Άλλαξε τις αποφάσεις σου και θα αλλάξουν όλα

Άλλαξε τις αποφάσεις σου και θα αλλάξουν όλα

Είναι βέβαιο πως η διαδικασία της ζωής είναι μια συνεχής πάλη σε πολλαπλά επίπεδα με τις αντίστοιχες κατακτήσεις, παραιτήσεις ή μεταθέσεις. Όταν οι συνθήκες γίνονται πιο απαιτητικές, ο πολεμιστής χρειάζεται να αλλάζει την οπτική του στη μάχη γιατί μόνον τότε μπορεί να έχει μια πιο σφαιρική αντίληψη του πεδίου στο οποίο καλείται να αγωνιστεί.

Ζούμε σε μια περίοδο που οι προκλήσεις είναι πολλές, οι δοκιμασίες μεγάλες και τα αποτελέσματα αμφισβητούμενα ως προς την επιτυχία τους. Τώρα περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να αντιληφθούμε πως στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε τα δεδομένα του βίου, για να μπορέσουμε να παλέψουμε τις αντιξοότητες, τις ουτοπίες και τις χίμαιρες ακόμη και αν αυτές οφείλονται στη γενικότερη κρίση. Και τούτο αφορά, τις αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε την κάθε στιγμή που η αντιξοότητα ελλοχεύει, οι κίνδυνοι παραμονεύουν και η αβεβαιότητα κορυφώνεται.

Κάθε στιγμή της ζωής μας παίρνουμε αποφάσεις. Άλλοτε συνειδητά και άλλοτε όχι, αποφασίζουμε να στρέψουμε τη πλώρη του πλοίου μας, προς την κατεύθυνση που νομίζουμε πως θέλουμε να πάει. Άλλη απόφαση οδηγεί σε άλλη κατεύθυνση.

Τι κάνει άραγε κάποιον να αποφασίζει να πάει προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση;

Ποιος οδηγεί; Ο νους ή καρδιά; Και αν οδηγεί ο ένας απ’ τους δυό, καλώς ή κακώς;

Και είναι άραγε η επιθυμία ή ανάγκη που κατευθύνουν τις αποφάσεις;

Τι γίνεται με τις προσδοκίες; Χρειάζονται ή μας υποτάσσουν και καθοδηγούν τις αποφάσει;

Πώς αλλάζουν οι αποφάσεις;

Ερωτήματα που συχνά αναζητούν απαντήσεις ιδιαίτερα αν πιστεύει κάποιος πως είναι ο σκεπτόμενος και όχι η σκέψη του. Όποιος μπορεί να δώσει απαντήσεις με σιγουριά, είναι σε θέση να γνωρίζει τον εαυτό του και άρα να αυτενεργεί με γνώση και βεβαιότητα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση κατά τη διάρκεια του βίου. Δεν μπορούμε να πούμε όμως πως το παραπάνω είναι κάτι εύκολο ή κάτι κατακτημένο από τους πολλούς.

Το πιο σημαντικό ερώτημα είναι το αν θέλουμε να κατακτήσουμε το παραπάνω ή μήπως θέλουμε να παραμένουμε στο σκοτάδι της υποσυνείδητης ή ακόμη και της ασυνείδητης διαδικασίας της ζωής. Οι προκλήσεις είναι πάμπολλες και δεν προλαβαίνουμε ούτε να τις επεξεργαστούμε, εκτός αν αποφασίσουμε (να μια απόφαση σημαντική) να θελήσουμε να διευρύνουμε τη συνειδητότητά μας αναζητώντας μέσα μας και γύρω μας.

Συνειδητά να μπούμε σε μια αυτογνωσιακή διαδικασία. Είτε η ενασχόληση αυτή γίνει οργανωμένα και σταθερά ή ευκαιριακά, ο αναζητητής άμεσα ανακαλύπτει ότι αντιμετωπίζει προκλήσεις με τους γύρω του αλλά οι πιο σημαντικές είναι εκείνες που αντιμετωπίζει με τον ίδιο του τον εαυτό. Δυσκολεύεται συχνά να τοποθετηθεί. Αγωνίζεται ίσως να βρει τη θέση του.

Θυμώνει με τους γύρω του και τον εαυτό του και έρχεται αντιμέτωπος με αντιξοότητες και επαναλαμβανόμενα μοτίβα, ώσπου τελικά έρχεται μία στιγμή μέσα στην αναζήτηση, που αντιλαμβάνεται πως όλο το παιχνίδι παίζεται στο δικό του γήπεδο, όσο κι αν θέλει να νομίζει πως βρίσκεται στο γήπεδο του αντιπάλου του και γι’ αυτό κατά τη γνώμη του χάνει. Τότε αντιλαμβάνεται πως όλο το μυστικό κρύβεται εκεί. Έχει όλη την ευθύνη! Μόνον που αναλαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί, είναι ήδη ένα μεγάλο προχώρημα. Έχει διανύσει ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής.

Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να αποδίδουμε τη συναισθηματική μας κατάσταση στην δικαιοδοσία του άλλου. Συχνά λέμε «με θύμωσες», «με κάνεις να νοιώθω απαίσια», «με απαξιώνεις», «με αδικείς». Αν τολμούσαμε να αναλάβουμε την ευθύνη των συναισθημάτων μας ίσως θα λέγαμε «θύμωσα», «νοιώθω απαίσια», «νοιώθω απαξιωμένη», «νοιώθω αδικημένη».

Είναι δυσνόητη η διαφορά αυτή από τους περισσότερους ανθρώπους γιατί όλη η παιδεία μας, όλη η πορεία του ανθρώπου είναι τραγικά εγωκεντρικά τοποθετημένη και νομίζουμε πως όλα στρέφονται γύρω από εμάς, έχοντας συχνά εμάς ως αποδέκτες των πάντων, όχι όμως ως δημιουργούς των συνθηκών μας. Αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό. Είναι ένα σχήμα οξύμωρο που ίσως χρειάζεται να επεξηγηθεί για γίνει αντιληπτό.

Πιστεύουμε ότι είμαστε το αντικείμενο και ο στόχος των πάντων ενώ ταυτόχρονα πιστεύουμε ότι δεν είμαστε άξιοι για κάτι τέτοιο και τούτο γιατί είμαστε ταυτόχρονα εγωκεντρικοί αλλά και μειονεκτικοί. Λόγω της κακής εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πως κάπου μέσα μας είναι κρυμμένες όλες οι αιτίες των δυνών μας αλλά και οι λύσεις. Εμείς τις κρύψαμε όταν σε πρώιμα στάδια δεν αντέχαμε την απόρριψη, ή την αδικία ή την απογοήτευση που βιώναμε από τον περίγυρο. Και όλοι αυτοί που ήταν γύρω μας μήπως ήξεραν πώς να φερθούν για να μας κάνουν να καταγράψουμε το καλύτερο; Πού να το είχαν διδαχθεί και αυτοί; Έτσι αργά και βασανιστικά το ανθρώπινο είδος πορεύεται στο δρόμο της ζωής άλλοτε στη τύχη και άλλοτε παρανοώντας και παραπατώντας.

Προτιμούμε να εναποθέτουμε την ευθύνη στον άλλον, αποφεύγοντας έτσι να την έχουμε εμείς, γιατί έτσι μας δίδαξαν με το παράδειγμά τους οι προηγούμενοι. Αντιλαμβανόμαστε άραγε πόση δύναμη αφαιρούμε από εμάς και πόσο ενισχύουμε τον άλλον; Έχουμε άραγε αντιληφθεί επίσης ότι αυτό είναι μια βολική απενοχοποιητική διαδικασία γιατί έτσι είναι σαν απλά να υφιστάμεθα τις συνέπειες της κακής μας μοίρας χωρίς να έχουμε τρόπο να επέμβουμε σ’ αυτό που μας συμβαίνει; Θέλουμε άραγε να πάρουμε όλη την ευθύνη στα χέρια μας; Γνωρίζουμε ότι θα χρειαστεί να εργαστούμε για τη λύση των προβλημάτων μας; Κάποιοι σίγουρα ναι. Κάποιοι δεν μπορούν ούτε να το αντιληφθούν ούτε να το αναλάβουν τούτο το φορτίο. Σιγά σιγά.

Ας ακολουθήσουμε λίγο τη σκέψη που οδηγεί σ’ αυτές τις γραμμές. Αν ένας άνθρωπος ήταν σίγουρος για τον εαυτό του. Ήταν βέβαιος ότι κάνει το καλύτερο που μπορεί. Αντιλαμβάνεται πως ο καθένας έχει την δική του μοναδική οπτική. Γνωρίζει πως οι δικές του μοναδικές πεποιθήσεις δημιουργούν τη δική του μοναδική πραγματικότητα. Και αν όλα τα προηγούμενα τα αποδεχόταν χωρίς καμία κριτική διάθεση αξιολόγησης του εαυτού του και των άλλων…. Τότε και μόνο τότε, θα αντιλαμβανόταν πως κάθε συμπέρασμα στο οποίο οδηγείται είναι δική του επιλογή. Είναι δική του απόφαση.

