Με το να αφήνω το παράλογο να ζήσει, εννοώ ότι όχι μόνο δέν πρέπει να φοβόμαστε το παράλογο, αλλά ότι άξίζει να επιδιώκουμε να ζήσουμε με αυτό.

Οι ήρωες του Camus, βιώνοντας το παράλογο —καθώς το παράλογο είναι αποκλειστικά βίωμα— βρίσκονται σε κατάσταση έντασης, οδύνης αλλά ταυτοχρόνως και σε κατάσταση διαύγειας, από την Οποία αποσπούν δύναμη.

Η μεγαλύτερη δύναμη αυτών των ηρώων είναι ότι δεν συναλλάσσονται καθόλου με τον ορθολογισμό, και κατά συνέπεια δεν επιδιώκουν να εξηγήσουν ορθολογικά τις επιλογές ζωής που κάνουν.

Αυτό που γνωρίζουν καλά είναι ότι σε κάποια οριακή στιγμή —διαφορετική για τον κάθε ήρωα—, καθώς περνά από το μυαλό τους η ιδέα της αυτοκτονίας, αντιλαμβάνονται πόσο περισσότερη αξία έχει να ζεις μέσα στην έρημο του παραλόγου, παρά να ζεις στο χάος και τη σύγχυση του ορθολογισμού.

«Σε αυτό το ακατανόητο σύμπαν η ανθρώπινη μοίρα παίρνει για τον καθένα το δικό της νόημα». Το άκόμη πιο σημαντικό διάβημα του παράλογου ήρωα είναι οτι δεν επιθυμεί να αποδώσει νόημα στις επιλογές του’ και τούτο γιατί η υπέρτατη ηδονή του είναι ότι από τη στιγμή που έστω και για μία φορά βίωσε το αίσθημα του παραλόγου, ζει ευτυχισμένος, γνωρίζοντας ότι αυτό που πραγματικά χαίρεται δεν εχει απολύτως κανένα νόημα και καμία ορθολογική βάση.

Είναι φανερό οτι η φιλοσοφία αυτή ξεκινά και ολοκληρώνεται με μιαν αυστηρή κριτική στον ορθολογισμό, τις κατασκευές του και τις συνέπειές του. Ποιές είναι οι, συνέπειες του ορθολογισμού για τον Camus; Η αλαζονεία ενός λόγου που θριαμβεύει στο απόλυτο. Και τούτο γιατί ο απόλυτος λόγος υπερασπίζεται τον εαυτό του και όχι τον άνθρωπο.

”Στοχασμοί” Αλμπέρ Καμύ (απόσπασμα από την εισαγωγή), Επιλογή από το έργο του, Εισαγωγή – Μετάφραση Ελένη Ποταμιανού, Στιγμή-Αθήνα 2004

Πηγή: gerasimos-politis.blogspot.gr

Thessaloniki Arts and Culture