Η απόρριψη επιφέρει ένα βαρύ και έντονα απογοητευτικό συναίσθημα.
Είναι μια δυσάρεστη εμπειρία που προκαλεί συναισθηματικό πόνο και πτώση της αυτοεκτίμησης. Πόσο μάλλον όταν προέρχεται από ένα πρόσωπο που αγαπάμε πολύ και έχουμε σε μεγάλη εκτίμηση.
Σίγουρα όλοι οι άνθρωποι σε κάποια φάση της ζωής τους έχουν βιώσει την απόρριψη. Κάποιοι, με τον σκληρότερο τρόπο ως γονεϊκή απόρριψη στην πιο ευαίσθητη παιδική ηλικία, και κάποιοι ηπιότερα είτε λόγω του χαρακτήρα τους είτε λόγω διαφόρων συγκυριών. Η πλειονότητα των ανθρώπων νιώθει τα ίδια περίπου συναισθήματα μετά από μια απόρριψη. Αυτό που διαφέρει είναι η ένταση των συναισθημάτων και ο χρόνος που χρειάζεται ο καθένας μέχρι την πλήρη ανάκαμψη.
Μελέτες έχουν δείξει πως τα αρνητικά συναισθήματα της απόρριψης δύναται να διαρκέσουν μέχρι και δυο χρόνια. Ενώ σε σπάνιες περιπτώσεις, το άτομο εθίζεται στα αρνητικά συναισθήματα, τα αναπαράγει και έτσι δεν απογαλακτίζεται από αυτά. Ουσιαστικά δηλαδή η απόρριψη όταν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη.
Σε αυτό το άρθρο αναφέρονται οι τρόποι με τους οποίους θα βοηθηθεί κάποιος για να ξεπεράσει μια ερωτική απόρριψη συντομότερα.
Οι ειδικοί προτείνουν κάποιες αναθεωρήσεις και προσαρμογές προκειμένου το άτομο να παραμείνει παραγωγικό και δραστήριο με σκοπό να ανακάμψει από την απόρριψη γρηγορότερα.
Είναι πολύ σημαντικό να μην ληφθεί η απόρριψη ως προσωπική αποτυχία. Το γεγονός πως κάποιος δεν σας εκτίμησε ή δεν σας αγάπησε όπως σας αξίζει, δεν είναι προσωπικό σας σφάλμα.
Πολύ συχνά οι άνθρωποι ζουν με εξωπραγματικές πεποιθήσεις. Συχνά πιστεύουν πως τους αξίζει ένας άλλος σύντροφος, αυτόν που έχουν οι ίδιοι στο μυαλό τους ως ιδανικό, φυσικά με μη ρεαλιστικά χαρακτηριστικά, και δεν θέλουν να επενδύσουν σε κάποια σχέση γιατί πιστεύουν ότι κάποτε θα τον βρουν. Επουδενί μην αισθανθείτε πως είστε «λίγος» για εκείνους! Είστε παραπάνω από «αρκετός»! Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσετε να τους αποδείξετε πως αυτό που ψάχνουν δεν υπάρχει. Είναι μάταιο. Ευχηθείτε τους να το βρουν και πηγαίνετε παρακάτω. Σίγουρα κάποιος άλλος έχει ευχηθεί να γνωρίσει έναν άνθρωπο σας και εσάς! Βρείτε αυτόν!
Άλλοτε πάλι, μερικοί όταν έρχονται συναισθηματικά πολύ κοντά με τους συντρόφους τους, μόλις δηλαδή αποκτήσουν οικειότητα και αρχίσουν να γεννιούνται συναισθήματα αγάπης, νιώθουν να πνίγονται. Αισθάνονται να χάνουν τον εαυτό τους, τον προσωπικό τους χώρο, την ελευθερία τους και αρχίζουν να γκρινιάζουν για τα δικαιώματα τους και πως εσείς με τον τρόπο σας τα παραβιάζεται και ασφυκτιούν εξαιτίας της υπερβολικής αγάπης σας και πάει λέγοντας.
Γίνονται απόμακροι, ψυχροί και τελικά διακόπτουν κάθε συναισθηματική επαφή. Σε καμία περίπτωση δεν φταίτε εσείς ή ο τρόπος που δίνεται την αγάπη σας. Εδώ πρόκειται ξεκάθαρα για φόβο δέσμευσης. Το σύνδρομο του Πίτερ-παν!
Ένας ώριμος άνθρωπος αναζητά μια ώριμη αγάπη, έχει ανάγκη την συντροφικότητα και το αίσθημα του ανήκειν. Αντιθέτως, όσοι πάσχουν από φόβο δέσμευσης, είναι ανίκανοι να παραμείνουν σε μια συντροφική σχέση. Αποδεχτείτε λοιπόν, πως αυτός ο άνθρωπος δεν κάνει για εσάς, έχετε διαφορετικά θέλω στον ορισμό της σχέσης και στο πως εκφράζεται η αγάπη. Αν και προσωπικά πιστεύω πως οι άνθρωποι με φοβία δέσμευσης είναι και συναισθηματικά ανάπηροι, δεδομένου πως όταν αγαπάς αληθινά ένα πρόσωπο, θέλεις να υπάρχει στη ζωή σου και να έχεις ποιοτικό χρόνο μαζί του.
Επιπλέον, μια μερίδα ανθρώπων, όταν αντιληφθούν ότι κάποιος τόλμησε να τους αγαπήσει για αυτό που πραγματικά είναι, με όλες τους τις αδυναμίες και τις παραξενιές, και δεν χρειάζεται να φορούν μπροστά σε αυτούς το προσωπείο του τέλειου, σαστίζουν! Δεν ξέρουν πως να είναι ο εαυτός τους ή δεν πιστεύουν πως είναι άξιοι να αγαπηθούν για αυτό που είναι και για όσα δεν είναι! Έχουν μάθει να είναι μια περσόνα και όσοι τους περιστοιχίζουν είναι κοντά τους για την περσόνα που εκπροσωπούν και όχι για τους ίδιους.
Δείτε λοιπόν αυτές τις «αποτυχίες» ως ευκαιρία να κατανοήσετε καλύτερα τα προσωπικά σας θέλω. Να καθορίσετε τι θα αναζητήσετε από τον επόμενο σύντροφο και την μεταξύ σας σχέση.
Καθορίστε καταστάσεις και συμπεριφορές που δεν θέλετε να επαναληφθούν. Κάνετε μια ενδοσκόπηση στον χαρακτήρα σας και δείτε τις πτυχές του εαυτού σας που σας κάνουν ξεχωριστό και αξιαγάπητο. Θυμηθείτε και ανασκοπείστε την συμπεριφορά σας με ειλικρίνεια και σημειώστε σε ένα χαρτί εκείνες τις αντιδράσεις που θα θέλατε να αλλάξετε. Θέστε αυτές τις αλλαγές ως στόχο για αυτοβελτίωση.
Να είστε ευγενικοί με τον εαυτό σας και ρεαλιστικοί.
Μια καλή στρατηγική για την ταχύτερη συναισθηματική ανάκαμψη είναι η επένδυση στον εαυτό σας.
Αντί να σπαταλάτε χρόνο σκεπτόμενοι το πρόσωπο που σας απέρριψε και να κατακλύζεστε από αισθήματα απογοήτευσης και θλίψης, δώστε χρόνο στον εαυτό σας.
Ακούστε την αγαπημένη σας μουσική, χορέψτε, τραγουδήστε! Βρεθείτε με φίλους, κάνετε νέους φίλους, καλέστε συναδέλφους για να γνωριστείτε καλύτερα, καλέστε έναν γείτονα, τους παλιούς σας συμμαθητές, κάνετε ένα μίνι reunion. Πάρτε ένα αδέσποτο, συμμετέχετε σε ομάδες εθελοντισμού.
Επισκεφθείτε ένα μουσείο, μια έκθεση ζωγραφικής. Βγάλτε ραντεβού τον εαυτό σας, πηγαίνετε για φαγητό σε ένα καλό εστιατόριο ή θέατρο ή σινεμά. Κάνετε test Drive το αγαπημένο σας αυτοκίνητο! Μάθετε τέννις, μπριτζ, τάνγκο!
Μην παραμελήσετε την εμφάνιση σας. Φτιάξτε τα μαλλιά σας, ξεκινήστε εκείνη την δίαιτα της Δευτέρας, αγοράστε εκείνο το ρούχο που σας άρεσε. Ξεκινήστε γυμναστική, βγείτε για περίπατο, κάνετε ορειβασία, γραφτείτε σε περιπατητικούς συλλόγους. Φροντίστε το πρόσωπο σας, ξυριστείτε ή βαφτείτε, φορέστε το χαμόγελό σας.
Η ζωή είναι όμορφη, έχετε χίλιους λόγους να την ζήσετε.
Όλα τα στενάχωρα συναισθήματα είναι παροδικά. Η θλίψη θα περάσει αρκεί να μην της επιτρέψετε να ριζώσει μέσα σας. Μιλήστε για τα συναισθήματα σας, τις ανασφάλειες σας. Αφήστε χρόνο στον εαυτό σας να ζήσει τις αλλαγές και να αποβάλλει τα άσχημα και απογοητευτικά συναισθήματα της απόρριψης.
Να θυμάστε πάντα δύο πράγματα: Τα συναισθήματα καθορίζονται από τις σκέψεις μας. Όταν σκέφτεστε θετικά νιώθετε αισιόδοξα και βοηθάτε τον εαυτό σας να ξεπεράσει τις δυσκολίες, και όταν πιστεύετε ως είστε σε τέλμα ένας ειδικός θα σας βοηθήσει με κατανόηση και επαγγελματισμό. Υπάρχουν και δημόσιες δομές που μπορείτε να απευθυνθείτε (δήμοι, κέντρα υγείας, φορείς ψυχολογικής στήριξης).
Της Μαρί Μπουραζάνη, RN, MSc, PhDc
