“Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια _τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια _τα λόγια, μοναχά, μας απομείναν κι οι θεωρίες _στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί…”
Μέσα από τους στίχους του εναντιώθηκε σε κάθε τι που τον ενοχλούσε. Φύσει ασυμβίβαστος και επαναστατικός χαρακτήρας, ο Νικόλας Άσιμος, ήταν ένας σπουδαίος τραγουδοποιός της ελληνικής εναλλακτικής σκηνής. Γεννημένος στις 20 Αυγούστου του 1949 στη Θεσσαλονίκη, ονομαζόταν Νικόλαος Ασημόπουλος. Οι γονείς του κατάγονταν από την Κοζάνη, όπου ο Νικόλας έζησε τα παιδικά κι εφηβικά του χρόνια. Σαν παιδί ήταν λάτρης του αθλητισμού και διακρίθηκε στο άλμα εις ύψος, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στους μαθητικούς αγώνες σχολείων της Μακεδονίας το 1965, ενώ αγαπούσε και στο ποδόσφαιρο.
Πέρασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, ενώ προτιμούσε τη Δημοσιογραφία, την οποία άσκησε ερασιτεχνικά για ένα διάστημα. Σε κάποιο άρθρο του σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το ψευδώνυμο Άσιμος κι έκτοτε το καθιέρωσε. Παράλληλα, έφτιαξε ένα φοιτητικό θεατρικό εργαστήρι, όπου έπαιξε Αριστοφάνη, Μένανδρο, Μολιέρο, κ.α. Την ίδια περίοδο, αγόρασε μια κλασική κιθάρα. Tότε ξεκίνησε και η ενασχόλησή του με τη μουσική, σοβαρά. Έγραφε έντονα πολιτικοποιημένους στίχους και παρά τις προειδοποιήσεις, παρουσίαζε τα τραγούδια του σε διάφορες μπουάτ. Μια από αυτές τις φορές, συνελήφθη από την Ασφάλεια και όταν αφέθηκε ελεύθερος, η ταυτότητά του είχε εξαφανιστεί. Για 18 χρόνια, κυκλοφορούσε χωρίς ταυτότητα και όταν επιτέλους έβγαλε, είχε το επώνυμο Άσιμος και στο θρήσκευμα δήλωνε άθεος.
Δεν πήρε ποτέ το πτυχίο του και το 1973 κατέβηκε στην Αθήνα, στα Εξάρχεια, όπου και διέμενε μέχρι το τέλος της ζωής του. Εκεί εμφανιζόταν σε διάφορες μπουάτ της Πλάκας και συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με καλλιτέχνες όπως ο Πάνος Τζαβέλας, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Σάκης Μπουλάς, ο Θάνος Αδριανός, η Μαριάννα Τόλη και το ντουέτο Λήδα-Σπύρος. Δύο χρόνια αργότερα, έβγαλε τον πρώτο του δίσκο ’45 στροφών, με τα τραγούδια “Ο μηχανισμός” και “Ο Ρωμιός”, από την εταιρεία Λύρα. Ο δίσκος λογοκρίθηκε λόγω των στίχων των κομματιών και πωλούνταν μόνο σε δισκοπωλεία στο. Την ίδια περίοδο, ο Άσιμος, άρχισε την έκδοση «παράνομων» κασετών, που ηχογραφούσε και διακινούσε μόνος του στα Προπύλαια, στο Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στο Μοναστηράκι, στο Λυκαβηττό. Έφτιαξε την «Exarchia Square Band» και συμμετείχε σε διάφορες συναυλίες, εκδηλώσεις με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο, μουσικοθεατρικά σχήματα, θέατρο του δρόμου, κ.α., ενώ συνεργάστηκε με αρκετούς καλλιτέχνες.
Το 1976 απέκτησε μια κόρη εκτός γάμου με τη σύντροφό του, Λίλιαν Χαριτάκη. Ένα χρόνο μετά, κρατήθηκε στις φυλακές της Αίγινας μαζί με πέντε εκδότες πολιτικών εντύπων, γιατί παρουσιάστηκαν από την Αστυνομία σαν «ηθικοί αυτουργοί» ταραχών που ξέσπασαν στην Αθήνα κατά τη διάρκεια αντιγερμανικών διαδηλώσεων, με αφορμή τους θανάτους μελών της ένοπλης οργάνωσης «Φράξια Κόκκινος Στρατός» («RAF») στα διαβόητα «λευκά κελιά» των φυλακών Σταμχάιμ στη Δυτική Γερμανία. Λίγες εβδομάδες μετά αφέθηκε ελεύθερος.
Το 1981 έγραψε το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και ένα χρόνο μετά κυκλοφόρησε τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, με τίτλο «Ξαναπές το», όπου σε τέσσερα τραγούδια συμμετείχαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χαρούλα Αλεξίου.
Το 1987 ο Άσιμος κατηγορήθηκε για το βιασμό μίας κοπέλας. Τα ξημερώματα της Πέμπτης 17 Μαρτίου 1988, λίγο καιρό πριν το δικαστήριο, έδωσε τέλος στη ζωή του. Κρεμάστηκε από σωλήνα ύδρευσης στο «Χώρο Προετοιμασίας», όπως αποκαλούσε το τελευταίο σπίτι του στην οδό Καλλιδρομίου 55, στα Εξάρχεια και ήταν μόνο 38 ετών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, παρουσίαζε περίεργες μεταφυσικές ανησυχίες, ενώ θεωρούσε τον εαυτό του κάποιου είδους σαμάνο και έκανε πειράματα αθανασίας σε άτυχα κατοικίδια.
Επιμέλεια – Κείμενο: Δάφνη Τσάρτσαρου
