο Facebook έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό η είδηση του θανάτου του αγαπημένου σκηνοθέτη και ως είθισται με τα κακά μαντάτα, διαδόθηκαν γρήγορα, σκορπίζοντας θλίψη στο πανελλήνιο.

Το μήνυμα των οικείων του έγραφε: «Σήμερα Τρίτη 23 Ιουλίου, στις 6.10 το πρωί ο αγαπημένος μας πατέρας φίλος και αδελφός Σταύρος Τσιώλης ταξίδεψε στους ουρανούς, πέταξε προς έναν άλλο πολύχρωμο γαλαξία, ένα καλύτερο κόσμο όπου οι ψυχές χαίρονται το λίκνισμα των αστεριών και δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να προσεύχονται για όλους και όλα τα μικρά σπάνια και ταπεινά πράγματα που αγάπησαν σ΄αυτή τη ζωή… Μόνο λύπη γι όλα αυτά που μας χώρισαν και άγια τύχη γι όλα αυτά που ένωσαν».

Σταύρος Τσιώλης: «Γιατί οι άνθρωποι δε συγχωρούν ... αυτούς που από έρωτα εκπέσανε»

Ο Σταύρος Τσιώλης “έφυγε” σε ηλικία 81 ετών. Είχε γεννηθεί στην Τρίπολη το 1937 και σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου, στην Αθήνα. Από το 1958 δούλεψε ως βοηθός σκηνοθέτη σε 54 ταινίες, πολλές από τις οποίες της Φίνος Φιλμ. Η πρώτη δική του ταινία, η οποία βασίστηκε και σε δικό του σενάριο ήταν Ο μικρός δραπέτης για τη Φίνος Φιλμ το 1968. Το 1970 έκανε διεθνή επιτυχία με την ταινία Κατάχρησις Εξουσίας. Κατόπιν εγκατέλειψε τον κινηματογράφο για μια δεκαπενταετία και επανήλθε το 1985 με ταινίες που έκαναν ιδιαίτερη επιτυχία. Η ταινία του Μια Τόσο Μακρινή Απουσία απέσπασε έξι πρώτα βραβεία στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης 1985 ενώ οι Ακατανίκητοι Εραστές το 1988 παίχτηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.

Οι ταινίες του έχουν ένα ιδιαίτερα προσωπικό στυλ καθώς βασίζονται στο λεπτό χιούμορ, τους αυτοσχεδιαστικούς διαλόγους και τη χρήση, πολλές φορές, ερασιτεχνών ηθοποιών. Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στα σενάριά του αποτελεί η περιπλάνηση, αρκετές φορές στον τόπο καταγωγής του, την Αρκαδία. Σε πολλές ταινίες του χρησιμοποίησε ως πρωταγωνιστή τον Αργύρη Μπακιρτζή.

Σπουδαιότερο έργο του υπήρξε η ταινία «Ας περιμένουν οι γυναίκες» (1998)  και μαζί με το «Παρακαλώ, γυναίκες μην κλαίτε» (1992) και το «Γυναίκες που περάσατε από δω» -το οποίο κυκλοφόρησε το χειμώνα στις αίθουσας μετά από δεκατρία χρόνια απουσίας και κέρδισε έξι βραβεία- συμπληρώνεται η τριλογία.

Εκτός από σενάρια για τη μεγάλη οθόνη είχε γράψει και έργα για το θέατρο, τα οποία έχουν καταγραφεί στο βιβλίο «Θεατρικά» και είναι τα εξής: «Τα κοκκινομπλέ πατίνια» (2006), «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, μια ιστορία του Σταθμού Λαρίσης» (2011), «Η πόρτα» ή «Ο σωρός των φασολιών» (2012), ««Η δημοπρασία» και «Η γυναίκα του αστροναύτη»

Δείτε μερικά αποσπάσματα από τις ταινίες του …

Επιμέλεια – Κείμενο: Δάφνη Τσάρτσαρου

 

Διαβάστε επίσης

Close