Η Γεωργία Βασιλειάδου. Το όνομα που συνδέθηκε με την κωμωδία και τον παλιό, ελληνικό κινηματογράφο, όσο λίγα. Με μια ζωή γεμάτη δυσκολίες, φτώχεια, απώλειες, αλλά πολύ, πολύ, πολύ …τραγούδι!
Η Γεωργία Βασιλειάδου (Αθανασίου, όπως ήταν το πραγματικό της επώνυμο, το οποίο άλλαξε όταν αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον καλλιτεχνικό χώρο) γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου του 1897 στην Κυψέλη της Αθήνας. Είχε άλλα εννέα αδέρφια, ενώ ο πατέρας της ήταν αξιωματικός του ιππικού. Στα 7 της χρόνια, ήρθε απότομα αντιμέτωπη με το θάνατο και τη φτώχεια. Ο πατέρας της σκοτώθηκε σε πτώση από άλογο κι έτσι η μικρή Γεωργία, αναγκάστηκε να δουλέψει σε ένα κατάστημα για να βοηθήσει την οικογένειά της. Στα 11 της χρόνια, χάνει και τη μητέρα της και η ζωή γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Η Γεωργία δουλεύει στο επιπλάδικο επί της Αιόλου και η οικονομική της κατάσταση είναι τόσο τραγική, που πολλές φορές δεν έχει να πληρώσει εισιτήριο για το τρόλεϋ και ανεβαίνει σε αυτό λαθραία, ενώ τα ρούχα και τα παπούτσια της είναι παλιά και σκισμένα. Συντροφιά της σε όλη αυτή την κατάσταση είναι η αγάπη της για το τραγούδι, και γι’ αυτό τραγουδούσε συχνά όσο δούλευε ή στο σπίτι.
Μια μέρα, πηγαίνοντας για τη δουλειά, πέρασε έξω από το Θέατρο Ολύμπια και άκουσε τη χορωδία που τραγουδούσε, μια εσωτερική δύναμη την ώθησε να μπει μέσα κι έκτοτε άλλαξε η ζωή της. Μπήκε στη χορωδία του θεάτρου, με την οποία συμμετείχε στην “Ερνάνη” του Τζουζέπε Βέρντι. Το 1923 ξεκίνησε να φοιτεί στη Γεννάδειο Σχολή, όπου συμμετείχε σε διάφορες όπερες. Τα ιερά “τέρατα” του καλλιτεχνικού χώρου εκείνης της εποχής, η Κυβέλη και η Μαρίκα Κοτοπούλη, την πήραν υπό την προστασία τους. Η οικογένεια της Γεωργίας, όμως, ήταν εντελώς αντίθετη με την καριέρα που ακολούθησε κι έτσι αυτή επέλεξε να αλλάξει το επίθετό της σε Βασιλειάδου και να κόψει κάθε επαφή.
Τα επόμενα χρόνια, έγινε μέλος του θιάσου του Αιμίλιου Βεάκη, μέχρι το 1935, οπότε αποφάσισε να αποσυρθεί για να μεγαλώσει την κόρη της, την οποία απέκτησε από τον αποτυχημένο γάμο της με έναν έμπορο.
Μια δεύτερη λαμπρή καριέρα, όμως, ανοίχτηκε μπροστά της, όταν τέσσερα χρόνια μετά ο Αλέκος Σακκελάριος, αναζητώντας μία κυρία λαϊκή, μεγάλης ηλικίας για το έργο “Κορίτσια της παντρειάς”, της πρότεινε το ρόλο. Ενώ, η Βασιλειάδου στην αρχή ήταν αρνητική, τελικά δέχτηκε το ρόλο, ο οποίος της άνοιξε το δρόμο για μια καταπληκτική πορεία στον κινηματογράφο. Ακολούθησε η ταινία “Οι Γερμανοί ξανάρχονται” και η καριέρα της εκτοξέυτηκε με τις συμμετοχές της στις ταινίες της Φίνος Φιλμ: “Η κυρά μας η μαμή”, “Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός”, “Η θεία από το Σικάγο” και “Η Ωραία των Αθηνών”.
Το ταλέντο της ήταν αδιαμφισβήτητο και όλοι οι συνάδελφοι της, οι κριτικοί αλλά και το κοινό τη θεωρούσαν τη “θεά” της κωμωδίας. Μάλιστα, ο Κώστας Χατζηχρήστος, την αποκαλούσε “η κωμικιά των κωμικών”. Όσον αφορά το παρουσιαστικό της, ενώ στα νιάτα της θεωρούταν γοητευτική γυναίκα, στον κινηματογράφο έκανε το ρόλο της άσχημης με μεγάλη επιτυχία. Συγκεκριμένα, το θεωρούσε το μεγάλο της ατού και σύμφωνα με τα λεγόμενά της, δε θα το άλλαζε με τίποτα.
Λίγα χρόνια μετά όμως, με δική της απόφαση, αποφάσισε να αποσυρθεί εντελώς από το χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου, όπως και έπραξε. Μοναδική εξαίρεση ήταν το 1975, όταν εμφανίσθηκε στο τηλεοπτικό αριστούργημα «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», σε μεγάλη πια ηλικία. Έπειτα από αυτό, δεν εμφανίστηκε ξανά στα καλλιτεχνικά δρώμενα και ζούσε σε ένα σπίτι με κήπο στο Μαρούσι. Έφυγε από τη ζωή στις 12 Φεβρουαρίου το 1980, σε ηλικία 83 ετών.
Επιμέλεια: Δάφνη Τσάρτσαρου
