Ήμασταν χαρούμενοι όλο εκείνο το πρωί…

Ήμασταν χαρούμενοι όλο εκείνο το πρωί
θεέ μου πόσο χαρούμενοι.

Πρώτα γυάλιζαν οι πέτρες τα φύλλα και τα λουλούδια
έπειτα ο ήλιος

ένας μεγάλος ήλιος όλο αγκάθια
μα τόσο ψηλά στον ουρανό.

Μια νύμφη μάζευε τις έννοιες μας
και τις κρεμνούσε στα δέντρα
ένα δάσος από δέντρα του Ιούδα.

Ερωτιδείς και σάτυροι παίζαν και τραγουδούσαν
κι έβλεπες ρόδινα μέλη μέσα στις μαύρες δάφνες
σάρκες μικρών παιδιών.

Ήμασταν χαρούμενοι όλο το πρωί,
η άβυσσο κλειστό πηγάδι

όπου χτυπούσε το τρυφερό πόδι ενός ανήλικου φαύνου.
θυμάσαι το γέλιο του: πόσο χαρούμενοι!

Έπειτα σύννεφα βροχή και το νοτισμένο χώμα
έπαψες να γελάς σαν έγειρες μέσα στην καλύβα

κι άνοιξες τα μεγάλα σου τα μάτια κοιτάζοντας
τον αρχάγγελο να γυμνάζεται με μια πύρινη ρομφαία.

«Ανεξήγητο» είπες
«ανεξήγητο δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους

όσο και να παίζουν με τα χρώματα
είναι όλοι τους μαύροι».

(Γιώργος Σεφέρης, Ημερολόγιο Καταστρώματος Α΄, 1940)

Πηγή: ithaque.gr