Την ώρα την υπέρτατη που θα το σβει το φως μου
αγάλια – αγάλια ο θάνατος, ένας θε να είν’ εμένα
ο πιο τρανός καημός μου.

Δε θα είν’ οι κούφιοι λογισμοί, τα χρόνια τα χαμένα,
της φτώχειας η έγνοια, του έρωτα η ακοίμητη
λαχτάρα,
μια δίψα μες στο αίμα μου, προγονική κατάρα,
μήτε η ζωή μου η αδειανή συρμένη απ’ το μαγνήτη
πάντα της Μούσας, μητ’ εσύ, χιλιάκριβό μου σπίτι.

Ο πιο τρανός καημός μου
θα είναι πως δεν δυνήθηκα μ’ εσέ να ζήσω, ω πλάση,
πράσινη απάνου στα βουνά, στα πέλαγα, στα δάση,
θα είναι πως δε χάρηκα σκυφτός μες στα βιβλία,
ω Φύση, ολάκερη ζωή, κι ολάκερη σοφία!

Κωστής Παλαμάς, από τον ποιητικό τόμο ”Η Πολιτεία και η Μοναξιά” , Πέμπτο Βιβλίο, 1906

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα