Σίγουρα έχετε όλοι ακούσει, καταλάβει και σχεδόν βάλει στην καθημερινότητα σας τα μέτρα πρόληψης κατά της πανδημίας. Και είναι πολύ σημαντικό να εφαρμοστούν.

Όλες αυτές τις μέρες όμως διαπίστωσα πως τα μέτρα για την ψυχική υγεία είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Μέσα από την τωρινή μου εργασία νιώθω πως οφείλω να σας δώσω ορισμένες οπτικές που ίσως για μερικούς να φανούν χρήσιμες.
Δεν θα μπω στην διαδικασία να σας πω, μην πανικοβάλλεστε. Γιατί θεωρώ τον πανικό μια φυσιολογική αντίδραση στο χάσιμο του ελέγχου μιας κατάστασης. Όπως και τον φόβο…

Πως είναι δυνατόν να περιμένω τα χειρότερα και να μένω ψύχραιμος και να νιώθω σιγουριά;
Πως είναι δυνατόν να νιώθω απειλή και να μην νιώθω φόβο;

Ο φόβος είναι ένα βασικό ένστικτο που μας σταματάει για μερικά λεπτά από την δράση και ίσως την λήψη αποφάσεων που μπορεί να αποδειχτούν επικίνδυνες.
Έτσι ο φόβος έχει θέση στην σημερινή κατάσταση…αλλά για μερικά λεπτά όχι για ώρες και σίγουρα όχι μέρες.

Βασική προϋπόθεση για να βγούμε σωματικά και ψυχικά ακέραιοι από όλο αυτό είναι το να μείνουμε πραγματικά μέσα… μας…. να κοιτάξουμε προς τα μέσα…
Να αλλάξουμε πορεία πλεύσης, να βάλουμε πλώρη για την πίστη, την ελευθέρια με βοηθό την ευσυνειδησία και την αγάπη για τον εαυτό μας αλλά και για τους άλλους.

Είναι η πανδημία των προτεραιοτήτων, στις σχέσεις και στα αγαθά. Είναι αναγκαίο να περιορίσουμε τις περιττές κοινωνικές επαφές… εγώ θα το πω είναι ώρα να αναθεωρήσουμε πραγματικά σε ποιους ανθρώπους αφιερώνω το πιο πολύτιμο αγαθό… τον χρόνο μου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι για τους υπολοίπους που δεν έχω χρόνο, δεν νιώθω κάτι όμορφο. Ένα γλυκό χαμόγελο ελπίδας στο δρόμο είναι πολύ πιο δυνατό από το σταμάτημα για να μοιραστώ τι δεν είναι όπως πρέπει και το πόσο δύσκολα περνάω.

Είναι η ώρα να πεις στους ανθρώπους που αγαπάς, ποσό πολύ τους αγαπάς, πόσο ευγνώμων είσαι που τους έχεις τώρα! Ακούγεται ξένο γιατί δεν το χούμε μάθει.. ζοριζόμαστε να πούμε ένα σ ’αγαπώ και ένα ευχαριστώ στα πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής μας, κρύβοντας τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης.
Όσον αφορά τα υλικά αγαθά ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε πόσα από αυτά χρειαζόμαστε πραγματικά, πόσα είναι πραγματικά αναγκαία για την κάθε μέρα.

Σίγουρα θα περιοριστούμε είναι όμως αυτό ένα σημάδι φτώχειας; ¨Η ένα σημάδι δύναμης; Ουσιαστικά δεν χρειαζόμαστε πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι και να νιώθουμε σημαντικοί.

Είμαστε σημαντικοί γιατί υπάρχουμε έτσι ακριβώς όπως γεννηθήκαμε με τις ιδιαιτερότητες μας σωματικές και ψυχικές. Αυτό δίνει στην ζωή την ομορφιά: η διαφορετικότητα και η απλότητα.
Και αυτά είναι κομμάτια του εαυτού μας που δεν μπορεί κανείς να μας τα στερήσει.

Ας σταματήσουμε να φορτώνουμε τα ντουλάπια μας με όλα τα πιθανά σενάρια τρόμου, γιατί ένα είναι σίγουρο όσα περισσότερα έχεις τόσο περισσότερα χρειάζεσαι. Και η ιστορία λέει πως η αντοχή δεν εξαρτάται από το απόθεμα αλλά από την δύναμη της θέλησης και της πίστης πως όλα είναι καλά.

Ας προσπαθήσουμε να φρενάρουμε την εκ γενετής αδικία που κουβαλάμε μέσα μας, την αδικία που μας κάνει να συγκρινόμαστε και να δίνουμε σε όλους τους άλλους την αξία που εμείς απαγορεύουμε στον εαυτό μας.

Αξίζουμε όλοι το ίδιο, κανείς δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο από τον άλλο, όλοι είμαστε ίσοι και ακριβώς για αυτό βοηθάμε τους συνανθρώπους μας, επειδή σεβόμαστε πρώτα τον εαυτό μας. Όλοι είμαστε άνθρωποι, ελεύθεροι να ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε ακόμα και αν μένουμε στα σπίτια μας. Η ελευθέρια δεν περιορίζεται σε τέσσερις τοίχους γιατί έχει σαν κατοικία της το νου, που δεν έχει όρια.

Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στο τι θα μας δώσει αυτός ο ιός και στο όχι στο τι θα μας πάρει, γιατί είμαι σίγουρη, αν το ποσοστό της θνησιμότητάς του, γίνει ποσοστό αλλαγής στον καθένα από εμάς, σίγουρα μετά από αυτήν την πανδημία θα ζήσουμε μια νέα τάξη πραγμάτων… την κατεύθυνσή της την αποφασίσουμε τώρα εμείς και εκεί έχουμε τον απόλυτο έλεγχο.

Γράφει η Μαρία Βορνιωτάκη, Νευρολόγος, Ειδ. Ψυχοσωματικής ιατρικής και ψυχοθεραπείας.