Επιτέλους! Γύρισε προς το μέρος του και φάνηκε να τον βλέπει.

Εκείνος, πανευτυχής, σήκωσε άλλη μια φορά το χέρι.

Εκείνη όμως δεν του έδωσε σημασία και σταμάτησε, ακολουθώντας με το βλέμμα τη μακριά γραμμή της θάλασσας που χάιδευε την άμμο…

…Όσο την πλησίαζε (ξαφνικά με βήμα πολύ λιγότερο βιαστικό), αυτή η γυναίκα γινόταν γελοιωδώς άλλη…

…Να συγχέεις το παρουσιαστικό της αγαπημένης σου με το παρουσιαστικό μιας άλλης.

Πόσες φορές τό’ χει ζήσει αυτό!

Και πάντοτε με την ίδια κατάπληξη: δηλαδή, η διαφορά ανάμεσα σ’αυτήν και τις άλλες είναι τόσο μικρή;

Πως γίνεται να μην μπορεί να αναγνωρίσει τη σιλουέτα του πιο αγαπημένου του πλάσματος, του πλάσματος που το θεωρεί απαράμιλλο;

Μίλαν Κούντερα, “Η ταυτότητα”, εκδόσεις Εστία 1998

Thessaloniki Arts and Culture