«Γιατρός είναι εκείνος που δέχεται να ασχοληθεί σε όλη του τη ζωή και με όλες τις συνέπειες, με ανθρώπινα σώματα.
Αυτή η θεμελιακή συμφωνία (και όχι το ταλέντο ή η επιδεξιότητα) είναι που του επιτρέπει να μπαίνει στο πρώτο έτος στην αίθουσα της ανατομίας και να γίνεται γιατρός έξι χρόνια αργότερα.
Η χειρουργική εξαίρει τη θεμελιακή προστακτική του ιατρικού επαγγέλματος, στο ακραίο όριο εκεί όπου το ανθρώπινο αγγίζει το θείο.

Ο Θεός μπορεί να υποθέσει κανείς, πρόβλεψε την ανθρωποκτονία αλλά όχι τη χειρουργική. Δεν φοβόταν ότι θα τολμούσε κανείς να βάλει το χέρι του στο εσωτερικού του μηχανισμού που εκείνος είχε επινοήσει, είχε προσεκτικά περιτυλίξει με δέρμα , σφραγίσει και περικλείσει για να τον κρύψει απ΄τα μάτια του ανθρώπου.

Όταν ακούμπησε για πρώτη φορά το νυστέρι του πάνω στο δέρμα ενός ανθρώπου που ήταν αναίσθητος απ’ τη νάρκωση και έπειτα χάραξε αυτό το δέρμα με μια κίνηση αποφασιστική για να το ανοίξει με μια τομή καθαρή και συγκεκριμένη, δοκίμασε ένα σύντομο αλλά έντονο αίσθημα ιεροσυλίας.

Αλλά σίγουρα ήταν αυτό που τον τραβούσε!
Ήταν μια αναγκαιότητα, ένα “es muss sein” βαθιά ριζωμένο μέσα του στο οποίο δεν τον είχε σπρώξει ούτε και τυχαίο, ούτε τίποτα το εξωτερικό.»

Μίλαν Κούντερα, “Η Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι”