Είναι σχεδόν κανόνας ότι οι ηθοποιοί που υποδύονται κωμικούς ρόλους και εξωτερικεύουν μια νότα αισιοδοξίας και χαράς στην οθόνη, είναι αυτοί που στην πραγματική τους ζωή είναι περισσότερο μοναχικοί και λιγομίλητοι. Το ίδιο, περίπου, συνέβαινε και με τον αλησμόνητο ηθοποιό του παλιού, καλού σινεμά, Χρόνη Εξαρχάκο.

Ο Πολυχρόνης Έξαρχος -όπως ήταν το πραγματικό του όνομα- γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1932, στην Ερμούπολη της Σύρου. Θέλοντας από μικρός να ασχοληθεί με την υποκριτική, σπούδασε στη σχολή του Πέλου Κατσέλη, από την οποία αποφοίτησε το 1963 και εισχώρησε κατευθείαν στο χώρο του θεάματος, παίζοντας τον πρώτο του ρόλο στην παράσταση, “Η Βίλα των Οργίων”. Ένα χρόνο μετά κάνει την παρθενική εμφάνισή του και στον κινηματογράφο με την ταινία “Διαζύγιο αλά ελληνικά”. Συνολικά, εμφανίστηκε σε 20 ταινίες και έπαιξε σε 60 επιθεωρήσεις. Ανάμεσα στις πιο γνωστές ταινίες του είναι: Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966), Γοργόνες και μάγκες (1968), Ένας ιππότης για τη Βασούλα (1968), Η ωραία του κουρέα (1969), Η Παριζιάνα (1969), Μαριχουάνα στοπ (1971), Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (1971) κ.ά. Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1982, στο “Ακροπόλ” με το έργο “Το παραμύθι πάει σύννεφο”.

Όσον αφορά την προσωπική του ζωή, ο Χρόνης Εξαρχάκος ήταν ένας αρκετά απομονωμένος άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τη μητέρα του, οπότε πέρασε όλη τη ζωή του στο πλευρό της. Η ίδια, με πολλά προβλήματα υγείας, βρισκόταν σε αναπηρικό καροτσάκι και έτρεφε επίσης σφοδρή αδυναμία στο γιό της. Δεν ενέκρινε καμία γυναίκα δίπλα του και θέλοντας να τον κρατήσει κοντά της, δε τον άφησε να παντρευτεί ποτέ.

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1984, ο Χρόνης Εξαρχάκος, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 52 ετών. Τέσσερα χρόνια πριν είχε προσβληθεί από τη νόσο του καρκίνου, για τον οποίο ταξίδεψε στο Λονδίνο και υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση. Τελικά, όμως, δεν τα κατάφερε. Ένα χρόνο μετά από το χαμό του, “έφυγε” και η μητέρα του, μην αντέχοντας τον πόνο.

Ας δούμε μερικές από τις καλύτερες σκηνές του στον κινηματογράφο….

Επιμέλεια – Κείμενο: Δάφνη Τσάρτσαρου