Καλύτερα απ’ όλα τα καταφέρνω στην αναπαράσταση του καθημερινού παραλογισμού: παρατηρώ, αθροίζω τις παρατηρήσεις, τις υψώνω σε μια δύναμη x κι έπειτα βγάζω τη ρίζα που χρειάζομαι, αλλά με διαφορετικό συντελεστή.
Σε κάθε μεγάλο σταθμό καταφθάνουν καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι για να δουλέψουν στην πόλη, ενώ χιλιάδες άλλοι φεύγουν για να δουλέψουν έξω από την πόλη. Δε θα ‘ταν πιο απλό να αλλάξουν δουλειά οι μεν με τους δε;
Ή πάλι οι ατέλειωτες ουρές των αυτοκινήτων που τραβούν βασανιστικά σε αντίθετες κατευθύνσεις τις ώρες της αιχμής.
Θα ‘φτανε μια ανταλλαγή σπιτιών ή εργασιών και θα γλιτώναμε απ’ τα περιττά καυσαέρια κι από τις θεαματικές χειρονομίες των τροχονόμων που μοιάζουν να τραβούν κουπί στον αέρα: στις διασταυρώσεις θα είχε τόση ησυχία που θα μπορούσες να παίξεις Γκρινιάρη.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Απόψεις ενός κλόουν» (1967) του Γερμανού λογοτέχνη Χάινριχ Μπελ σε μετάφραση της Τζένης Μαστοράκη.