Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να ζουν μόνοι, γι΄αυτό θέλουν να έχουν συντρόφους. Χρειάζεται τεράστια νοημοσύνη για να είναι κανείς μόνος – και πρέπει να είσαι μόνος, για να ανακαλύψεις τι είναι Θεός, τι είναι αλήθεια.

Είναι ωραίο να έχεις κάποιο σύντροφο, τον άντρα σου ή τη γυναίκα σου, κι επίσης να έχεις μωρά. Αλλά, βλέπετε, χανόμαστε μέσα σ΄όλο αυτό το πράγμα, χανόμαστε μέσα στην οικογένεια, μέσα στη δουλειά μας, στην πλήξη, στη ρουτίνα μιας ζωής που φθείρει. Κι όλα αυτά μας γίνονται συνήθεια, οπότε μετά και μόνο η σκέψη ότι μπορεί να ζήσουμε μόνοι γίνεται τρομακτική, φοβόμαστε μήπως πραγματοποιηθεί.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε αφιερώσει όλη μας την πίστη σ΄ένα πράγμα, έχουμε «βάλει όλα μας τα αυγά σ΄ένα καλάθι», κι έτσι πιστεύουμε ότι στη ζωή μας δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από τον ή τη σύντροφό μας, την οικογένειά μας και τη δουλειά μας. Αν όμως υπάρχει πλούτος στη ζωή κάποιου, όχι ο πλούτος του χρήματος ή των γνώσεων που οποιοσδήποτε μπορεί ν΄αποκτήσει, αλλά εκείνος ο πλούτος που είναι η χωρίς αρχή και τέλος κίνηση της αλήθειας, αν υπάρχει αυτός ο πλούτος, τότε η συντροφικότητα γίνεται δευτερεύον ζήτημα.

Τζίντου Κρισναμούρτι, Η αίσθηση της ευτυχίας, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2010

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα