[…]- Η αποπλάνηση είναι κάτι παραπάνω από μια περιστασιακή εμπειρία της συναισθηματικής μας ζωής. Αποτελεί μια σταθερά ολοκλήρωσης της ύπαρξής μας, είτε υφιστάμεθα είτε εξασκούμε την αποπλάνηση, είναι το ίδιο το νήμα που μας φέρνει σε επαφή, σε αρμονικό συντονισμό με τον κόσμο.

– Το αποπλανημένο άτομο έχει αιχμαλωτισθεί, έχει αποσπασθεί από μια συγκεκριμένη τάξη νοημάτων, έχει οδηγηθεί αλλού, σε άλλο τόπο, έχει πιαστεί στα δίχτυα μιας δύναμης στην οποία δεν μπορεί να αντισταθεί.

– Ο έρωτας πραγματώνει μια παραβίαση του ατόμου, εάν για άτομο εννοούμε ένα υποκείμενο που διατηρεί σχέσεις συναλλαγής με την πραγματικότητα, με σκοπό το όφελος και απαρχή τη δική του προσωπική ισορροπία, δηλαδή τις δικές του προσωπικές ανάγκες. Ο έρωτας διαταράσσει αυτή την ισορροπία, εισάγοντας ένα νέο στοιχείο: τις ανάγκες του άλλου.

– Ακόμη και η έντονη σεξουαλική δραστηριότητα, όπως θα δούμε εμβαθύνοντας στην περίπτωση του Δον Ζουάν, μπορεί να ερμηνευθεί σαν διαφυγή από τη σχέση. Αυτό μπορεί να δείχνει μια αδυναμία του υποκειμένου να ξεπεράσει τη φάση της επιδερμικής και άμεσης επαφής, ώστε να οδηγηθεί στην πλήρη και σταθερή εμπλοκή με το αντικείμενο. […]

Aldo Carotenuto, “Rites and Myths of Seduction”

Επιλογή: Searching The Meaning Of Life! (S.T.M.O.L)