Ένας έρωτας μπορεί να είναι η ακραία καταξίωση του είναι σου. Δηλαδή, μπορεί να είναι ακραία ανατρεπτικός, αλλά μπορεί να είναι και ακραία επιβεβαιωτικός. Να είναι η επιβεβαίωση ενός ψυχικού κόσμου που τον καλλιεργείς από την εφηβεία σου, με τις προτιμήσεις, το DNA σου και να μη βρίσκει την έκφρασή του.

Και ξαφνικά, μια ωραία πρωία, μπορεί να συναντήσεις στον μπακάλη έναν άνθρωπο, να του πέσει το πορτοφόλι, να τον γνωρίσεις μπροστά στο ταμείο διότι άνοιξε η σακούλα και έπεσαν τα λεμόνια! Και να πάρουν τα πράγματα στην πορεία μια τέτοια διάσταση, που να μην ανατρέπουν τίποτα απ’ ό,τι έχεις οικοδομήσει, αλλά να επιβεβαιώνουν ότι πολύ σωστά επένδυσες σ’ αυτά!

Πολύ σωστά επέμεινες σ’ αυτά, πολύ σωστά έμεινες πιστός σ’ αυτά, πολύ σωστά πόνεσες γι’ αυτά! Κι όλα αυτά να βγουν στο δέλτα ενός Δούναβη και να μην έχουν σχέση με ανατροπή αλλά με επιβεβαίωση του είναι σου για μια ολόκληρη ζωή ως αυτή τη στιγμή. Το λέω με βαθιά πεποίθηση ότι μπορεί να είναι και έτσι.

Νίκος Θέμελης, απόσπασμα από τη συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα, «Για μια συντροφιά ανάμεσά μας»

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα