Οι αλλαγές δεν είναι πάντα μια θετική εξέλιξη στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Για την ακρίβεια, τις περισσότερες φορές και μόνο η προοπτική τους αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους φόβους για τους ανθρώπους. Και αυτό φαντάζει λογικό: η μετάβαση σε μια νέα κατάσταση κρύβει προοπτικές που μας κάνουν να φοβόμαστε.

Υπάρχει ένα παράδειγμα που χρησιμοποιείται συχνά ως αλληγορία για να γίνει κατανοητή η σημασία της αλλαγής στη ζωή μας. Ένας άνθρωπος βρίσκεται καθιστός και κοιτάει απέναντί του έναν βράχο. Όλα μοιάζουν φυσιολογικά μέχρι που ο βράχος αρχίζει και κουνιέται και ξαφνικά περπατάει: το φαινόμενο της ζωής έχει εισαχθεί σε κάτι που μέχρι πρότινος ήταν άψυχο. Και ο άνθρωπος απέναντι τρομάζει μπροστά σε αυτό το πρωτόγνωρο φαινόμενο. Τρομάζει με άλλα λόγια μπροστά στη ζωντάνια! Με άλλα λόγια τρομάζει με αυτό που θα έπρεπε να θαυμάζει και είναι ήσυχος όταν η στασιμότητα κυριαρχεί.

Αυτός είναι και ο λόγος που τρομάζουμε με την αλλαγή. Είναι ωστόσο δεδομένο πως η αλλαγή είναι η πηγή της εξέλιξης για την ανθρωπότητα. Αυτό που ορίζει τις κοινωνίες ευρύτερα και το άτομο συγκεκριμένα δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την κίνησή του σε νέες καταστάσεις. Η στασιμότητα ισοδυναμεί με αποσύνθεση, συνεπώς είτε η αλλαγή είναι καλή είτε είναι κακή, είναι ταυτόχρονα και αναγκαία. Δεν πρέπει λοιπόν να την φοβόμαστε αλλά είτε να την χαιρόμαστε είτε να την διαχειριζόμαστε. Όσο και αν κάτι τέτοιο μας προκαλεί πανικό.

Στο μέσο άνθρωπο δεν αρέσει να ξεβολεύεται. Αν μια κατάσταση έχει εδραιωθεί την αντιλαμβάνεται ως ένα είδος πεπρωμένου και υποσυνείδητα θέλει να συνεχίσει αμετάβλητη. Όμως δεν είναι έτσι: για κανέναν μας το πεπρωμένο δεν είναι η έλλειψη εξέλιξης, για όλους μας το μέλλον επιφυλάσσει εκπλήξεις που δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Το να απευχόμαστε την αλλαγή είναι ανώφελο. Και συν τοις άλλοις δεν μας προετοιμάζει στο να την υποδεχθούμε όταν νομοτελειακά θα έρθει.