Μιούζικαλ, πολύ απλά, είναι το κινηματογραφικό ή θεατρικό είδος όπου η μουσική, το τραγούδι και ο χορός συμμετείχαν ισάξια με την πρόζα στην εξέλιξη της υπόθεσης. Αυτή η επεξήγηση χρειάζεται, διότι αν μιούζικαλ λεγόταν κάθε έργο με λίγα ή πολλά τραγούδια, τότε ο ελληνικός κινηματογράφος θα είχε φτιάξει μόνο μιούζικαλ ως τώρα.

Στον ελληνικό κινηματογράφο μπαμπάς του μιούζικαλ θεωρείται ο Γιάννης Δαλιανίδης και μητέρα του η Φίνος Φιλμ. Απ’ το 1963 και το “Μερικοί το προτιμούν κρύο” έως το 1974 και τους “Εραστές του Ονείρου”, ο Δαλιανίδης, με έναν άξιο θίασο που σε γενικές γραμμές αποτελούσαν -με αλλαγές σε κάποιες ταινίες- οι Ρένα Βλαχοπούλου, Μάρθα Καραγιάννη, Μαίρη Χρονοπούλου, Ζωή Λάσκαρη, Χλόη Λιάσκου, Κώστας Βουτσάς, Ανδρέας Ντούζος, Φαίδων Γεωργίτσης, Γιάννης Βογιατζής, Ελένη Προκοπίου, Έλενα Ναθαναήλ -μόνο στο Κάτι να καίει, όπου και έκανε το ντεμπούτο της στο ελληνικό σινεμά- Χρόνη Εξαρχάκο, καθώς και τους τραγουδιστές Μαρινέλλα, Γιάννη Πουλόπουλο, Τόλη Βοσκόπουλο στο Μαριχουάνα Στοπ, Τζένη Βάνου στο Κορίτσια για φίλημα και Γιάννη Βογιατζή στο Ραντεβού στον αέρα, με μόνιμο συνθέτη τον Μίμη Πλέσσα και χορογράφους τον Μανόλη Καστρινό στα πρώτα τέσσερα και τον Γιάννη Φλερύ στα υπόλοιπα,έφτιαξε μια σειρά από λαμπερές μουσικές κωμωδίες, γυρισμένες σε κοσμοπολίτικα μέρη, με μια συνταγή που ακουμπούσε τόσο στο αμερικανικό μιούζικαλ, όσο και στην αθηναϊκή επιθεώρηση. Γι’ αυτό και ήταν τόσο πετυχημένα. Γιατί πριν απ’ όλα -ακόμα και στα πρώτα τέσσερα που ήταν πιο “ξενομανή”- ήταν ελληνικά. Ο Δαλιανίδης γύρισε και ένα δραματικό μιούζικαλ, το Γυμνοί στο δρόμο, με τον Κούρκουλο και τη Λάσκαρη και μουσική του Ξαρχάκου, απ’ το έργο του Καμπανέλλη, “Η γειτονιά των αγγέλων”, αλλά χωρίς επιτυχία, ενώ τα υπόλοιπα -ειδικά τα πρώτα τέσσερα- έσπασαν τα ταμεία και θεωρούνταν ο μόνος υπολογίσιμος εισπρακτικά αντίπαλος της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Η επιτυχία τους ήταν τέτοια, που σε λίγο όλες σχεδόν οι ελληνικές ταινίες “μεταμορφώθηκαν” στα χρόνια του ’60 σε “μιουζικαλοειδείς παραγωγές”. Ο ίδιος ο Γιάννης Δαλιανίδης δεν έχανε ευκαιρία σε κάθε ταινία του να δώσει μια μουσικοχορευτική διάσταση, και μάλιστα, πολύ πριν πάει στη Φίνος Φιλμ, είχε δώσει τέτοια δείγματα ήδη από τη “Μουσίτσα” και το “Λαός και Κολωνάκι”. Στο πρώτο βάζοντας για πρώτη φορά την Αλίκη να τραγουδάει, και στο δεύτερο τον Μανώλη Χιώτη και τη Μαίρη Λίντα να συμμετέχουν δημιουργικά με τα τραγούδια τους. Για την ιστορία πρέπει να αναφέρουμε πως το πρώτο αυθεντικό μιούζικαλ του ελληνικού κινηματογράφου φτιάχτηκε στη Φίνος Φιλμ το 1953 από τον Ντίνο Δημόπουλο και ήταν το εξαίρετο “Χαρούμενο ξεκίνημα”, όπου περνάει στην αθανασία τον ανεπανάληπτο κονφερασιέ Γιώργο Οικονομίδη, αλλά και τον τραγουδιστή Νίκο Γούναρη.

Ο Ντίνος Δημόπουλος στα χρόνια του ΄60 έφτιαξε κι αυτός αρκετές μουσικές κωμωδίες στη Φίνος Φιλμ, με καλύτερα δείγματα το “Μια τρελλή, τρελλή οικογένεια” καθώς και το “Μια Ιταλίδα απ’ την Κυψέλη” και “Η Ωραία του κουρέα”. Τα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη στη Φίνος ήταν κατά σειρά τα εξής: Μερικοί το προτιμούν κρύο, Κάτι να καίει, Κορίτσια για φίλημα, Ραντεβού στον αέρα, Οι θαλασσιές οι χάντρες, Μια κυρία στα μπουζούκια, Γοργόνες και μάγκες, Η Παριζιάνα, Μαριχουάνα Στοπ, Το κοροϊδάκι της πριγκηπέσσας, Ο μάγκας με το τρίκυκλο και Οι εραστές του ονείρου -τα τέσσερα τελευταία από θεατρικά μιούζικαλ. Επίσης το δραματικό “Γυμνοί στο δρόμο”, και ίσως θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τα “Νύχτα γάμου”, “Ο ξυπόλητος πρίγκηψ” και “Μια Ελληνίδα στο χαρέμι”. Σκάλες, φτερά, πούπουλα, τουαλέτες, “κορίτσια με μαγιό”, η Μάρθα να χορεύει και να λέει τα κωμικά της, τέλεια σχεδόν σε όλες, η Ρένα να αστράφτει και να βροντά, η Ζωή να λάμπει από ομορφιά, η Μαίρη να είναι ανεπανάληπτη “κυρία στα μπουζούκια” …

“Όσο έχουμε τα νιάτα …μένουμε πάντα παιδιά…”

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, “Ταινίες για φίλημα: Ένα αφιέρωμα στον Φιλοποίμενα Φίνο και τις ταινίες του”, Εκδόσεις Εξάντας, σελ. 282-284