Μ’ αρέσει που μαζί μου ερωτευμένος δεν είστε.
Μ’ αρέσει που δεν σας αγαπώ εγώ,
που μερικές φορές η γήινη σφαίρα η βαριά
από τα πόδια μας κάτω δε φεύγει.
Μ’ αρέσει που μπορώ να είμαι αστεία –
απείθαρχη – να μην μετρώ τα λόγια,
να μη με πνίγει η κοκκινίλα
τα μανίκια μας σαν αγγίζονται απαλά.
Μ’ αρέσει ακόμη που μπροστά μου
άλλη αγκαλιάζετε απλά,
μη με πετάτε στου Άδη τη φωτιά
να καίγομαι που δεν σας δίνω εγώ φιλιά.
Που τ’ όνομα μου το γλυκό, το γλυκό – μάταια
τη μέρα δεν το λέτε, ούτε τη νύχτα –
που ποτέ στης εκκλησιάς την ηρεμία
δεν πρόκειται για μας να ψάλλουν: αλληλούια !

Ευχαριστώ ‘σας για την πρόταση και την καρδιά.
Που δίχως να με ξέρετε καν ! –
με αγαπάτε τόσο: για της νυχτιάς τη σιγαλιά,
του δειλινού τα σπάνια ανταμώματα,
τις βόλτες στο φεγγαρόφωτο,
τον ήλιο που πάνω από τα κεφάλια μας δεν είναι,
που ερωτευμένος είστε, φευ, όχι μαζί μου,
πού εγώ, φευ, μαζί σας δεν είμαι ερωτευμένη”.

Μαρίνα Τσβετάγιεβα, 1915
(μτφρ. Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης)

Επιλογή: Δέσποινα Θ.