Αν αυτό γίνει κατανοητό θα έχει κερδίσει ένα μεγάλο εφόδιο. Θα έχει φθάσει σε έναν σπουδαίο και σημαντικό στόχο και τότε και μόνον τότε τα πράγματα αλλάζουν μαγικά. Είναι σπουδαίο να ξέρεις πως από σένα εξαρτάται η συνέχεια. Είναι δική σου η απόφαση και αν καταφέρεις να αλλάξεις όλη αυτή τη μοναδική διαδικασία, είναι βέβαιο πως θα αλλάξεις τις αποφάσεις σου και άρα η αλλαγή του αποτελέσματος θα είναι το επόμενο βήμα που αργά ή γρήγορα θα επέλθει.

Αν κάποιος φθάσει στο σημείο αυτό, έχει διανύσει το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου προς την αλήθεια. Από δω και πέρα χρειάζεται να αρχίσει να μαζεύει πληροφορίες για τη νέα συνθήκη που θέλει να εγκαταστήσει και βέβαια πρωτίστως να αμφισβητήσει τις ήδη υπάρχουσες. Αμφισβήτηση με μέτρο όμως γιατί η αμφισβήτηση είναι ένα εργαλείο εξέλιξης μα και ταυτόχρονα τροχοπέδη. Μόνο αμφισβητώντας το γνωστό μπορεί να οδηγηθεί κανείς στο νέο.

Έτσι έγιναν όλες οι ανακαλύψεις. Μένοντας εγκλωβισμένος κάποιος σ’ αυτό που του δίδαξε η ζωή μέχρι το σημείο στο οποίο βρίσκεται, δεν μπορεί να δει καινούργιους ορίζοντες. Εργαλείο του λοιπόν ας είναι η εσωτερική ερώτηση. «Αυτό που κάνω, ή λέω, ή πιστεύω, ή θέλω, είναι αλήθεια αυτό που πραγματικά μου χρειάζεται;» Αν η απάντησή του είναι «ναι» ας προχωρήσει. Αν όμως είναι «Χμμμμ … δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος», ας μείνει παρατηρητής της διαδικασίας που τον οδηγεί σ’ αυτό που καταλήγει να κάνει, να αισθάνεται, να αποφασίζει, να υιοθετεί και κυρίως ας αμφισβητήσει την διαδικασία που τον οδηγεί στο αποτέλεσμα.

Κάπου μέσα του κρύβεται η διαδικασία αυτή. Μέσα στους αντιληπτικούς του μηχανισμούς είναι όλα. Μέσα στην επεξεργασία που τον οδηγεί στην απόφαση βρίσκεται το κλειδί. Σ’ αυτά τα άδυτα χρειάζεται να εισβάλει για να βρει τις απαντήσεις. Δεν είναι άβατο ο νους. Δεν είναι ακατόρθωτη η ενδοσκόπηση. Αργά ή γρήγορα θα καταλάβει πως από τον εαυτό του εξαρτάται το επόμενο βήμα. Αν το καταλάβει θα έχει κερδίσει το μεγαλύτερο μέρος της ισορροπίας μέσα του. Θα είναι πιο κοντά στο κέντρο του και θα μπορεί από εκεί να παράξει το αποτέλεσμα που επιθυμεί αλλάζοντας κάποια πιστεύω του που τον οδηγούν στα συμπεράσματά του.

Έτσι θα καταφέρει να είναι τελικά καλά κατ’ αρχήν με τον εαυτό του, μετά με τους άλλους και στη συνέχεια και με τη ζωή. Πώς θα αλλάξει τα πιστεύω του; Με παρατήρηση, κριτική σκέψη, αμφισβήτηση, και ξανά παρατήρηση, κριτική σκέψη και αμφισβήτηση…. ώσπου να φθάσει στην κατανόηση, την αποδοχή και τελικά την συγχώρεση. Εαυτού και αλλήλων βέβαια. Σε όλη αυτή τη διαδικασία οι αποφάσεις συνεχώς αλλάζουν. Άλλος αέρας φυσά.

Μέσα μας είναι οι απαντήσεις. Μέσα μας! Αρκεί να ψάξουμε για να τις βρούμε. Μόλις το εντοπίσουμε αυτό, αλλάξει ο περίγυρος. Γίνεται πιο διαδικαστική η δοκιμασία, και η όλη συνθήκη του βίου γίνεται ένας μακρύς εκπαιδευτικός λόγος ύπαρξης.

Ας γίνει!

Ερατώ Χατζημιχαλάκη – Οικογενειακή Σύμβουλος

Πηγή: allazo.gr

Διαβάστε επίσης

Close