«Η μοναξιά… Φοβούνται τη μοναξιά του «όχι»!
Ξέρετε είναι πολύ εύκολο να πέσεις στο ποτάμι και, χωρίς να κάνεις τίποτε, να αφεθείς να παρασυρθείς από το ρεύμα!
Είναι πολύ δύσκολο να αντισταθείς.
Γι’ αυτό τιμώ τους αντιφρονούντες όπου και αν βρίσκονται. Αυτός που λέει «όχι» είναι ένας αντιφρονών!
Σε μια κοινωνία που βολεύεται να συμφωνεί, αυτός που διαφωνεί φωτίζει με διαφορετικότητα την πληκτική ομοιομορφία!
Αν θέλετε, αυτός ήταν ο θάνατος του καλλιτέχνη στην εποχή μας.
…

Οι καλλιτέχνες έπαψαν να αντιστέκονται… έπαψαν να είναι τα τρανά «όχι» της εποχής τους. ‘Ετσι και αυτοί έγιναν εμπορεύματα, ξεπουλήθηκαν στο ράφι της κατανάλωσης! Η τέχνη με τα «όχι» της δείχνει σε έναν κόσμο που λέει σε οτιδήποτε «ναι», ποιο είναι το μέλλον.
Δυστυχώς σήμερα και η τέχνη λέει μόνο «ναι» και γι’ αυτό δεν έχει επαφή με το μέλλον..

-Ναι, αλλά έτσι έχει, όπως υποστηρίζουν μερικοί, επαφή με το μεγάλο κοινό…

»Μα ο ρόλος της τέχνης δεν είναι να έχει επαφή με το μεγάλο κοινό…
Η τέχνη είναι φως στο σκοτάδι και όχι σκοτάδι στο φως!

Με τα «ναι» της η τέχνη το μόνο που καταφέρνει είναι να κολακεύει το κοινό! Με την κολακεία δεν προχωρούμε… Στεκόμαστε στο ίδιο σημείο, βλεπόμαστε στον καθρέφτη και αυτοθαυμαζόμαστε..

-Με τι προχωρούμε;

Με τη συνεχή κριτική! Η «κολακεία» του κοινού είναι ο θάνατος της τέχνης και η κατάργηση της μοναξιάς του καλλιτέχνη.
Για να δεις το μέλλον, πρέπει να μην καθοδηγείσαι από το γούστο του κοινού..»

Οctavio Paz (1914-1998) από συνέντευξη του στην εφημερίδα το «ΒΗΜΑ»