“Η ζωή θα ήταν τόσο υπέροχη, αν ξέραμε μόνο τι να την κάνουμε…”
Η Γκρέτα Λοβίσα Γκούσταφσον -κατά κόσμον Γκρέτα Γκάρμπο- βρίσκεται πέμπτη στη λίστα με τις 25 κορυφαίες σταρ όλων των εποχών και όχι τυχαία. Γεννημένη στις 18 Σεπτεμβρίου του 1905, η Σουηδέζα ηθοποιός, μεσουρανούσε την περίοδο του βωβού κινηματογράφου και τη Χρυσή Εποχή του Χόλιγουντ. Ήταν συνολικά τέσσερις φορές προτεινόμενη για Βραβείο Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, χωρίς όμως να το κατακτήσει ποτέ. Το 1955, την απονεμήθηκε το τιμητικό Όσκαρ, για τη συνολική προσφορά της στο χώρο του κινηματογράφου με τις αξέχαστες ερμηνείες της, η ίδια όμως δεν πήγε ποτέ να παραλάβει το αγαλματίδιο.
Όταν η Γκούσταφσον ήταν 14 ετών, έχασε τον πατέρα της, με τον οποίο ήταν ιδιαίτερα κοντά. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να πάει να δουλέψει. Η πρώτη της δουλειά ήταν σε ένα κουρείο, όπου ήταν υπεύθυνη να ετοιμάζει τον αφρό για το ξύρισμα. Στο βιβλίο της “Η Γκάρμπο για τη Γκάρμπο” υποστηρίζει πως η σχέση της με τη μητέρα της ήταν πολύ καλή σε αντίθεση με τις φήμες που κυκλοφορούσαν τότε. Έπειτα, δούλεψε σε ένα πολυκατάστημα της Στοκχόλμης ως μοντέλο για διαφημίσεις. Σε μία από αυτές την είδε ο Έρικ Άρθουρ Πέτσλερ και της έδωσε τον πρώτο της ρόλο για την ταινία “Πήτερ ο Αλήτης”. Από το 1922 μέχρι το 1924, η Γκούσταφσον φοίτησε στο διάσημο Βασιλικό Δραματικό Θέατρο της Στοκχόλμης. Εκεί πήρε και το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο “Γκρέτα Γκάρμπο”, από το σκηνοθέτη Μορίτζ Στίλερ, ο οποίος της χάρισε και το ρόλο στην βωβή ταινία “Η Ιστορία του Γκέστα Μπέρλιν”, μια μεταφορά του ομώνυμου -βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας- μυθιστορήματος. Έτσι, ξεκίνησε και η καριέρα της με την MGM, στο Χόλιγουντ.
“Ποτέ δεν είπα, «θέλω να είμαι μόνη». Είπα μόνο, «αφήστε με ήσυχη». Υπάρχει τεράστια διαφορά…”
Συνολικά, έπαιξε σε 31 ταινίες, με την ‘Αννα Κρίστι να είναι η πρώτη ομιλούσα, το 1930. Μεγάλες επιτυχίες της ήταν επίσης, “Άννα Καρένινα”, “Ρομάντζο”, “Η κυρία με τις καμέλιες”, “Νινότσκα”. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μερικές αποτυχημένες κινηματογραφικές προσπάθειες, η Γκάρμπο αποσύρθηκε σταδιακά από τον κόσμο του θεάματος και απομονώθηκε στη Νέα Υόρκη.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας της, η Γκάρμπο, χαρακτηρίστηκε ως ιδιαίτερα μελαγχολικό, μοναχικό και μονόχνωτο άτομο. Δεν έδινε συνεντεύξεις, αυτόγραφα και δεν ερχόταν σε καμία επαφή με τους θαυμαστές της. Περνούσε περιόδους έντονης κατάθλιψης, ενώ λέγεται πως ήταν αμφιφυλόφιλη. Είχε σχέση με τον συμπρωταγωνιστή της Τζον Γκίλμπερτ, ο οποίος της έκανε τρεις φορές πρόταση γάμου κι όταν επιτέλους δέχτηκε, δεν εμφανίστηκε ποτέ στην τελετή. Η Γκάρμπο είχε έναν σύντομο ερωτικό δεσμό με τη χορεύτρια, μοντέλο και ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου Λουΐζ Μπρουκς, όπως ισχυρίζεται η τελευταία στα απομνημονεύματά της.
Η Γκάρμπο έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της σε απόλυτη απομόνωση. Πέθανε στο Νοσοκομείο της Νέας Υόρκης στις 15 Απριλίου 1990, σε ηλικία 84 ετών, από πνευμονία και νεφρική ανεπάρκεια, ενώ στο παρελθόν είχε υποβληθεί σε εγχείρηση καρκίνου στο μαστό.
Για τη συνεισφορά της στον κινηματογράφο, έχει ένα αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλυγουντ, στο νούμερο 6901.
Επιμέλεια – Κείμενο: Δάφνη Τσάρτσαρου
