Φανταστείτε έναν έμπειρο καπετάνιο που είναι υπεύθυνος για το πλοίο του εδώ και μισό αιώνα. Ξέρει το πλοίο του τόσο καλά που μπορεί να πει ότι αποτελεί πια κομμάτι του εαυτού του, είναι ο εαυτός του, είναι σαν προέκταση του είναι του. Αυτό το πλοίο μια μέρα πέφτει σε τρικυμία κι αρχίζει να βουλιάζει.

Όσο βάζει νερό το πλοίο τόσο τα χάνει ο καπετάνιος με όσα συμβαίνουν. Πότε προσπαθεί να κλείσει τις τρύπες, πότε κάθεται και κοιτάζει ανίκανος να κάνει οτιδήποτε. Υπάρχει και το ενδεχόμενο, αυτό το πλοίο να είναι τόσο πολύ «ο ίδιος του ο εαυτός», ώστε ο καπετάνιος να μην μπορεί να βρει άλλη λύση παρά να βυθιστεί μαζί του. Έχει βάλει κάτι από την ψυχή του σ’ αυτόν το σωρό από σίδερα κι αυτό που βλέπει να βυθίζεται δεν είναι ένας σωρός σίδερα αλλά η ίδια τη ψυχή του.

Τα έδωσε όλα ή σχεδόν όλα σ’ εκείνο το πλοίο, το οποίο χάρη σ’ αυτόν «ζωντάνεψε». Νομίζει ότι ο ίδιος είναι το πλοίο του, όμως αυτό είναι μια αυταπάτη! Και χρωστάει τη ζωή του στο δεύτερο καπετάνιο που βάζει το χέρι του στον ώμο του καπετάνιου και του λέει; «Μη μένετε εδώ! Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Η βάρκα σας περιμένει. Αφήστε τη μοίρα σας στον ωκεανό της ζωής».

Αυτή η εικόνα του καπετάνιου αναφέρεται στην ανάγκη να «απαγκιστρωθούμε». Για να αφεθούμε πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε, μετά η συνέχεια έρχεται τελείως φυσιολογικά κι ανώδυνα. Απαγκίστρωση δε σημαίνει να ξεκοπείς από τον εαυτό σου, αλλά να αναγνωρίσεις τι γίνεται, να αποχωριστείς τις αυταπάτες σου.

Αυτό που μπορεί να μας σώσει είναι η ικανότητά μας να δούμε την κατάσταση που μας παγιδεύει και από μια δεύτερη, διαφορετική οπτική γωνία.

Philippe Dransart, Η αρρώστια προσπαθεί να με γιατρέψει, Αιώρα

Επιλογή: Αγγελική Μπολουδάκη