– Δεν ξέρω… Σκέφτομαι τώρα τι είναι τάχα προτιμότερο για ένα παιδί. Να βιώνει το ξέσπασμα μιας οργής, ενός θυμού ή να νιώθει πως αυτό το ξέσπασμα παραμονεύει παντού και να μην ξέρει πως και από που θα ξεχυθεί.

Τι από τα δυο, αλήθεια, χαράσσει βαθύτερες χαρακιές…
Είναι να μη βρεθείς βέβαια στην απόχη ούτε του ενός ούτε του άλλου… Αλλά από το φανερό, αν καταφέρεις να ξεφύγεις, γίνεσαι ίσως καλύτερος μαχητής.

– «Πάντα υπάρχει ένα μονοπάτι που μπορεί να σε οδηγήσει σ’ αυτό που αποζητάς. Μην ψάχνεις στις μεγάλες λεωφόρους. Θα χαθείς ανάμεσα στο πλήθος. Θα παρασυρθείς. Μην προσπαθείς να βρεις ταμπέλες. Αυτοί που τις τοποθέτησαν δεν είχαν εσένα και τα όνειρά σου στο μυαλό τους. Πάντα υπάρχει ένα μονοπάτι που σε περιμένει. Μην αργείς. Θα το κρύψουν οι θάμνοι και τ’ αγριόχορτα…»

“Μην κρατάς την πόρτα της ψυχής σου σφαλισμένη. Άνοιξέ τη διάπλατα να μπει το φως. Και μην ακούς αυτούς που σε φοβίζουν πως θα μπούνε, τάχα μου, οι ληστές… Ο χειρότερος ληστής της ψυχής σου είσαι, μάτια μου, εσύ!”

«Κάποιοι σε περιμένουν να τους δώσεις ένα χέρι. Ένα χαμόγελο.
Να γείρουν στον ώμο σου και να κλάψουν. Να πείτε μαζί ένα τραγούδι. Γιατί κλείνεις τα μάτια και τα αφτιά σου; Κοίτα τι όμορφος είναι ο κόσμος γύρω σου… Ζωγράφισε εικόνες στην ψυχή σου. Γιατί πρέπει συνεχώς να χαλάς το τοπίο…»

“Μην κλαις. Σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια σου. Ό,τι και να σου συμβαίνει, δεν είναι το τέλος του κόσμου απόψε. Αύριο, θα δεις. Όλα θα ‘ναι αλλιώς… Μην κλαις. Δεν είσαι μόνος σου. Είμαστε πολλοί. Είμαστε όλοι μάζί. Μην κλαις… Σ’ αγαπώ!»

Αλκυόνη Παπαδάκη, “Το χαμόγελο του δράκου” εκδ. Διόπτρα

Επιλογή: Searching The Meaning Of Life! (S.T.M.O.L)