Θα υπάρξουν φορές που θα κάνετε λάθη, ίσως μάλιστα μεγάλα. Θα υπάρξουν φορές που θα παραφερθείτε, θα προσβάλετε, θα παραβλέψετε το προφανές, θα επιβάλετε την παρουσία σας, θα πείτε κάτι που δεν θα έπρεπε και πάει λέγοντας.

Δεν ξέρω κανέναν για τον οποίο να μην ισχύει αυτό το τόσο αναπόφευκτο δεδομένο της ζωής. Ίσως λοιπόν το πιο σημαντικό ερώτημα εδώ δεν είναι το κατά πόσο θα καταφέρετε να μην κάνετε λάθη, αλλά το πόσο γρήγορα ανακάμπτετε από αυτά.

Συχνά ένα μικρό λάθος ή μια επουσιώδη παράλειψη τα μετατρέπουμε σε σημαντικό πρόβλημα υπεραναλύοντας τις πράξεις μας(ή τις πράξεις κάποιου άλλου) ή επικρίνοντας έντονα τον εαυτό μας. Άλλοτε πάλι λέμε κάτι λάθος, αλλά αρνούμαστε να το παραδεχτούμε, ή γινόμαστε αμυντικοί και δεν θέλουμε να ζητήσουμε συγγνώμη.

Θυμάμαι ένα περιστατικό που συνέβη πριν από μερικά χρόνια, όταν αποδέχτηκα ένα βραβείο για κάτι που εκ των υστέρων αναγνώρισα ότι δεν έπρεπε να δοθεί αποκλειστικά σ’εμένα. Για κάποιο λόγο αντέδρασα πολύ πιο αμυντικά και πεισματικά απ’ό,τι συνήθως. Η γυναίκα που έπρεπε να βραβευθεί μαζί μ’ εμένα, και την οποία άθελά μου είχα παραγκωνίσει, πληγώθηκε και θύμωσε μαζί μου. Στην υπόθεση μπλέχτηκαν και τρίτοι, κι όλοι μαζί δαπανήσαμε μια μεγάλη ποσότητα ενέργειας συζητώντας το θέμα.

Όταν διηγήθηκα την ιστορία σε κάποιον φίλο μου, εκείνος μου είπε: «Ρίτσαρντ, μου φαίνεται ότι πραγματικά της έκλεψες τη δόξα». Μετά μου εξήγησε τους λόγους που τον έκαναν να καταλήξει σ’ αυτό το συμπέρασμα, οι οποίοι πρέπει να παραδεχτώ ότι ήταν πολύ σωστοί. Ένιωσα ανόητος και πολύ αμήχανος.

Αργότερα την ίδια μέρα τηλεφώνησα στη γυναίκα εκείνη και της ζήτησα ειλικρινά συγγνώμη. Προς μεγάλη μου ανακούφιση, την αποδέχτηκε. Τελικά φάνηκε ότι το μόνο που ήθελε ήταν η αναγνώριση της συμβολής της και η συγγνώμη μου. Αν το είχα κάνει πιο γρήγορα, αν είχα επανέλθει πιο γρήγορα, θα είχαμε γλυτώσει από πολύ άγχος, στενοχώρια και ενέργεια.

Αυτό το περιστατικό, όπως και άλλα τέτοια, με βοήθησαν να μάθω να ξεπερνώ τα λάθη μου και να ανακάμπτω πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο παλιότερα. Υπάρχουν κάποιες φορές που ακόμα παραφέρομαι, αμύνομαι, αμελώ να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου, λέω κάτι άτοπο ή κάνω άλλα συνηθισμένα λάθη. Η διαφορά όμως είναι ότι τώρα είμαι συνήθως σε θέση να αναγνωρίσω τα λάθη μου, να τα παραδεχτώ και να προχωρήσω – με άλλα λόγια, ανακάμπτω πολύ πιο γρήγορα. Το αποτέλεσμα είναι ότι, όταν κάποιος με τον οποίο συνεργάζομαι μου κάνει μια πρόταση ή μου ασκεί δημιουργική κριτική, εγώ, αντί να αμυνθώ και να επιχειρήσω να αποδείξω ότι το δίκιο είναι με το μέρος μου, προσπαθώ να έχω το μυαλό μου ανοιχτό και να παραμένω δεκτικός στην όποια εμπειρία.

Και ξέρετε;

Πολύ συχνά αυτό που μου λένε έχει έναν κόκκο αλήθειας ή σοφίας μέσα του. Το τέχνασμα εδώ είναι η προθυμία να συγχωρέσεις τον εαυτό σου και τους άλλους, επειδή άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε. Από τη στιγμή που αποδεχτείτε ως σωστή τη λαϊκή ρήση «Το να κάνεις λάθος είναι ανθρώπινο, το να συγχωρείς θεϊκό», θα είστε σε θέση να δημιουργήσετε το συναισθηματικό κλίμα που είναι απαραίτητο για να ανακάμψετε και να συνεχίσετε τον δρόμο σας.

Έχω ανακαλύψει ότι η γρήγορη ανάκαμψη από τα λάθη μου έκανε λιγότερο αγχώδη την επαγγελματική μου ζωή. Αν εφαρμόσετε αυτή τη στρατηγική, στοιχηματίζω ότι το ίδιο θα συμβεί και σ’ εσάς.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Richard Carlson «Μη Βασανίζεστε για Μικροπράγματα στην Επαγγελματική σας Ζωή» από τις εκδόσεις Πεδίο.