Η “άλλη” Μύκονος σε 48 φωτογραφίες, από την Αναστασία Λιάπη!

“Η αλήθεια είναι ότι κουράστηκα, αγανάκτησα, απογοητεύτηκα, δυσκολεύτηκα, μα στο τέλος την βρήκα. Τη δική μου Μύκονο.

Όχι αυτή με τα φώτα και τα πολύχρωμα λαμπάκια σαν ξεχασμένα Χριστούγεννα μες στο καλοκαίρι.
Αλλά τη Μύκονο με το φως του ήλιου λίγο πριν πάει να ξεκουραστεί και σε χαιδεύει απαλά για να σου πει καληνύχτα.

Όχι αυτή με τα αρώματα των ακριβών εταιριών που ξεχειλίζουν στα σοκάκια μπερδεμένα με χνώτα από αλκοόλ.
Αλλά τη Μύκονο με άρωμα βασιλικού και αλμύρας, που αντέχουν ακόμα σε κάποιες αυλές ξεχασμένες απο αναμνήσεις.

Όχι αυτή με τις μουσικές που ξεπετάγονται ανήθικα από τα μπαράκια και καταπίνουν ότι στο πέρασμα τους, δίχως να ρίξουν κάτι πάνω τους για να σουλουπωθούν, έστω μια νότα σκέτη χωρίς μαέστρο.
Αλλά τη Μύκονο με τους ήχους του κύματος, των γλάρων, των ανθών από τις βουκαμβίλιες όταν αποχαιρετάν τον κορμό που τους έθρεφε.

Όχι αυτή με τους καλοντυμένους μα ψυχρούς ανθρώπους που από την τόση έπαρση αιωρούνται πλέον.
Αλλα τους Μυκονιάτες που έχουν ένα χαμόγελο στην τσέπη ή κάτω από το καπέλο τους για να στο χαρίσουν.

Αυτούς που στριφογυρίζουν στους ήχους τις μουσικής και ανακατεύουν το σήμερα με το χθες για να το γευτείς σαν δροσερή σπιτική λεμονάδα.

Αυτούς που γνώρισαν τις ρίζες τους και τις φρόντισαν με δάκρυ και ιδρώτα… όχι με χρήμα και τσεκούρι.
Δεν μπορεί σκεφτόμουνα, μέσα σε όλα αυτά, κάπου θα είναι κρυμμένα, αφού υπάρχουν ακόμα άνθη άρα υπάρχει και ο ήχος, αφού υπάρχει βασιλικός άρα υπάρχει και η μυρωδιά, αφού ακόμα υπάρχει ορχήστρα θα αρχίσει ο χορός.

Εγώ λοιπόν είπα θα τα βρω, έκλεισα τα μάτια μου και αφέθηκα στις δικές μου αισθήσεις και όχι σε αυτά που μου λανσάρουν …και σας παρουσιάζω τη δική μου Μύκονο.
Με χρώμα, γεύση, άρωμα Ελλάδας.”

Κείμενο – φωτογραφίες: Αναστασία Λιάπη