Έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, περίχωρο του Τόκιο, υπάρχει ένα μπρούτζινο άγαλμα που απεικονίζει έναν σκύλο καθιστό.

Είναι ο Χάτσικο. Ο σκύλος-σύμβολο, που περίμενε, σχεδόν δέκα χρόνια, έξω από τον σταθμό τον κύριό του να γυρίσει από την δουλειά.

Τον Ιανουάριο 1924, ο Χιντεσάμπουρο Ουένο, καθηγητής στο πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας της Ιαπωνίας, υιοθετεί ένα λευκό κουτάβι Ακίτα, ηλικίας δύο περίπου μηνών -γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1923- το οποίο ονομάζει Χάτσικο και σημαίνει ο όγδοος ευοίωνος πρίγκιπας.

Ο καθηγητής, που ζούσε μοναχικά, μεγάλωσε τον Χάτσικο σαν πραγματικό φίλο και σύντροφο. Κάθε πρωί, ο σκύλος συνόδευε τον κύριό του στον σταθμό, απ’ όπου ο Ουένο έπαιρνε το τρένο για να πάει στο πανεπιστήμιο και το απόγευμα ακολουθούσαν αντίστροφη πορεία προς το σπίτι.

Λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Ουένο, ένας μαθητής του, αναγνώρισε τον μεγαλόσωμο σκύλο και, ρωτώντας τους περαστικούς και τους θαμώνες του σταθμού οι οποίοι τον τάιζαν, έμαθε τον λόγο της αναμονής του.

Η ιστορία του στάθηκε αφορμή για να δημοσιεύσει μια εργασία για τα Ακίτα, την μεγαλύτερη από τις επτά ιαπωνικές φυλές τύπου Spitz, η οποία, τότε, αριθμούσε μόνο τριάντα καθαρόαιμα σκυλιά, μεταξύ αυτών και ο Χάτσικο.

Παράλληλα, έγραψε πολυάριθμα άρθρα σε τοπικές εφημερίδες, εξυμνώντας την αφοσίωση του, ενώ ένα από αυτά δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας. Ο Χάτσικο γίνεται σύντομα διάσημος. Γονείς και δάσκαλοι τον χρησιμοποιούν σαν παράδειγμα ύψιστης αφοσίωσης και πίστης στην οικογένεια.

Στις 8 Μαρτίου 1935, περαστικοί βρήκαν τον Χάτσικο πεθαμένο σε ένα δρομάκι κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια. Πλήθος ανθρώπων τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία παραδίπλα από τον τάφο του αγαπημένου του καθηγητή.

Πηγή: Menshouse