Δεν το ξέρουμε ακόμα…

Δεν το ξέρουμε ακόμα
κι όμως είναι το τελευταίο φιλί
η τελευταία συγχορδία σε μια σπασμένη κιθάρα
το πιο όμορφο σημείο στη μέση ενός μισοτελειωμένου αριστουργήματος.

Το τελευταίο φιλί, είναι η βάρκα που αναποδογυρίζει
στην καρδιά του Ιουλίου
σε μια ήσυχη και επίπεδη λίμνη
όπως τα πεπρωμένα μας
είναι το λουλούδι που πεθαίνει
πριν να μαραθεί.

Τα χείλη μου φιλούν και ξαναφιλούν ακόμα
τα αρωματισμένα σου γράμματα
όπως τα μικρά μέρη από το σώμα σου που αγάπησα τόσο
ακίνητα τα δάκρυά μου, κυλούν άχρηστα
από τα μάτια μου στα χείλη μου.

Το τελευταίο φιλί
με αναστατώνει ακόμα, κι όμως ήταν το τελευταίο
το φθινόπωρο είναι στην άκρη του τελευταίου καλοκαιρινού ήλιου
όπως λένε στα τραγούδια, πρέπει να παραιτηθείς.

Το τελευταίο φιλί
είναι το τρένο που παίρνουμε, χωρίς να ξέρουμε ότι θα εκτροχιαστεί
το αεροπλάνο, που μια βόμβα θα κάνει σκόνη στον αέρα
το ναυάγιο, απ’ όπου μόνο ο ένας θα βγει νικητής
γρατζουνώ τα σεντόνια που κοιμόσουν
τσαλακώνω το ύφασμα του φορέματος που μου άφησες
σαν μια ακόμα τύψη
και το άπληστο στόμα μου δεν δαγκώνει παρά το κενό,
τις νύχτες μου χωρίς τα χείλη σου.

Το τελευταίο σου φιλί
είχε τη γεύση του πρωινού καφέ
τη γεύση του φρέσκου βούτυρου
τη γεύση του ψωμιού.

Ήταν το τελευταίο σου φιλί…

Serge Lama,  Le dernier baiser

Πηγή: elenahalivelaki.wordpress.com

Thessaloniki Arts and Culture