Διαβάζοντας τις ημέρες αυτές το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια «Να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις», στάθηκα σε μια ιστορία βαθύτατα αλληγορική και ως εκ τούτου ενδιαφέρουσα. Πρόκειται για την ιστορία του σχολείου των ζώων. Διαβάστε την προσεκτικά και θα βρείτε τόσες ομοιότητες σε καταστάσεις γύρω σας… Γιατί ο χειμώνας πιότερο απ’ όλα θέλει ζεστές ιστορίες! Ε, δεν συμφωνείτε; Καλό χειμώνα!

Μια φορά κι έναν καιρό, μαζεύτηκαν στο δάσος διάφορα ζώα κι αποφάσισαν να φτιάξουν ένα σχολείο.
Τα ζώα αυτά ήταν ένας λαγός, ένα σπουργίτι, ένας σκίουρος, ένα μπαρμπούνι κι ένα φίδι.
Σχημάτισαν το Διοικητικό Συμβούλιο του σχολείου, που έκανε την πρώτη συνεδρίαση και θα έφτιαχνε το πρόγραμμα των μαθημάτων.

Ο λαγός επέμενε ότι πρέπει να μπει στα μαθήματα το τρέξιμο.
Το μπαρμπούνι επέμενε να περιληφθεί στο πρόγραμμα το κολύμπι.
Το σπουργίτι πρότεινε στο σχολείο να διδάσκεται το πέταγμα και ο σκίουρος θεωρούσε απολύτως αναγκαίο να διδάσκεται στο σχολείο το σκαρφάλωμα στους κορμούς των ψηλών δέντρων.
Το φίδι κοίταζε πονηρά και δεν εξέφρασε καμία γνώμη, κρυφογελούσε μάλιστα κάτω από τα μουστάκια του γιατί πίστευε ότι μπορεί να κάνει τα πάντα.

Τα έβαλαν, λοιπόν, όλα αυτά μαζί και έφτιαξαν το σχολικό πρόγραμμα.
Ύστερα αποφάσισαν ότι όλα τα ζώα έπρεπε να κάνουν όλα τα μαθήματα.
Και το σχολείο άνοιξε.
Καθώς προχωρούσαν οι μέρες άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα αποτελέσματα αυτής της εκπαίδευσης «ευρείας βάσης.»

Παρ’ όλο που οι λαγοί έπαιρναν ΆΡΙΣΤΑ στο τρέξιμο, είχαν πρόβλημα με το σκαρφάλωμα στους κορμούς των ψηλών δέντρων. Έπεφταν ξανά και ξανά προς τα πίσω, και σύντομα από τα πολλά χτυπήματα στο κεφάλι, έπαθε κάποια ζημιά ο εγκέφαλός τους και δεν μπορούσαν πια ούτε να τρέξουν! Τελικά, αντί να παίρνουν ΆΡΙΣΤΑ στο τρέξιμο όπως στην αρχή, έπαιρναν με το ζόρι κανένα ΠΕΝΤΕ και φυσικά έπαιρναν πάντα ΜΗΔΕΝ στο σκαρφάλωμα στους κορμούς των ψηλών δέντρων και στο κολύμπι.

Τα πουλιά που ήταν πραγματικά υπέροχα στο πέταγμα, όταν ερχόταν η ώρα να τρέξουν στο έδαφος δεν τα κατάφερναν καθόλου καλά. Κάθε φορά που έτρεχαν, σκόνταφταν κι έσπαγαν κάποιο από τα φτερά τους ή τη μύτη τους. Όσο για το κολύμπι, μούσκευαν τα φτερά τους και με το ζόρι γλίτωναν το πνίξιμο.
Έτσι πολύ σύντομα, άρχισαν να παίρνουν ΠΕΝΤΕ και στο πέταγμα, ΜΗΔΕΝ στο τρέξιμο, ενώ ζούσαν τις δυσκολότερες ώρες της ζωής τους στο σκαρφάλωμα των κορμών των ψηλών δέντρων.

Τα ψάρια που ήταν χάρμα οφθαλμών να τα βλέπεις να κολυμπάνε κι έπαιρναν ΆΡΙΣΤΑ σ’ αυτό, πήραν ΜΗΔΕΝ σε όλα τ’ άλλα, γιατί κάθε φορά που πήγαιναν να βγουν στη στεριά δεν μπορούσαν ν’ αναπνεύσουν και ξανάπεφταν αμέσως στο νερό, χωρίς να προσπαθήσουν για τίποτα.

Οι σκίουροι, που βέβαια έπαιρναν ΆΡΙΣΤΑ στο σκαρφάλωμα των κορμών ψηλών δέντρων, έπιαναν κανένα ΈΞΙ στο τρέξιμο γιατί μπερδεύονταν στην ουρά τους, έπαιρναν με το ζόρι ΠΕΝΤΕ στο κολύμπι γιατί κινδύνευαν να πνιγούν, ενώ όταν δοκίμαζαν να πετάξουν έπαιρναν ΜΗΔΕΝ αφού όλο έπεφταν κι έσπαγαν τα μούτρα τους.

Τελικά, το ζώο που κατάφερε να αποφοιτήσει με ΆΡΙΣΤΑ, ήταν το ύπουλο φίδι επειδή μπορούσε να μισοκάνει τα πάντα.
Ψιλοκολυμπούσε, ψευτοπέταγε καθώς πηδούσε από δέντρο σε δέντρο και όταν έπεφτε δεν έσπαγε τίποτα, σέρνονταν στο χώμα – πράγμα που θύμιζε τρέξιμο – και τα κατάφερνε χωρίς μεγάλη προσπάθεια, να σκαρφαλώνει σε κορμούς ψηλών δέντρων.

Οι δάσκαλοι όμως ήταν πανευτυχείς επειδή όλα τα ζώα έκαναν όλα τα μαθήματα, πράγμα που το ονόμαζαν, «επιτυχία του σχολικού προγράμματος» και είχαν βρει και τον αριστούχο να κρατάει τη σημαία στις παρελάσεις των σχολικών εορτών.

Ίσως δεν έχει μεγάλη σημασία, αλλά πρέπει να πούμε ότι το φίδι είχε γονείς γυμνοσάλιαγκες οι οποίοι είχαν γεράσει με το παράπονο ότι την εποχή που πήγαιναν σχολείο, οι ίδιοι στην παρέλαση συμμετείχαν στην τελευταία σειρά και όποτε δεν έπαιρναν μέρος, κανείς δεν το αντιλαμβανόταν, από κανέναν δεν έλειπαν και κανείς δεν τους έψαχνε.

Όπως ξέρουμε, όλα τα ζώα σιχαίνονται το ίχνος από τα σάλια που αφήνουν στο διάβα τους.