Ο Mario Orlando Hardy Hamlet Brenno Benedetti Farrugia (14 Σεπτεμβρίου 1920 – 17 Μαΐου 2009), γνωστός ως Mario Benedetti, ήταν Ουρουγουανός δημοσιογράφος, μυθιστοριογράφος και ποιητής. Δημοσίευσε από 80 βιβλίων που μεταφράστηκαν σε είκοσι γλώσσες. Τα ερωτικά κυρίως έργα του μελοποιήθηκαν και έγιναν δημοφιλή τραγούδια. Θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς του τελευταίου μισού του 20ού αιώνα.
Παρακάτω διαβάζουμε 10 όμορφα αποφθέγματά του:
-Όταν φαίνεται πως η ζωή μιμείται την τέχνη, είναι γιατί η τέχνη έχει καταφέρει να αναγγείλει τη ζωή.
-Το να σε κάνει κάποιος να νιώσεις πράγματα χωρίς να σε αγγίξει ούτε με το μικρό του δαχτυλάκι, αυτό είναι κάτι αξιοθαύμαστο.
-Πρέπει να σου γίνει σαφές. Εκεί που τελειώνει το στόμα σου, εκεί ξεκινά το δικό μου.
-Τι όμορφη αϋπνία όταν ξαγρυπνώ πάνω στο κορμί σου.
-Πέντε λεπτά είναι αρκετά για να ονειρευτεί κανείς μια ολόκληρη ζωή, τόσο σχετικός είναι ο χρόνος.
-Ξέρω πως θα σε αγαπήσω χωρίς ερωτήσεις, ξέρω πως θα με αγαπήσεις χωρίς απαντήσεις.
-Γεννιόμαστε λυπημένοι και πεθαίνουμε λυπημένοι, αλλά στο ενδιάμεσο, αγαπάμε σώματα, που η θλιμμένη ομορφιά τους είναι ένα θαύμα.
-Ακόμα πιστεύω πως ο καλύτερός μας διάλογος ήταν αυτός με τις ματιές.
-Όλοι θέλουμε αυτό που δεν μπορεί να γίνει, είμαστε φανατικοί του απαγορευμένου.
-Και, στο τέλος, ο θάνατος είναι απλώς ένα σύμπτωμα ότι υπήρξε ζωή.
Ακολουθεί το εκπληκτικό του ποίημα, Έρωτας το απόγευμα:
Κρίμα να μην είσαι μαζί μου
όταν κοιτώ το ρολόι και είναι τέσσερις
και τελειώνω τη σελίδα και μένω σκεφτικός δέκα λεπτά
και τεντώνω τα πόδια όπως κάθε απόγευμα
και κάνω να έτσι τους ώμους μου να μου ισιώσει η πλάτη
και στύβω τα δάχτυλά μου και βγάζουν ψέματα.
Κρίμα να μην είσαι μαζί μου
όταν κοιτώ το ρολόι και είναι πέντε
και είμαι αριθμομηχανή που μετράει συμφέροντα
ή δύο χέρια που χοροπηδάνε πάνω σε σαράντα πλήκτρα
ή έν’ αφτί που ακούει σαν ωτακουστής τα πάντα
ή ένας τύπος που φτιάχνει αριθμούς να λένε αλήθειες.
Κρίμα να μην είσαι μαζί μου
όταν κοιτώ το ρολόι και είναι έξη.
Θα μπορούσες νά ’χες έλθει να μου κάνεις έκπληξη
και να μού ’λεγες <<Πώς πάει;>> και να μέναμε
εγώ με το κόκκινο σημάδι απ’ το κραγιόν σου
εσύ με το μπλε σημάδι απ’ τα καρμπόν μου.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα
