Να ‘μαστε κάπου συναρμοσμένοι: έτσι εκπληρωνόμαστε, συνεισφέροντας τη μοναξιά μας σε μια κοινή υπόθεση.
Όλοι οι εσωτερικοί διχασμοί κι όλες οι πλάνες οφείλονται στο ότι οι άνθρωποι αναζητούν το κοινό μέσα τους, και όχι στα πράγματα που βρίσκονται πίσω τους, στο φως, στο τοπίο, στην αρχή και στο θάνατο. Έτσι χάνουν τον εαυτό τους και δεν κερδίζουν τίποτε σε αντάλλαγμα.
Η αδικία συνόδευε ανέκαθεν όλες τις κινήσεις του ανθρώπου, εμπεριέχεται μέσα τους. Εφόσον γνωρίζει κανείς μια οδό προς το μέλλον δεν πρέπει να χρονοτριβεί για να αποτρέψει αδικίες. Πρέπει απλούστατα να τις ξεπερνά μέσω της δράσης.
Είναι ένα από πλέον απόλυτα καθήκοντα της φιλίας: να είναι απόλυτα καθαρός στο Όχι του, όταν δεν τον κατακλύζει το απόλυτο Ναι.
—–
Κανένα βιβλίο, όπως και καμία ενθαρρυντική κουβέντα, δεν επιτυγχάνει κάτι αποφασιστικό, αν ο αποδέκτης τους δεν έχει προετοιμαστεί από εντελώς απροσδόκητα γεγονότα για μια βαθύτερη πρόσληψη και υποδοχή: αν δεν έχει ούτως ή άλλως φτάσει η ώρα για περισυλλογή. Αρκεί τότε μια οποιαδήποτε αφορμή για να προωθηθεί η περισυλλογή στο κέντρο της συνείδησης: πότε ένα βιβλίο ή ένα έργο τέχνης, πότε το ανάβλεμμα ενός παιδιού, η φωνή ενός ανθρώπου ή ενός πουλιού, κάποτε ακόμη κι ο ήχος του ανέμου, ένα τρίξιμο στο πάτωμα, ή, αφού τότε καθόμασταν ακόμη πλάι στο τζάκι (πράγμα που έκανα πότε-πότε στη ζωή μου), το να βυθίζει κανείς το βλέμμα του στις μεταμορφώσεις της φλόγας. Όλα τούτα και άλλα πιο ασήμαντα, φαινομενικά τυχαία, μπορούν να αποτελέσουν αφορμή και να ενδυναμώσουν την ανεύρεση ή την επανεύρεση του εαυτού (όπως αυτή που γιορτάζετε εσείς τώρα!) – οι ποιητές, ναι, μπορεί να συγκαταλεχθούν στις καλές τούτες αφορμές.
—–
Διότι όσο είμαστε (όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές απέναντι στους γονείς και σε άλλους, μεγαλύτερους στην ηλικία ανθρώπους) υποχρεωμένοι να θεωρούμε το Άλλο οπωσδήποτε λάθος, κακό, εχθρικό αντί απλώς «Άλλο», δεν καταφέρνουμε να αποκτήσουμε μια χαλαρή και δίκαιη σχέση με τον κόσμο, όπου βεβαίως πρέπει να υπάρχει χώρος για το καθετί, για τη θέση και την αντίθεση, για εμένα και γι’ αυτόν που είναι εντελώς διαφορετικός από μένα. Μόνο δε υπό την προϋπόθεση και την αποδοχή ενός τέτοιου κόσμου, που θα συμπεριλαμβάνει τους πάντες και τα πάντα, μπορεί κανείς να διαμορφώσει και τον δικό του εσωτερικό κόσμο, με τις εσωτερικές αντιθέσεις και αντιφάσεις του, ανοιχτό και ευρύχωρο και ευάερο.
Πηγή: espejoparaperdedores.blogspot.gr
