Απογευματινή βόλτα στην οδό Λήδρας, έναν πλακόστρωτο, πολύβουο πεζόδρομο, με πολύ κόσμο και κίνηση, εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια, καφέ…
Ιούλιος 2015.
Κάπου παρακάτω, αρκετά παρακάτω, ο περιπατητής ξέρει -κι αν δεν το ξέρει θα το διαπιστώσει- πως η βόλτα “διακόπτεται”. Μία κυπριακή σημαία, μία της ευρωπαϊκής ένωσης κι άλλη μια, συνολικά τρεις σημαίες κυματίζουν στη μέση του στενού δρόμου . Ένα φυλάκιο στα αριστερά, λίγο πιο πέρα, πιο “μέσα”, ένα φυλάκιο στα δεξιά. Ένστολοι στο σύνορο, στο σημείο-πέρασμα.
Το πέρασμα στην “άλλη Κύπρο”, στην κατεχόμενη, γίνεται έτσι απλά, πολύ απλά. Αρκεί η επίδειξη της αστυνομικής ταυτότητας. Αρχικά στο φυλάκιο με τους ελληνοκύπριους αστυνόμους και λίγο παραπέρα στο φυλάκιο με τους τουρκοκύπριους.
Και τα βήματα οδηγούν στο άλλο κομμάτι της πόλης. Είναι η συνέχεια του ίδου δρόμου, της οδού Λήδρας, αλλά η οχλαγωγία μένει πίσω, απομακρύνεται όσο αυξάνουν τα βήματα. Λίγο πιο μακριά από το σημείο-πέρασμα, απόλυτη σιγή.
Σούρουπο ήδη. Ελάχιστοι άνθρωποι στους δρόμους, μαγαζιά-φαντάσματα, κατεβασμένα ρολλά, σπασμένες τζαμαρίες, ερείπια, χαλάσματα, ερήμωση. Ο χρόνος έχει σταματήσει. Το παρελθόν είναι πανταχού παρόν. Όλα είναι εκεί, όπως ακριβώς αφέθηκαν, όπως εγκαταλείφθηκαν.
Σιγή. Απόλυτη ησυχία. Ακόμη πιο μέσα, κάποια -ελάχιστα- παλιά αυτοκίνητα, χαμόσπιτα και πολυκατοικίες σημαδεμένες από τον χρόνο και τα γεγονότα : με τρύπες από σφαίρες και βόμβες πάνω στους τοίχους που δεν γκρεμίστηκαν και άντεξαν το βάρος της Ιστορίας…
Ένα τοπίο που δεν περιγράφεται εύκολα με λέξεις. Τουρκικές σημαίες κυματίζουν δίπλα στους μιναρέδες. Σε διάφορα σημεία είναι ορατό το συρματόπλεγμα, το διαχωριστικό σύνορο. Ακούγεται ο Ιμάμης. Στενά, έρημα σοκάκια, φτωχόσπιτα.
Κάποιες πόρτες ανοίγουν μέχρι τα μισά και ξεπροβάλλουν παιδικά πρόσωπα, όλο περιέργεια, που κοιτούν με μάτια ορθάνοιχτα τους άγνωστους περαστικούς και τη φωτογραφική μηχανή.
Η περιήγηση συνεχίζεται με την ίδια ησυχία. Και ξαφνικά ένας φωτεινός, με πολύχρωμες λάμπες “τροχός της τύχης” στην ταράτσα μιας πολυώροφης πολυκατοικίας : είναι το καζίνο της κατεχόμενης Λευκωσίας. Παρακάτω σ’ έναν τοίχο ένα εκπληκτικό γκράφιτι για το παγκοσμίως πιο γνωστό αναψυκτικό.
Κείμενο: Λία Μαλλίδου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Συμεωνίδης