Όλοι ξεχνούν ότι ο Ίκαρος επίσης ΠΕΤΟΥΣΕ.

Είναι το ίδιο με την αγάπη όταν τελειώνει ή όταν ο γάμος λαθεύει και οι άνθρωποι λένε πως ήξεραν ότι ήταν λάθος, πως όλοι έλεγαν ότι ποτέ δεν θα πετύχαινε.
Ότι αυτή ήταν αρκετά μεγάλη για να γνωρίζει καλύτερα.

ΑΛΛΑ Ο, ΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ, ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΑΘΟΣ.
Όπως όταν είμαστε εκεί πλάι σε εκείνον τον θερινό ωκεανό στην άλλη πλευρά του νησιού ενώ η αγάπη έσβηνε μέσα της, τα αστέρια έκαιγαν τόσο έντονα εκείνες τις νύχτες που καθένας μπορούσε να σου πει ότι δεν θα διαρκούσαν.

Κάθε πρωί κοιμόταν στο κρεβάτι μου σαν μια οπτασία, η πραότητα μέσα της σαν μια αντιλόπη που στέκεται στην πάχνη της χαραυγής.
Κάθε απόγευμα την έβλεπα να γυρίζει περνώντας μέσα από το ζεστό πετρώδες χωράφι μετά από το μπάνιο της, το φως της θάλασσας πίσω της και ο τεράστιος ουρανός από την άλλη πλευρά της. Την άκουγα καθώς τρώγαμε το μεσημέρι.

ΠΩΣ μπορούν να λένε ότι ο γάμος απέτυχε;
Πιστεύω πως ο Ίκαρος δεν αποτύχαινε καθώς έπεφτε, αλλά πλησίαζε στο τέλος του ΘΡΙΑΜΒΟΥ του

***Άγνωστος συγγραφέας (αν έχετε κάποια πληροφορία για την ταυτότητά του, παρακαλούμε ενημερώστε μας)

Επιλογή: Δέσποινα Θ.