Φούντωσε η Άνοιξη και δω σε κάθε δέντρου κλώνο.

Τα πάρκα λουλουδίσανε και κείνα
μα δε μου λέει η γιορτερή χαρά τους, παρά μόνο
πως λείπω μακριά ’πο σέν’ Αθήνα.

Έρχεται ακάλεστη, βουβή, μεσ’ στου ηλίου το θάμπος
βροχούλα που κανείς δεν υποπτέφτη
και νοιώθω, η νοσταλγία σου καθώς μ’ ανάφτει, σάμπως
ξεχωριστά για μένανε να πέφτη.

Μαρία Πολυδούρη (1902-1930), Παρίσι. Άνοιξη 1927, Ποιητική Συλλογή “Οι τρίλλιες που σβήνουν” (1928)

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα