Ότι κάτι έλκουμε, είμαστε βέβαιοι. Η θέση ότι η ενέργεια δημιουργεί ύλη, έχει πια και την σφραγίδα της επιστημονικής κοινότητας. Αλλά και χωρίς αυτήν, αρκεί να σταθούμε για μια στιγμή και να αναλογιστούμε τα δημιουργήματα των ανθρώπων.

Όλα αυτά που δημιουργούμε δεν είναι σκέψεις που υλοποιούνται; Όταν όμως συζητάμε για την δύναμη του ανθρώπου να έλξει, να φέρει κοντά του αυτό που επιθυμεί, νομίζω ότι υπαινισσόμαστε, μια πνευματική δυνατότητα ανώτερης μορφής. Μιλάμε για την δυνατότητα μας να υλοποιούμε τις επιθυμίες μας, μ ένα μαγικό τρόπο.

Γύρω απ αυτή την δυνατότητα και την καλλιέργεια της, υπάρχει μεγάλη δραστηριότητα. Πολλά κείμενα, πολλά σεμινάρια, πολλοί δάσκαλοι, πολλές μέθοδοι. Η μεγάλη ζήτηση δημιουργεί και προσφορά.

Το να επιδιώκει ο άνθρωπος να εξελίξει τις δυνατότητες του, είναι καλό. Σε ότι με αφορά, έχω ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για οτιδήποτε πνευματικό, έλκει μεγάλες ομάδες ανθρώπων και δημιουργεί την ανάγκη για συζήτηση. Είμαι λίγο περισσότερο προσεκτική όταν πνευματικού τύπου εμπειρίες, δημιουργούν στους ανθρώπους μεγάλο ενθουσιασμό και ανάγκη να προσηλυτισμό.

Το ερώτημα είναι πώς μπορεί ένας άνθρωπος να φτάσει στο σημείο να έλξει στην ζωή του την κατάσταση ή το στοιχείο που επιθυμεί. Η θρησκεία προτείνει την προσευχή με προϋπόθεση την πίστη. Άλλες πνευματικές παραδόσεις ή συστήματα ελέγχου της σκέψης ή συστήματα καλλιέργειας ή ελέγχου της ενέργειας, προτείνουν διαδικασίες οι οποίες έχουν έναν κοινό παρανομαστή: Την πίστη ότι αυτό που θέλεις μπορεί να υλοποιηθεί, την συγκέντρωση σ αυτό, την επανάληψη της διαδικασίας και την καθαρή συνείδηση σε σχέση με το ζητούμενο.

Όλα αυτά τα στοιχεία και τα βήματα σίγουρα έχουν αξία, όμως το καθένα ξεχωριστά, που θεωρείται προαπαιτούμενο, είναι ένα ζητούμενο που για να το φτάσει ένας άνθρωπος προϋποθέτει ένα μακρύ και απαιτητικό ταξίδι. Κι αυτή η διάσταση δεν εξηγείται επαρκώς. Αλλά κι αυτό ίσως να μην ήταν πρόβλημα.

Το θέμα για μένα προκύπτει από την στιγμή που άνθρωποι μπαίνουν σε διαδικασίες οι οποίες συσκοτίζουν τον δρόμο τους. Ο ανθρώπινος νους έχει μια τρομερή ικανότητα να δημιουργεί ψευδαισθήσεις που φαίνονται απολύτως αληθινές και λογικές.

Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος μπαίνει στην διαδικασία να αποκτήσει ή να χρησιμοποιήσει μια δύναμη, που πιστεύει ότι έχει, ώστε ν’ αποκτήσει κάτι που επιθυμεί, πρώτα έχει να ρωτήσει τον εαυτό του, γιατί το χρειάζεται και γιατί δεν το έχει ήδη.

Όσοι έχουν δουλέψει με τον εαυτό τους, γνωρίζουν πόσο δύσκολο εγχείρημα είναι να φτάσει κάποιος στην αυθεντική επιθυμία μέσα του. Επίσης, το γεγονός ότι η ερώτηση γίνεται την ώρα που υπάρχει μια έντονη επιθυμία, έχουμε πολλές πιθανότητες να μην αντιληφθούμε την ποιότητα της επιθυμίας αυτής. Αν πιστεύουμε ότι ο νους μας ελέγχει τα συναισθήματα μας, είμαστε έτοιμοι, να θάψουμε βαθειά μέσα μας ένα τεράστιο φόβο βάζοντας το μυαλό μας να επαναλαμβάνει ότι θα τα καταφέρει.

Μοιάζει με παρόρμηση επικυριαρχίας σαν αυτή που έχουν τα μικρά παιδιά στα παιχνίδια τους.” Δεν μπορεί να υφίσταμαι την επίδραση του κόσμου παθητικά, μπορώ κι εγώ να ελέγξω τον κόσμο”, λέει μια φωνή μέσα μας. Αν η δύναμη της έλξης μοιάζει με την ενέργεια της απογείωσης ενός πυραύλου, ήδη έχουμε υπονομεύσει την απογείωση, δεσμεύοντας πόρους στην συγκράτηση του φόβου και του θυμού. Ήδη έχουμε καθίσει στην θέση του ανίσχυρου.

Η δύναμη του υποσυνειδήτου μας, είναι πλέον ευρέως αποδεκτή. Γι αυτό και έχουν αναπτυχθεί τόσες τεχνικές γύρω από τον επαναπρογραμματισμό του. Εκεί λοιπόν που οραματιζόμαστε το αντικείμενο ή την κατάσταση που ποθούμε και νοιώθουμε ότι ήδη την βιώνουμε, μήπως χτίζουμε ένα όνειρο πάνω στην άρνηση του βαθύτερου φόβου μας που μας οδήγησε ακριβώς στην ανάγκη να δημιουργήσουμε αυτή την εικονική κατάσταση;

Γιατί, πότε εμείς οι άνθρωποι μπαίνουμε σ αυτές τις διαδικασίες; Έχετε μπει ποτέ σε τέτοια διαδικασία όταν νοιώθετε ευτυχισμένοι και πλήρεις; Όταν βιώνετε όμορφες στιγμές με ανθρώπους ή όταν είστε σε διαδικασία δημιουργίας;

Οι άνθρωποι αναζητούμε αυτούς τους δρόμους όταν πονάμε. Όταν κινδυνεύουμε να μας καταπιεί η άβυσσος του φόβου. Όταν βιώνουμε την άχρονη μοναξιά του αβοήθητου και πεινασμένου βρέφους . Γι αυτό το λόγο, πιστεύω ότι συχνά αυτές οι πρακτικές μπορεί να συσκοτίσουν τον δρόμο μας προς την εξέλιξη, γιατί τις χρησιμοποιούμε για να υπερβούμε την ανάγκη μας και σκορπάμε την ενέργεια μας στη λάθος κατεύθυνση. Ενδέχεται να χρησιμοποιηθούν ως αντιπερισπασμοί του νου και ως παυσίπονα για τον πόνο που δεν αντέχουμε.

Και βέβαια όλα χρειάζονται, αλλά ας έχουμε στην άκρη της νόησης μας, ότι καλό είναι να έχουμε ένα σταθερό σημείο για να μην χαθούμε. Έχουμε να κρατάμε ένα νήμα κι αυτό το νήμα είναι η επίγνωση της ενσώματης ύπαρξης μας. Πέρα από τις εικόνες, τις φαντασίες και τις ευχές η αδιαμφισβήτητη σύνδεση μας με τον κόσμο είναι η ΑΝΑΠΝΟΗ μας.

Είμαστε οντότητες που πάλλονται στην απεραντοσύνη του σύμπαντος και η απόδειξη ότι αυτό είναι αληθινό είναι η αναπνοή μας. Την αλήθεια μας την υλοποιούμε καθημερινά. Αρκεί κάθε μέρα να ρίχνουμε μια ματιά στον καμβά της ημέρας που πέρασε και τα χνάρια που αφήσαμε στον κόσμο.

Το κυνήγι της υλοποίησης μας απομακρύνει από την φυσική μας δυνατότητα να υλοποιούμε. Το κείμενο δεν αλλάζει από τον εκτυπωτή. Αλλάζει από το πληκτρολόγιο. Η φύση ακολουθεί πάντα τον δρόμο με την μικρότερη αντίσταση. Δεν θα έκανε εξαίρεση για τους ανθρώπους.

Ιφιγένεια Πανέτσου