Ο πόλεμος έχει πάντοτε και αθέατες όψεις. Ίσως αντιηρωικές, πεζές, κάποτε και «ανάλαφρες». Όλες μαζί συγκροτούν το δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης κατά την οριακή στιγμή μιας πολεμικής διαμάχης. Είναι τότε που ο κάθε άνθρωπος ως ασήμαντη- σημαντική μονάδα στέκεται εμπρός στα μεγάλα γεγονότα και αφήνει το ίχνος του στις αφηγήσεις, στα γράμματα, στις φωτογραφίες, στις κάρτες, στον τύπο της εποχής. Εκατό χρόνια μετά, τα ίχνη αυτά αναδύονται μέσα από τα αρχεία και καλούν σε μια άλλη ανάγνωση της ιστορίας του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και της Θεσσαλονίκης. (Αμφιθέατρο 14, ΠΑΜΑΚ)

«Υπάρχει κάτι τραγικό σχετικά με την Θεσσαλονίκη. Έχω επισκεφθεί πολλά κράτη με πολλές ωραίες πόλεις, και αμφιβάλλω αν μπορεί καμιά άλλη πόλη στον κόσμο να συγκριθεί με την Θεσσαλονίκη στον ευφυή συνδυασμό μεγαλοπρέπειας και αθλιότητας. Είναι μια βρώμικη βασίλισσα, καθισμένη σε λερωμένα χαλιά με πετράδια στην ζώνη της και στεφανωμένη με ένα διάδημα στο φυματικό μέτωπό της. Φλυαρεί σε όλες τις γλώσσες της Ευρώπης και δεν μιλά καμιά από αυτές σωστά. Δεν έχει ντόπια γλώσσα, ντόπιο αέρα. Είναι τα πάντα για όλους τους ανθρώπους, Εβραίους και χριστιανούς, μουσουλμάνους και Φράγκους. Είναι τα πάντα και τίποτα. Οι άνεμοι του παραδείσου φυσάνε ανάμεσα από τους ερειπωμένους πύργους της ακρόπολης, ενώ τα κουνούπια από τα έλη του Βαρδάρη τραγουδάνε με δύναμη δέκα εκατομμυρίων στα περίχωρα του λιμανιού. Είναι πολύ περήφανη. Δεν της έχει μείνει να δώσει τίποτε άλλο από θάνατο, και όμως όλα τα έθνη ρίχνονται και παλεύουν για την τιμή να την εναγκαλιστούν.» ( περιοδικό Atlantic monthly, 1917)

Ημερομηνία: 20 Νοεμβρίου 2018, 20.00 – 21.30
Τόπος: Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Μια εξαιρετική εκδήλωση από την ομάδα “Παλιές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης”