Σε κάποια στιγμή της ζωής- μερικές φορές στα πρώτα μας χρόνια, άλλοτε όψιμα – είναι βέβαιο ότι όλοι μας θα ξυπνήσουμε και θ΄αντιληφθούμε την θνητότητα μας.

Είναι τόσα πολλά αυτά που την πυροδοτούν : μια ματιά στον καθρέφτη που δείχνει το σαγόνι μας να κρεμάει, τα μαλλιά ν΄ασπρίζουν τους ώμους να καμπουριάζουν.

Η παρέλαση των γενεθλίων, ιδίως όσων αφορούν στρογγυλές δεκαετίες – πενήντα, εξήντα, εβδομήντα. Η συνάντηση μ΄ένα φίλο που έχεις καιρό να τον δεις σε σοκάρει το πόσο έχει γεράσει. ‘

Οταν βλέπεις παλιές φωτογραφίες του εαυτού σου και των ανθρώπων που γέμισαν την παιδική σου ηλικία κι είναι πια από καιρό νεκροί.

Τι νιώθει κανείς, όταν έχει μια τέτοια εμπειρία; Και τι κάνει γι΄αυτό; Βυθίζεται σε μια φρενιτιώδη δραστηριότητα, για να εξαντλήσει το άγχος και ν ΄αποφύγει το θέμα; Προσπαθεί ν’ απομακρύνει τις ρυτίδες με αισθητική χειρουργική ή να βάψει τα μαλλιά του;

Αποφασίζει να παραμείνει για μερικά χρόνια στην ηλικία των 39 ετών; Περισπά πολύ γρήγορα τον εαυτό του με την δουλειά και την ρουτίνα της καθημερινής ζωής; Σβήνει απ΄τη μνήμη του κάθε τέτοια εμπειρία; Αγνοεί τα όνειρα του;

Σας προτρέπω να μην περισπάτε τον εαυτό σας. Το αντίθετο, γευτείτε την αφύπνιση σας. Εκμεταλλευτείτε την.

Κάντε ένα σταμάτημα, καθώς κοιτάζετε την φωτογραφία του νεότερου εαυτού σας. Αφήστε την έντονη στιγμή να ας κατακλύσει και παρατείινετέ τη λιγάκι. Γευτείτε και την γλυκύτητα της μαζί με την πικρή της γεύση.

Μην ξεχνάτε το πλεονέκτημα που προσφέρει το να παραμείνετε εν επιγνώσει του θανάτου, το να αγκαλιάσετε την σκιά του. Μια τέτοια επίγνωση μπορεί να αφομοιώσει το σκοτάδι με την σπίθα σας για ζωή και να βελτιώσει την ζωή σας, όσο ακόμα την έχετε .

Ο καλύτερος τρόπος για να εκτιμήσουμε τη ζωή, για να νιώσουμε την συμπόνια για τους άλλου, για να αγαπήσουμε οτιδήποτε πολύ βαθια, είναι να έχουμε επίγνωση ότι οι εμπειρίες αυτές είναι προρισμένες να χαθούν.

Irvin D. Yalom
Απόσπασμα από το βιβλίο ” Στον κήπο του Επίκουρου” εκδόσες Άγρα