Το ταξίδι στον ορεινό όγκο των Τζουμέρκων (ή αλλιώς Αθαμανικά Όρη), ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία. Ένα τοπίο άγριας ομορφιάς, δυσπρόσιτο, με ψηλές και επιβλητικές κορυφές, αλπικά οροπέδια και χαράδρες με απόκρημνες πλαγιές, δάση και πέτρινα παραδοσιακά χωριουδάκια που φωλιάζουν στις πλαγιές του.
Αυτό που νιώθεις όταν βρίσκεσαι εκεί, είναι μια γλυκιά ηρεμία. Ο χρόνος δεν σε απασχολεί και μοιάζει να σταματά. Μιλάς σιγά και προσαρμόζεσαι στη σιωπή του τοπίου. Ένα τοπίο που σε γεμίζει φως, μυρωδιές από τη φύση, ακούσματα πουλιών ή μακρινών κοπαδιών. Ανεβαίνεις ψηλά και τα μάτια σου ταξιδεύουν σε μακρινούς ορίζοντες, ρωτάς και μαθαίνεις για καινούργιους τόπους και γνωρίζεις νέους ανθρώπους .
Έτσι γνώρισα και το Βασίλη και την Πόπη στους Καλαρρύτες, εκεί που ήταν και η διαμονή μας. Ένα πανέμορφο γραφικό χωριό, σκαρφαλωμένο στα 1200μ. Για να το ανακαλύψεις πρέπει να χαθείς μέσα στα λιθόχτιστα καλντερίμια του, να θαυμάσεις τα όμορφα διατηρημένα πέτρινα σπίτια του με τις αυλές τους και να καταλήξεις στην κεντρική πλατεία του χωριού με τo χαρακτηριστικό αιωνόβιο πλάτανο και το περίφημο παλιό καφενείο του Ναπολέοντα Ζαγκλή, που ζωντανεύει μνήμες και ιστορίες του χωριού από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα. Εκεί γίναμε μια παρέα με τους ντόπιους και ακούσαμε πολλές ιστορίες. Είναι γεγονός πως, οι άνθρωποι που γνωρίζεις κάθε φορά στα ταξίδια σου, αποτελούν σημαντικό κομμάτι των αναμνήσεων σου από αυτό.
Από τους Καλαρρύτες μπορεί κανείς να διακρίνει στην απέναντι πλαγιά των βουνών το έτερο διαμαντάκι του όπως λένε, το αρχοντικό χωριό, Συρράκο. Τα δύο χωριά τα χωρίζει η χαράδρα του Καλαρρύτικου ποταμού. Το Συρράκο είναι η γενέτειρα του ποιητή Κώστα Κρυστάλλη, στο σπίτι του οποίου στεγάζεται σήμερα μουσείο-βιβλιοθήκη. Στενά σοκάκια, επιβλητικά αρχοντικά της παραδοσιακής Ηπειρώτικης αρχιτεκτονικής, πολλές σκαλιστές βρύσες με τρεχούμενο νερό, όλα ντυμένα με πέτρα.
Η διαδρομή που ενώνει τα δυο χωριά μεταξύ τους είναι ορεινή και ονειρική, καθώς κινείσαι μέσα στο φαράγγι του Καλαρρύτικου ποταμού, σε ένα απίθανο τοπίο στο οποίο συναντάς γραφικά τοξωτά ή μεταλλικά γεφύρια και το φημισμένο μοναστήρι της Κηπίνας (χρονολογημένο το 1212) το οποίο φαντάζει «κρεμασμένο» στο βράχο πάνω από το δρόμο.
Καμιά περιγραφή δεν μπορεί είναι αρκετή για αυτή την όμορφη γη των Αθαμάνων όπως τη λένε, πρέπει να πάς να την δεις…
Κείμενο – φωτογραφίες: Melissa Selevista
