Μια ξεχωριστή προσωπικότητα … μια γυναίκα σύμβολο για την εποχή της και την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Η Έλλη Λαμπέτη ξεχώρισε για την ομορφιά της, τα εκφραστικά μάτια της, το ταλέντο της, τις θυελλώδεις σχέσεις της και το έντονο ταμπεραμέντο της. Γεννημένη στις 13 Απριλίου του 1926 στα Βίλια Αττικής και -παραφράζοντας τα λόγια του Φρέντυ Γερμανού- ήρθε στον κόσμο τόσο απροσδόκητα, όπως κι έφυγε.
Από τα 15 της πάλευε για μια θέση στον κόσμο της τέχνης και του θεάματος, δίνοντας εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο και στη Σχολή Κοτοπούλη, αλλά αποτυγχάνοντας. Η ίδια η Μαρίκα Κοτοπούλη αναγνώρισε το ταλέντο στο πρόσωπο της Έλλης Λούκου (όπως ήταν το πατρώνυμό της) και την έκανε δεκτή στη σχολή της.
Πρώτη της θεατρική εμφάνιση ήταν το 1942 με το έργο “Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο” του Γκέρχαρντ Χάουπτμαν. Η συνεργασία της με το Θέατρο Τέχνης το διάστημα ’46-’48 είναι αυτή που την καθιέρωσε ως μία μεγάλη ηθοποιό. Ξεχώρισαν οι ερμηνείες της στον “Γυάλινο κόσμο”, στην “Αντιγόνη” και στο πρώτο ανέβασμα του “Ματωμένου Γάμου” στην Ελλάδα, σε μουσική του Χατζιδάκι. Ακόμα, συνεργάστηκε με τον θίασο της Κατερίνας (1948) και το Εθνικό Θέατρο (1948) και έπαιξε σε πολλές ακόμα εξαιρετικές παραστάσεις που διέπρεψε με τις ερμηνείες της: “Νυφικό κρεβάτι”, “Αριστοκρατικός δρόμος”, “Το παιχνίδι της μοναξιάς”, κ.α. Παράλληλα, για πολλά χρόνια, ζούσε έναν μεγάλο έρωτα με το Δημήτρη Χορν, κάνοντας μαζί του και πολλές συνεργασίες, όπως αυτή στην ταινία “Κάλπικη λίρα”, “Το κορίτσι με τα μαύρα” και “Κυριακάτικο ξύπνημα”.
Μετά το χωρισμό τους, η Λαμπέτη παντρεύτηκε τον συγγραφέα Φρέντυ Γουέηκμαν και έφυγε μαζί του στην Αμερική. Η ψυχική υγεία της ηθοποιού ήταν για πολλά χρόνια κλονισμένη, λόγω διαφόρων συγκυριών (ο Χορν την είχε εξαναγκάσει να κάνει έκτρωση, έχασε τη μητέρα και τις αδερφές της και τον φίλο της, Γιώργο Παππά) και ένα ακόμα συμβάν, κορύφωσε τη θλίψη και την απόγνωσή της. Μετά από την υιοθέτηση ενός μικρού κοριτσιού μαζί με τον άντρα της, σε μια δικαστική διαμάχη που κράτησε χρόνια, χάνει τελικά το παιδί, από τους φυσικούς του γονείς. Παράλληλα, η Έλλη υποβάλλεται σε εγχείρηση του καρκίνου που είχε στο στήθος της και ο οποίος της στέρησε και τις αδερφές της. Λίγα χρόνια μετά, χωρίζει με τον Γουέηκμαν κι επιστρέφει στην Ελλάδα.
Το 1980, ο καρκίνος κάνει και πάλι την εμφάνισή του, με συνεχείς μεταστάσεις στο σώμα της. Οι αλλεπάλληλες χημειοθεραπείες καταστρέφουν τις φωνητικές της χορδές, με αποτέλεσμα να χάσει εντελώς τη φωνή της. Η τελευταία παράσταση της Έλλης Λαμπέτη, ήταν και η πιο μεγαλειώδης της καριέρας της, καθώς υποδύθηκε την κωφάλαλη Σάρα, στα “Παιδιά ενός κατώτερου Θεού”.
Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, τα μεγάλα, μελαγχολικά μάτια του ελληνικού κινηματογράφου, έκλεισαν για πάντα, αφήνοντας όμως πίσω ένα σπουδαίο έργο, το οποίο διαφυλάσσεται και θαυμάζεται ως σήμερα.
Παρακάτω, ακολουθεί ένα βίντεο με μια ηχογράφηση της Έλλης Λαμπέτη, να απαγγείλει το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη, “Ιθάκη” …
Επιμέλεια – Κείμενο: Δάφνη Τσάρτσαρου
